💠گدایی توانمندان صوفی 🔸یک از سجایای اخلاقی در دین مبین اسلام، ترحم و شفقت با نیازمندان و فقراست. اما متکدیان همگی در زمره‌ی فقرا نیستند و برخی از ایشان به دلیل کاهلی، دست به گدایی زده‌اند. 🔹در بعضی از روایات اهل بیت علیهم‌السلام، گرفتن صدقه را برای شخصی که بدن او سالم است و قدرت بر کارکردن و فعالیت اجتماعی دارد، حرام دانسته‌اند. 🔰امام باقر علیه السلام می فرماید: پیامبر خدا صلی الله علیه آله فرمود: لا تحلّ‏ الصّدقة لغنیّ‏، و لا لذى مرّة سویّ، و لا لمحترف، و لا لقویّ. قلنا: ما معنى هذا؟ قال: لا یحلّ له أن یأخذها و هو یقدر على أن یکفّ نفسه عنها[1] صدقه دادن به ثروتمند روا نیست، همچنین به نیرومند تن ‌درست، صاحب حرفه و به انسان قادر بر کار. اصحاب سوال کردند: مقصود از این سخن چیست؟ رسول الله فرمودند: بر کسى که مى تواند از گرفتن صدقه خوددارى کند، گرفتن آن حلال نیست! 🔻این روش و منش برخی از بزرگان تصوف نیز بوده که با وجود توان برای کار کردن، به گدایی و دریوزگی می ‌پرداختند. در حالات ابوحَفْص عَمرو بن سَلَمه حَدّاد نیشابوری که بزرگانی نظیر هجویری و عطار از عظمت او سخن ‌ها گفته ‌اند؛ آورده‌اند که وی بیست سال کار می‌کرد و تمام درآمد خود را به درویشان می‌بخشید و شب ‌ها برای امرار معاش به دریوزگی و گدایی می‌پرداخت.[2] ♻️اگر وی اهل معنا می‌بود، باید راه و رسم عرفان را رعایت می‌کرد و با اندک خرجی که برای خود نگه می‌داشت، آبروی خود را حفظ می ‌کرد. 📚پی نوشت 1. حر عاملی، وسائل الشیعة، آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، ج‏ 9، ص 233 2. شرح رساله قشیریه ص ۴۹۹ #نقد_تصوف #حداد_نیشابوری #گدایی