می‌خواهید بدانید چطور یک شاخص و آمار ساده می‌تواند فرهنگ یک جامعه را نابود کند؟ به این مثال توجه کنید ۱. اقتصاددانان به علتی که خواهم گفت جامعه را به دو قسمت تقسیم می‌کنند. افراد فعال و غیرفعال ۲. فعالین، شاغلین و بیکاران هستند و غیرفعالان کسانی که حتی دنبال شغل نمی‌گردند ۳. شاخص #نرخ_مشارکت اقتصادی از مجموع درصد شاغلین و بیکاران به دست می‌آید ۴. شما در حال گزارش به رئیس‌جمهور هستید! می‌گویید نرخ مشارکت اقتصادی در ایران ۴۰ درصد و در دنیا ۷۰ درصد است ۵. رئیس جمهور ناراحت می‌شود و دستور رسیدگی و حل این معضل را صادر می‌کند ۶. کارشناسان شروع می‌کنند به نوشتن گزارش و توصیه‌های سیاستی ۷. تجربه‌های موفق دنیا بررسی می‌شود. مثلا کشورهایی که بیشترین نرخ مشارکت را دارند ۸. سیاست‌های پیشنهادی در رسانه‌ها تکرار می‌شود ۹. مسئولین اجرای آنها را ضروری و به نفع جامعه می‌خوانند ۱۰. سیاست اجرا می‌شود ۱۱. مادران بالاجبار یا با تحریک و تشویق راهی کارخانه‌ها می‌شوند و نرخ مشارکت بالا می‌رود ۱۲. آمارها نشان می‌دهد که بیشترین مشارکت مربوط به کشورهایی است که بُعد و نرخ تشکیل خانواده در آنها کمترین است. به همین راحتی با یک شاخص غلط و یک آمار ساده می‌توان همه را فریب داد اما این ماجرا به نفع کیست و چرا اقتصاددانان چنین خطایی را انجام می‌دهند؟ پاسخ: زنان کارگران ارزان برای کارخانه‌ها هستند و خانواده مانع استثمار زنان می‌شود. به قول دنیای اقتصاد: طلای پنهان اقتصاد ایران!