نمی‌دونم چطوری میتونیم قدر زندگی‌مون رو بدونیم (حتی اگر بنظرمون زندگیمون پر از سختی و تلخیه) ولی فکر میکنم تنها راهش شکر کردن لحظات خوب و بد زندگیمونه‌

کمر همتو بستم امروز هم ورزش کنم هم کارای خونرو تموم کنم هم اگر بشه لازانیا درست کنم

و تو ایکاش مرا در سفر عشق بخر اموختم از مکتب تو راه سعادت برسانم به شهادت... همه ی جان و تنم وقف ولایت فدایی توام تا نفسی هست مگر جز تو ارباب کسی هست؟... #عاشقی

رفتن و ما موندیم عمریه جاموندیم... غروبا چشم به راهشون میمونم با دل خون.. خدا این رو سیاهو به رفیقاش برسون... #عاشقی

کی میشه ندبه های ما اجابت... ارزوی هممونو شهادت..

دلم تنگ شده برای کربلا..

دلم زجه های تو حرمو میخواد... نگاه اروم به ضریح... اشک و بارون... بین الحرمین...

این مسجد رو می‌بینید؟ یه دیواره کنارشه.. شکل کشتی تو گل فرو رفته اینو صدام ساخت جلوی چشم ایرانیا که تمسخر کنه شکست‌ ما رو در کربلای۴ اینطور و بعنوان دیوار مسجد هم ساختش! که ما نتونیم بزنیمش بخاطر حرمت:)

یه عمر زجه زدم برم راهیان... نه مجرد بودم تونستم برم نه وقتی ازدواج کردم... نمیدونم حکمتش چیه...

چقد امروز روزمو خوب شروع کردم و چقد یهویی کسل شدم

مذهبی جمع غیرمذهبیا بودن واقعا ساید سخت‌تری از غیرمذهبی جمع مذهبیا بودنه چون دومیا پشت سرت حرف می‌زنن و واگذار می‌کنی به خدا، اولیا جلو همه می‌کوبن تو صورتت و می‌خندن