.

دنیا ، جای عجیبیه ..

از جهتی ، عامل بد بختی خیلیاست

از جهتی ، عامل سعادت خیلیا ..

به امثالِ علما و شهدا نگاه میکنم راغب در دنیا میشوم .. همانندِ کودکی که دلش چند مشت پسته میخواهد .

چون شهدا و علما ، بوسیله ی حیاتِ دنیا ، به آن مقامات و لَذاتِ عرفانی و معنوی رسیدند . نه بوسیله ی مرگ و برزخ ..

به مثال شمر و معاویه و یزید ، علیهم اللعنة و العذاب که گوشه چشمی می اندازم ، حالم از دنیا و ما فیها بهم میخورد . از دیدن پول و طلا ، تهوع میگیرم ! از دیدن غذا های رنگین ، اذیت میشوم !

چون بوسیله ی همین حیاتِ منحوسه دنیایی شان ، جنایت ها کردند .. برای همین دنیایِ گذرا و پَست ، سر از تن مولای ما جدا کردند !

برای همین دنیایِ پست و گذرا ، از خیامِ حسینی ، معجَر و گوشواره غارت کردند .. انسانیت را ذبح کردند و شرف را از وجودِ نداشته ی خود ، قِی !

همین ساعت ، همین لحظه ! در جنوب غرب ایران ، در کشور یمن ، کودک ها به خون خود غرق میشوند ، به علتِ دنیا پرستیِ معاویه هایِ زمان !

از دنیا باید به مانند مُردار ، در وقت اضطرار استفاده کرد. آنقدری خورد ، که حیاتِ بدن از هم نگسلد . اگر بیشتر خورد ، کرمِ مُردارِ مِیته ی دنیا ، به مانند افعیِ خراسانی ، روح و جسمِ معنوی انسان را ، به فساد و عفونت می‌کشد .

علما و شهدا ، دنیا را انتخاب نکردند ، از او حسن استفاده را کردند .