بسم الله الرحمن الرحیم سلام علیکم صبح بخیر، لحظاتی کوتاه در محضر امیر بیان امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام که[درضرورت توجه به معنویات] فرمود: پسرم! در وصیت من درست بیندیش، بدان که در اختیار دارنده مرگ همان است که زندگی در دست اوست، و آن کسی که آفریننده است، همو می‌میراند و آنکه فنا کننده است همو دوباره زنده می‌کند، و آنکه بیمار می‌کند شفا نیز می‌دهد. بدانکه دنیا جاودانه نیست، مگر آنگونه که خدا مقرر کرده است، که گاهی نعمت‌ها و گاهی آزمایش‌ها، و پاداش دادن در معاد و یا آنچه را که او خواسته است و تو نمی‌دانی، اگر درباره جهان و تحولات روزگار، مشکلی برای تو پدید آمد، آن را به عدم آگاهی ارتباط ده، زیرا تو ابتدا با ناآگاهی متولد شدی و سپس علوم را فرا گرفتی، و چه بسیار است آنچه را که نمی‌دانی وخدا می‌داند،و فکر تو به آن نمی رسد، و بصیرت تو به آن راه ندارد، اما پس از مدتی به حکمت آن آگاه می‌شوی. پس، به قدرتی پناه بر که تو را آفریده، روزی داده، و خلقت تو را نظام بخشیده است، پس بندگی تو فقط برای او باشد، و تنها اشتیاق او را داشته باش، و تنها از او بترس. بدان پسرم ! هیچ کس چون رسول خدا(ص) از خدا خبر نیاورده است، پس رهبری او را پذیرا باش، و برای و سعادت و رستگاری، راهنمایی او را بپذیر. همانا من از هیچ اندرزی به تو کوتاهی نکردم، و تو هر قدر برای خودت کوشش کنی، و به اصلاح خویش بیندیشی،به اندازه آنچه من درباره ات تشخیص داده ام نخواهی رسید، پسرم ! بدان اگر خدا شریکی داشت، پیامبران او نیز به سوی تو می‌آمدند، و آثار قدرتش را می‌دیدی، و کردار و صفاتش را می‌شناختی، اما خدا، خدایی است یگانه، همانگونه که خود توصیف کرد، هیچ کس در مملکت داری او نزاعی ندارد، او هرگز زوال نیابد و همواره خواهد بود. اول هرچیزی است که آغاز ندارد،(ازلی) و آخر هر چیزی که پایان نخواهد داشت(ابدی). برتر از آن است که قدرت پروردگاریِ او را فکر و اندیشه درک کند، حال که این حقیقت را دریافتی، در اطاعت و عمل بکوش چنانکه سزاوار توست، توئی که منزلت کوچک، و قدرتت ناچیز، و ناتوانی ات بسیار است، توئی که نیازی بزرگ به پروردگار در پیگیری طاعتش، و نگرانی از عذابش و ترس از غضبش داری، زیرا خدا تو را جز به نیکوکاری فرمان نداده،و جز از زشتی‌ها نهی نفرموده است. "نامه امام(ع)به فرزندش امام حسن (ع) که حاوی یک دوره کامل اخلاق، وصیت به تقوا، مدیریت زندگی، هدف آفرینش و‌‌‌‌‌... می باشد" #نهج‌البلاغه #‌فرا‌ز‌ششم‌نامه‌شماره‌‌‌‌‌‌۳۱