نه #خود_سانسوری نه #خود_تخریبی! آخرین سریه ای که پیش از غزوه بدر صورت گرفت، #سریه_نخله به فرماندهی عبدالله بن جحش بود. پیامبر صلی الله علیه و آله برای مقابله با نفوذی ها و نشت اطلاعات، نامه ای سر بسته به دست عبدالله بن جحش می سپارد و او را مامور می کند که با عده ای پس از گذشت دو روز از حرکت، نامه را باز کرده و به آن چه در آن است عمل کند، و البته توصیه می کنند که آن که حق ندارد سربازان خود را به اجبار بدان عمل وا دارد. وقتی عبدالله نامه را خواند متوجه محل اصلی عملیات که منطقه نخله بود، می شود، او می بایست در آنجا اطلاعاتی از کاروانی از قریش بدست آورده و به رسول خدا انتقال دهد. اما ابن جحش و نیروهایش احساس می کنند فرصت خوبی را برای ضربه زدن به مشرکینی که اموالشان را غصب کرده و آنها را اخراج کرده اند، از دست می رود از این رو تصمیم به حمله و مصادره کاروان تجاری قریش می کنند. اما در این جا یک مشکل اساسی وجود داشت و آن تقارن با روز آخر ماه رجب؛ یعنی یکی از ماه های حرام و طبعاً مسلمانان نمی بایست جنگ را آغاز می کردند زیرا ماه های حرام در اسلام همچون قبل از اسلام حرمت داشت. از سوی دیگر اگر آنان تا فردای آن روز صبر می کردند کاروان قریش داخل مکان حرم می شدند و هتک حرمت حرم نیز شایسته نبود. در اینجا برخی از نیروها در این که آخر ماه رجب است یا اول شعبان تردید کردند اما در نهایت مصمم به جنگ شدند. نزاع آغاز شد و در این جنگ، مسؤول کاروان تجارتی کشته شد و دو نفر به اسارت در آمدند، اموال کاروان را نیز مصادره کردند و به مدینه بازگشتند. زمانی که به مدینه بازگشتند رسول خدا فرمود:که به آنان اجازه جنگ در ماه حرام داده نشده بود. حتی گفته شده که در نامه رسول خدا صرفا وظیفه خبررسانی و جمع آوری اطلاعات به آن گروه واگذار شده بود. مشرکان مکه نیز که فرصتی یافته هجمه روانی و تبلیغاتی سنگینی را علیه پیامبر و مسلمانان آغاز کنند و زبان به سرزنش گشودند و این که چگونه محمد با ریختن خون و جنگ و تصاحب اموال، حرمت این ماه که بین اعراب محترم بوده را شکسته است. در این موقع این آیات سوره بقره نازل شد: يَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فيهِ قُلْ قِتالٌ فيهِ کَبيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ کُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دينِهِ فَيَمُتْ وَ هُوَ کافِرٌ فَأُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ ۲۱۷ إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أُولئِکَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ ۲۱۸ جنگ کردن در آن ماه، گناهی بزرگ است. اما بازداشتن مردم از راه حق و کافر شدن به او و بازداشتن مردم از مسجد الحرام، و بیرون راندن مردمش از آن جا در نزد خداوند گناهی بزرگتر است، و شرک از قتل بزرگ تر است. خداوند در ادامه از مشرکان چنین یاد کرد که: آن ها با شما می جنگند تا اگر بتوانند شما را از دینتان باز گردانند. سپس به ستایش از مجاهدان اسلام پرداخت که کسانی که ایمان آورده اند و مهاجرت کرده اند و در راه خدا جهاد نموده اند به رحمت خدا امید می دارند و خدا آمرزنده و مهربان است. 💠از برخورد این آیه با مسلمانان متوجه می شویم که خدای متعال در قضاوت خود و بیان آن نسبت به جبهه حق دچار «سانسور » و نادیده گرفتن اشتباه مسلمانان نشدند و رفتار آنها را نقد کردند و فرمودند «جنگ کردن در آن ماه، گناهی بزرگ است. » اما بلافاصله اجازه ندادند که این نقد بستری برای مظلوم نمایی و سوء استفاده دشمنان اصلی که شعار اخلاق مداری به دروغ سر داده در حالیکه بوی از اخلاق و انصاف و انسانیت را نبرده اند، بشود. به همین دلیل بلافاصله فرمودند«اما بازداشتن مردم از راه حق و کافر شدن به او و بازداشتن مردم از زیارت مسجد الحرام، و بیرون راندن مردمش از آن جا در نزد خداوند گناهی بزرگتر است، و شرک از قتل بزرگ تر است.» در نهایت به مجاهدان که با هجرت خود باعث شکل گیری نظام اسلامی شده اند با مهربانی و بخشش برخورد کرده و آنها را امیدوار به رحمت بی پایان خود می گرداند و دشمنان را به عذابی دردناک تهدید می کند. 🔹 این درسی است برای مومنان که #اولا دست به اقدامی نزنند که موجبات استفاده دشمنان را در بر داشته باشد. #ثانیا اگر گروهی در جامعه دچار چنین اشتباهاتی شدند و از کرده خود پشیمان گشتند با رحمت و مغفرت با آنان برخورد شود. #ثالثا اینکه در نقد و سرزنش خطای نیروی مومن داخلی همواره به گونه ای برخورد کنیم که زمینه و بستری برای سوء استفاده دشمنان اصلی فراهم نشود. ۹۸/۹/۱۶ ☑️ @Shafiei_ir

نه #خود_تخریبی نه #خود_سانسوری 🔸در #سریه_نخله به فرماندهی عبدالله بن جحش صورت گرفت پیامبر صلی الله علیه و آله برای مقابله با نفوذی ها و نشت اطلاعاتی، نامه ای سر بسته به دست ابن جحش می سپارد و او را مامور می کند که با عده ای پس از گذشت دو روز از حرکت، نامه را باز کرده و به آن چه در آن است عمل کند، و البته توصیه می کنند که حق ندارد سربازان خود را به اجبار بدان عمل وا دارد. وقتی عبدالله نامه را خواند متوجه موضوع عملیات می شود، او می بایست در آنجا اطلاعاتی از کاروانی از قریش بدست آورده و به رسول خدا انتقال دهد. 🔸ابن جحش و نیروهایش احساس می کنند فرصت خوبی را برای ضربه زدن به مشرکینی که اموالشان را در مکه غصب کرده و آنها را اخراج کرده اند، از دست می رود از این رو تصمیم به حمله و مصادره کاروان تجاری قریش می کنند. 🔹 اما در این جا یک مشکل اساسی وجود داشت و آن تقارن با روز آخر ماه رجب؛ یعنی یکی از ماه های حرام و طبعاً مسلمانان نمی بایست جنگ را آغاز می کردند زیرا ماه های حرام در اسلام همچون قبل از اسلام حرمت داشت. از سوی دیگر اگر آنان تا فردای آن روز صبر می کردند کاروان قریش از دسترشان خارج و داخل مکان حرم می شد و هتک حرمت حرم نیز شایسته نبود. در اینجا برخی از نیروها در این که آخر ماه رجب است یا اول شعبان تردید کردند اما در نهایت مصمم به جنگ شدند. نزاع آغاز شد و در این جنگ، مسؤول کاروان تجارتی کشته شد و دو نفر به اسارت در آمدند، اموال کاروان را نیز مصادره کردند و به مدینه بازگشتند. 🔸زمانی که به مدینه بازگشتند به آنها گفته شد که صرفا وظیفه خبررسانی و جمع آوری اطلاعات به آن گروه واگذار شده بود. مشرکان مکه نیز که فرصتی یافته هجمه روانی و تبلیغاتی سنگینی را علیه پیامبر و مسلمانان آغاز کنند و زبان به سرزنش گشودند و این که چگونه محمد با ریختن خون و جنگ و تصاحب اموال، حرمت این ماه که بین اعراب محترم بوده را شکسته است. 🔰در این موقع این آیات سوره بقره نازل شد: يَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فيهِ قُلْ قِتالٌ فيهِ کَبيرٌ وَ صَدٌّ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ وَ کُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِنْدَ اللَّهِ وَ الْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دينِهِ فَيَمُتْ وَ هُوَ کافِرٌ فَأُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ ۲۱۷ إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ الَّذينَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا في‏ سَبيلِ اللَّهِ أُولئِکَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ ۲۱۸ جنگ کردن در آن ماه، گناهی بزرگ است. اما بازداشتن مردم از راه حق و کافر شدن به او و بازداشتن مردم از مسجد الحرام، و بیرون راندن مردمش از آن جا در نزد خداوند گناهی بزرگتر است، و شرک از قتل بزرگ تر است. خداوند در ادامه از مشرکان چنین یاد کرد که: آن ها با شما می جنگند تا اگر بتوانند شما را از دینتان باز گردانند. سپس به ستایش از مجاهدان اسلام پرداخت که کسانی که ایمان آورده اند و مهاجرت کرده اند و در راه خدا جهاد نموده اند به رحمت خدا امید می دارند و خدا آمرزنده و مهربان است. 💠از برخورد این آیه با مسلمانان متوجه می شویم که خدای متعال در قضاوت خود و بیان آن نسبت به جبهه حق دچار #سانسور و نادیده گرفتن اشتباه مسلمانان نشدند و رفتار آنها را نقد کردند و فرمودند «جنگ کردن در آن ماه، گناهی بزرگ است» اما دچار #خودتخریبی نشدند و بلافاصله اجازه ندادند که این نقد بستری برای مظلوم نمایی دشمنان اصلی که شعار اخلاق مداری و انسانیت به دروغ سر داده بشود. به همین دلیل بلافاصله با مخاطب قراردادن دشمن امکان مظلوم نمایی آنها را سلب و فرمودند«بازداشتن مردم از راه حق و کافر شدن به خدا و بازداشتن مردم از زیارت مسجد الحرام، و بیرون راندن مردمش از مکه در نزد خداوند گناهی بزرگتر است، و شرک از قتل بزرگ تر است.» در نهایت به مجاهدان که با هجرت خود باعث شکل گیری نظام اسلامی شده اند با مهربانی و بخشش برخورد کرده و آنها را امیدوار به رحمت بی پایان خود می گرداند و دشمنان را به عذابی دردناک تهدید می کند. ♦️ این درسی است برای مومنان که #اولا دست به اقدامی نزنند که موجبات سوءاستفاده دشمنان را در بر داشته باشد. #ثانیا اگر گروهی در جامعه دچار چنین اشتباهاتی شدند و از کرده خود پشیمان گشتند با رحمت و مغفرت با آنان برخورد شود. #ثالثا اینکه در نقد و سرزنش خطای نیروی مومن داخلی همواره به گونه ای برخورد کنیم که زمینه و بستری برای موج سواری دشمنان اصلی و قسم خورده فراهم نشود. @h_shafiei