_

گر به من مهری نداری می‌دهی از چه نویدم.

صبح امروزکسی گفت به من: تو چقدر تنهایی ! گفتمش در پاسخ : تو چقدر حساسی ؛ تن من گر تنهاست، دل من با دلهاست، دوستانی دارم بهتر از برگ درخت که دعایم گویند و دعاشان گویم، یادشان دردل من ، قلبشان منزل من…! صافی آب مرا یادتو انداخت،رفیق! تو دلت سبز، لبت سرخ، چراغت روشن! چرخ روزیت همیشه چرخان! نفست داغ تنت گرم دعایت با من... - سهراب سپهری

تعادل کنترل احساساتم از دستم در رفته یا انقد بی حس و ریلکسم ارومم که چیزی نمیتونه عصبی و ناراحتم کنه،یا انقدر حساسم که با کوچیکترین چیز عصبی میشم و کنترل خودمو از دست میدم،حد وسطمو بدجوری گم کردم.

چرا شبای بهار اینجوریه؟ دلت میخواد یکی بکِشتت توی بغلش شب تا صبح بیدار در سکوت کامل و نور کم با زیر صدای نفس هاتون فقط و فقط و فقط بغل هم باشید، همین. -سجاد ابطحی

یه افسانه هست که میگه: فرشته هایی که عاشق یه انسان میشن بالهاشون رو به خاطر معشوقشون از دست میدن و روی زمین رها میشن.

میانِ آفتاب‌های همیشه زیباییِ تو لنگری‌ست ــ نگاهت شکستِ ستم‌گری‌ست ــ و چشمانت با من گفتند که فردا روزِ دیگری‌ست.

این منم، لابلایِ تاریکی‌هام یهو جوونه میزنم و رشد می‌کنم.

در ساحل غم خود افتاده ای و با هر موج غم هایی به سراغت می اید ، آنها تورا میخواهند ؛ میخواهند ک تورا به درون خود بکشند در امواجِ غم های خود غرق میشوی خود را رها میکنی و این امواج تورا پرتاب میکنند از غمی به غم دیگر بدون وقفه. تو هم انتظار میکشی ، انتظار ساحل غم را شاید که دقیقه ای میتوانستی در آنجا از امواج غم اسوده باشی .

میای بغلم؟-

نمی‌دانم چه می خواهم بگویم!

_