محراب ابروانت خواند نماز دل ها آری بمیرد آن دل کز خون وضو ندارد گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت تحمل گفتی و من هم کردم سالها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفت پیمانت تمنای وصال نیست،عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بندِ درمانت

خب یوسف پیامبرم تموم شد. ما موندیم و شمعون و یهوداهای نفسمون

گفتم ملامت آید گر گردِ دوست گردم و الله ما رَاَینا حُبَّاً بِلا مَلامَه

نه پنج روزه ی عمرست عشق روی تو ما را وَجَدتَ رائِحَه الوُدَّ اِن شَمَمتَ رُفاتی

فَکَم تُمَرِّرُ عَیشی وَ اَنتَ حامِلُ شَهد جواب تلخ بدیع است از آن دهان نباتی

اَخافُ مِنکَ اَرجو و اَستَغیثُ و اَدنو که هم کمند بلایی و هم کلید نجاتی

من آدمی به جنایت نه دیدم و نه شنیدم اگر گِلی به حقیقت، عجین آب حیاتی

هر چند کازمودم از وی نبود سودم مَن جَرَّبَ المُجَرَّب حَلَّت بِهِ النَّدامَه

از این حجم زیبایی دیگر نمیتانم🥲 #قرائت