#امام_باقر__ع__روضه من باقرالعلمِ علومِ مصطفایم نورِ دو چشمانِ علیِ مرتضایم من داغدارِ کشته های کربلایم همراهِ بابا جانبِ شامِ بلایم من دیده ام راسِ جدا بالای نیزه بهرِ زیارت رفته ام تا پای نیزه حالا دِگر گشته مدینه قتلگاهم آید ز سوزِ تشنگی فریاد و آهم از اشکِ دیده بسته شد راهِ نگاهم من یادِ جدِ تشنه کامِ بی سپاهم بابای من را بینِ کوفه دشمن آزرد در شام بر لبهای جدم چوب می خورد من روضه خوانِ کربلای پُر بلایم چون نای نی هر دم میانِ نینوایم بشنو در این غمها صدای آشنایم من داغدارِ غربتِ راسِ جدایم در کربلا هر چند من گمنام رفتم همراهِ عمه کوفه رفتم شام رفتم این لحظه های آخرِ عمرم رسیده رنگِ رُخم از زهرِ کین بنگر پریده اینگونه مظلومی در عالم کس ندیده پشتم ز داغِ جدِ مظلومم خمیده بر لب زدم مُهرِ خموشی در دلِ شب گویم ز غم های نهان با عمه زینب