💢آیا سبک شمردن و با عجله خواندن #نماز باعث تأخیر در رسیدن به حاجتهای #انسان می‌شود؟!
روایتی به این مضمون وجود دارد که وقتی کسی #نمازش را با عجله می‌خواند تا به #کارهایش برسد، خداوند میفرماید آیا بنده من نمی‌داند که من باید حوایج او را برآورده کنم؟
قرآن کریم و روایات معتبر، افرادی را که به نماز خود #اهمیت چندانی نمی‌دهند مورد نکوهش قرار داده‌اند:
امام باقر(ع): مردى به #مسجدى که رسول خدا(ص) در آن بود وارد شده و #مشغول خواندن نماز شد، اما سجده‌اش را بیش از اندازه کوتاه انجام داد. پیامبر(ص) فرمود: گویا مانند کلاغ به زمین نوک می‌زند! اگر او به همین وضع بمیرد، بر دین محمد(ص) نمرده است.
در همین راستا، #روایات معتبری نیز وجود دارد و بیانگر آن است که افراد نباید برای رسیدن به کارهای دنیوی خود، #نمازشان را با عجله بخوانند:
وقتى بندهاى #نماز بخواند و آن‌را به سرعت تمام کند، خداوند به فرشتگانش میفرماید: این #بنده مرا نمی‌بینید؟! گویا او گمان می‌کند که برآورده شدن خواسته‌هایش به دست غیر من است! آیا او نمی‌داند که #کلید خواسته‌هایش به دست من است؟!
✅اگرچه در دو #روایت فوق اشاره‌ای بدان نشده است که چنین بنده‌ای لزوماً به حاجت خود نخواهد رسید، اما در برخی موارد ممکن است پروردگار جهت گوشزد کردن این واقعیت، او را به خواسته‌اش نرسانده و یا رسیدن به آن‌را با #تأخیر مواجه کند.
📚کافی، ج 3، ص 269
📚محاسن، ج 1، ص 252.
#پاسخ_شبهات
💢معنای این سخن امام علی(ع) چیست که میفرماید: «من از قضای الهی به سوی قدر #الهی می‌گریزم» چیست؟
#پاسخ
گریختن از #قضای الهی به سوی قدر الهی، مضمون روایتی است که چنین نقل شده است: «روزی امام علی(ع) از کنار دیواری که در حال #فرو ریختن بود بلند شد؛ برخی پرسیدند آیا از قضای الهی فرار می‌کنی؟ آن‌حضرت فرمود از #قضای الهی به قدر الهی فرار می‌کنم».
ظاهراً مفاد این حدیث با قطع نظر از سند، این است که امام می‌خواهد بگوید، اگر به #نشستن در کنار دیوار در حال خراب شدن ادامه دهم، حادثه قطعی است، ولی خداوند مقدر کرده که اگر با حسن انتخاب خودم از این دیوار فاصله بگیرم، #حادثه نیز از من دور خواهد شد.
به بیان دیگر، مقصود این است که از امر حتمی خداوند به امری غیر حتمی فرار می‌کنم؛ زیرا قضا به معنای امر حتمی و قطعی است، و قدر به معنای اندازه‌گیری است.
البته در مقابل این #حدیث، روایت دیگری نیز وجود دارد که آن‌حضرت بر عکس عمل کرده، یعنی در کنار دیوار در حال ریزش نشست و #مشغول قضاوت شد که در برابر اعتراض برخی که گفتند دیوار در حال فرو ریختن است، حضرت فرمود: اجل هر کسی نگهبان او است؛ یعنی تا اجل فرا نرسد چیزی به وی آسیبی نمی‌رساند و هنگامی‌که حضرت از کنار #دیوار برخاستند دیوار فرو ریخت.
در جمع بین این دو #نوع رفتار از امام علی(ع)، برخی از محققان بر این باورند که مفاد #روایت اول بر اساس علم عادی و رفتار عقلایی است؛ زیرا دور از شدن از خطر(مثلاً از دیواری که در حال #فرو ریختن است) یک امر عقلایی است. امام(ع) این‌جا – مانند رویکردی که در بیشتر رخدادهای زندگی خویش داشتند - بر اساس همین قواعد عقلایی عمل نمودند، اما رفتار ایشان بر طبق روایت دوم بر اساس علم خاص و آگهی از غیب و واقعیت باطنی بود که می‌دانستند دیوار در چه زمانی سقوط می‌کند، به همین جهت به مجرد بلند شدن آن‌حضرت #دیوار فرو ریخت.
📚کافی کافی، ج 2، ص 58
#مباهله_قرن_21
#پاسخ_شبهات
💢در گزارشی آمده است که امام باقر(ع) در حال #غرق_شدن در چاه بود، اما امام سجاد(ع) نمازش را رها نکرده و به #کمک او نشتافتند. این رفتار چه توجیهی دارد و #وظیفه ما در موارد مشابه چیست؟
✅امام سجاد(ع) #مشغول نماز بودند. فرزندشان محمد که طفل کوچکى بود، کنار چاه #عمیقى در منزل رفته و میان چاه افتاد. مادرش با دیدن این صحنه #فریاد می‌کشید و در اطراف چاه به سر و صورت خود می‌زد و از شوهرش کمک می‌خواست. امام(ع) با آن‌که #صداى کمک همسر و ناله فرزند در عمق چاه را می‌شنید، از نمازش دست برنمی‌‌داشت.
این وضعیت مدتی به طول انجامید تا آن‌جا که مادر بچه که در #اضطراب غرق شدن فرزندش بود، به امام گفت: ای خاندان پیامبر! #چقدر سنگ‌دل هستید! امام(ع) باز هم نمازش را نشکست و بعد از آن‌که نماز را با تمام آدابش به جا آورد، به سمت همسرش رفته و کنار چاه نشست و با آن‌که چاه بسیار عمیق بود و برای #نجات نیاز به طناب بود، تنها دست خود را درون چاه فرو برد و بدون این‌که بدن و جامه‌اش خیس شده باشد، #فرزندش محمد(ع) را بیرون آورد و او را ناز می‌داد و می‌خندید.
✅ آیا این ماجرا #حقیقت دارد؟
#اولا:
مؤلفان کتب #تاریخی در بیشتر موارد، در بیان این گزارش‌ها خود را ملزم به ذکر #سند گزارش نمی‌دانند؛ از این‌رو نمی‌توان آن‌را از لحاظ #سندی مورد ارزیابی قرار داد، بلکه تنها اعتبار کتاب می‌تواند مبنای #اعتبار گزارش باشد.
#ثانیا
با فرض #پذیرش این گزارش نیز نمی‌توان این رفتار امام را الگویی عمومی برای #عملکرد تمام مردم قرار دهیم؛ زیرا نمی‌توان انتظار داشت که خداوند، همان #محبت و برخورد ویژه با امامی که در بالاترین درجات ارتباط با او است را در برابر دیگران هم داشته باشد؛ از این‌رو #طبق نظر فقها در چنین شرایطی، شکستن نماز و نجات جان افراد در #معرض خطر واجب است.
📚الهدایة الکبری، ص 215