🔖 #رمان 📚 💓 #تا_پروانگی 🦋 6️⃣3️⃣#قسمت_سی_ششم💌 شونه بالا انداختم که یعنی حالا هرچی! ولی از دلم فقط خدا باخبر بود. خانم‌جان بالشی رو پشتش چپوند و با آخ بلندی تکیه داد. _این کمر درد امروز امونم رو برید. داشتیم سبزی پاک می‌کردیم، زنعموت می‌گفت یکی از دوستای طاها رئیس کاروانه. کاروان می‌بره کربلا و میاره. می‌گفت چند وقتیه بند کرده به طاها که تو و حاجی چرا هنوز کربلایی نشدین؟ خلاصه یه جوری وسوسه و عشق رفتن افتاده به جونشون که عموت پیشنهاد داده پول فروش زمین بی‌بی که چند ساله مونده تو بانک و به هیچ دردی نخورده رو بکشن بیرون و ما و اونا و عمه زهره باهم اسم بنویسیم برای کربلا. نمی‌تونی تصور کنی ترانه که چه حالی داشتم. هنوز چند ساعت نبود که این آرزو از ذهن و قلب و زبونم گذشته بود و حالا خانم‌جان از دست به یکی کردن رئیس کاروان و طاها و عمو برای برآورده شدن تنها حاجت دل من می‌گفت! تو بهت بودم که مامان ادامه داد: _زنعموت به من گفت شمام اگه به دلتون هست و درس و اوضاع بچه‌ها اجازه میده، بگین تا طاها بیفته دنبال کاراش. قربون خدا برم. حالا می‌فهمم حکمت فروختن زمین بی‌ثمر بی‌بی چی بود و چرا این‌همه سال هیچ‌کدوم از بچه‌هاش ادعای حتی یه ریالشم نکرده بودن که بالاخره درمون دردی از گوشه‌ی زندگیشون باشه. دستاش رو بالا برد و با چشمی که پر از اشک بود گفت: _یا امام حسین! بطلب آقا... می‌خواستم بال دربیارم. برای من این اتفاق یهویی، هیچ دست کمی از معجزه نداشت. تمام کارها رو طاها کرد و چشم بهم زدیم، سه تا خانواده‌ی چند نفره تو اتوبوس نشسته بودیم و هر کدوم با یه حالی راه افتادیم سمت کربلا. آخ ترانه... اگه بدونی. اون روزا بهترین روزای عمرم بود که دیگه هیچ‌وقت تکرار نشد. توی بین‌الحرمین نشسته بودم و با گریه خیره شده بودم به گنبد امام حسین. باورم نمی‌شد اومدم. نمی‌دونستم با چه زبونی تشکر کنم و چی بخوام اصلا. مگه هیچ آرزویی بالاتر از آرزوی خودم بود که به این سرعت برآورده شده باشه؟ خجالت می‌کشیدم حتی به چیز دیگه‌ای فکر کنم جز پاک شدن از گناه و شفاعت خواستن که صدای حرف زدن خانم‌جان و زنعمو بین اون همه شلوغی پشت سرم میخکوبم کرد. _فریده جان راستش هرچی دو دوتا چارتا کردم که حرفمو کجا و کی و چطور بهت بزنم به هیچی رسیدم. تا اینکه الان به خودم گفتم خب بنده‌ی خدا؛ دیگه کجا بهتر از اینجا و چه فرصتی بهتر از حالا؟ بجز من و تو و خانم‌جان و زنعمو، بقیه تو حرم رفته بودن زیارت و عمه اینا رفته بودن بازار. تسبیح توی دستم خشک شده بود و نگاهم خشک تر. زنعمو عادت نداشت به رک نبودن اما این‌دفعه داشت لقمه رو دور سرش می‌چرخوند و همینم ترسونده بودم. لابد فکر می‌کردن منی که به فاصله یه متر جلوتر نشسته بودم، گوش شنوای پچ‌پچ بلندشون نیستم. یا شایدم موضوع من نبودم اصلا... _گوشم با شماست بگو سادات خانم. _والا به این قبله‌ای که جلوی روی ماست و خودش قسمت کرده که زائرش بشیم، خیلی وقته دنبال گفتنش بودم ولی انگار حالا وقتشه که بدونی. دلم بین زمین و آسمون بود که جمله‌ی بعدش رو گفت: _هم من و هم حاجی و هم بچم طاها، می‌خوایم و از خدامونه که ریحانه بشه عروسمون. و بجای خانم‌جان، این من بودم که وا رفتم... ادامه_دارد... 🔜 #تیموری ✍️ #داستان_سریالی 📨 ⛱با حقیق هـمـراه باشـیـد @haqiq_center