🔴 #ارائه_علمی | 🔸حسین حق‌پناه 📝 پلی بین نسل دیجیتال و واقعیت ▫️«برنامه تلویزیونی جهت» ▫️@jahat_talk

⚫ «قهرمان خاکی» ♦️ابر قهرمانی با چهره ای روستایی، مثل مردم عادی... که اتفاقاً مسائل بسیار پیچیده‌ای مثل مبارزات تروریسم را حل و فصل می‌کند او قهرمانیست برای نسل جدید که شبیه ابر قهرمان‌های هالیوودی به نظر می‌رسد و در عین حال آن تمایز هویتی خود را حفظ می‌کند... ▫️«برنامه تلویزیونی جهت» ▫️@jahat_talk

👈 اسلایدهای ارائه «من و نوجوان دیجیتال» ⛔️جهت استفاده غیرتجاری #اسلاید #نوجوان_دیجیتال 👈 شرایط استفاده 🌐 تلگرام | اینستاگرام | ایکس | بله | آپارات

◽ انجمن علمی دانشجویی معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق(ع) برگزار می‌کند: 🏷 پیوست سیزدهمین مدرسه‌ی «دعوت» ⚡رویـایِ انـسانِ ایرانـیِ معاصـر⚡ 🔹موضوع چهارمین پیوست: «رسانه‌ی رویاساز و نوجوان ایرانی» 👤 آقای حسین حق‌پناه • پژوهشگر حوزه‌ی نوجوان و رسانه • دانشجوی دکتری سیاست‌گذاری فرهنگی دانشگاه باقرالعلوم(ع) • عضو شورای تألیف کتاب درسی «تفکر و سواد رسانه‌ای» 🕰 زمان برگزاری: شنبه ۲۷ بهمن، ساعت ۲۰ 🔻 مکان برگزاری: دانشگاه امام صادق(ع)، سالن شهید مطهری(ره) 🔖 حضور بانوان محترم در نشست، با پوشش کامل (چادر) بلامانع است🙏🏻 📌 هماهنگی برای حضور علاقه‌مندان از خارج از دانشگاه: پیام به @ICCA_admin ➖➖➖➖➖➖➖➖➖ 💬 انجمن علمی دانشجویی معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات 🌐 وبگاه | بله | ایتا

من دکتر نیستم! «به نام خدا. دکتر فلانی هستم.» همیشه برایم عجیب و -تمسخرآمیز- بودند کسانی که در ابتدای جلسات خودشان را با پیشوند «دکتر» معرفی می‌کردند. همچنین آنهایی که نام اکانت و ایمیل‌شان با «Dr» شروع می‌شد. دوران آموزشی سربازی را بین بچه‌های دکتری گذراندم و یادم هست در روزهای آخر، وسط کلاس عقیدتی جمله‌ای گفتم که بعضی‌هایشان را رنجاند: «باشعورترین و بی‌شعوترین آدم‌هایی که تا حالا دیده‌ام، لقب دکتر داشته‌اند.» در این سال‌ها زیاد پیش آمده که در سخنرانی‌ها و جلسات نامم را با پیشوند "دکتر" صدا کرده‌اند. حتی با همین لقب پوسترها و بنر چاپ کرده‌اند. در جلسات کاری هم گاهی «آقای دکتر» صدایم می‌ کردند و وقتی می گفتم دکتر نیستم، انگار ناگهان جای چیزی خالی می شد! جایی که یا باید با لفظی دیگر مثل «مهندس» یا «استاد» پر می شد یا حداقل با پوشیدن کت و شلوار! واقعیتش من هنوز هم دکتر نیستم. تازه دانشجوی دکتری سیاست‌گذاری فرهنگی شده‌ام و تا پایان دوره دکتری هم نباید قانوناً دکتر خطاب شوم. اما در این چند ماهه، هر آنچه برایم عجیب و مسخره بوده دارد معنادار می‌شود: آدم‌ها جور دیگری به آنچه می‌گویم اعتماد می‌کنند. جور دیگری احترام و اعتماد دریافت می‌کنم. حتی به جلسات دیگری دعوت می‌شوم و آدم‌های تازه‌ای را می‌بینم که تا پیش از این هیچ ارتباطی با من نداشتند. کلید «دکتری» انگار درهایی را باز می کند که پیش از این قفل بوده اند. نمی دانم، شاید من هم همین روزها اسم اکانتم را عوض کنم و بگذارم: Dr.haqpanah ایتا: @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah

📺قسمت اول گفت‌وگو با رسانۀ ماه هفتم: 📰 سطرهای سفید را بخوانیم 👈 من اگر تولید رسانه‌ای بلد بودم فالوورهایم اینقدر کم نبودند!😅 👈 در سواد رسانه‌ای به جای #تولید روی #مصرف متمرکز می‌شویم 👈به جای آنچه رسانه‌ها می‌گویند؛ به آنچه نمی‌گویند دقت کنیم. ایتا: @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah

📺قسمت دوم گفت‌وگو با رسانۀ ماه هفتم: 🎭سلبریتی‌ها و نوجوانان 👈 در کنار 100 دختر 14 ساله نشستم تا بفهمم ماکان بند چیست؟ 👈 موضوع پایان نامه‌ام هم #سلبریتی‌ و تاثیرش بر نوجوان ها بوده است. 👈نوجوان سلبریتی را دوست دارد؛ اما در همه چیز تقلید نمی‌کند. 👈 سواد رسانه‌ای کمک می‌کند بتوانیم علاقه را از تاثیرپذیری تفکیک کنیم. ایتا: @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah

📺قسمت سوم گفت‌وگو با رسانۀ ماه هفتم: 🔞مواجهه‌ فرزندان با محتوای مستهجن 👈 بزرگترین نگرانی والدین؟ - مواجهه بچه‌ها با محتوای مستهجن است. اما این آسیب اصلی نیست! 👈 متأسفانه طبق آمارها بخش زیادی از نوجوانان قبل از سن ۱۸ سالگی در معرض این محتواها قرار می‌گیرند. 👈 مهم این است که آیا -بعد از مواجهه- آدم امنی در اطراف نوجوان وجود دارد که بتواند به او کمک کند؟ 👈 کسی که خودش بیش از حد نگران و مضطرب باشد می‌تواند امن باشد؟ 👈 هم آدم امنی باشیم و هم طبق پروتکل‌های جهانی تلاش کنیم دسترسی‌های مجازی را تا حد امکان حداقلی برای بچه‌ها تعیین کنیم. 🌐ایتا: @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah

🧑‍🦯 نقطه‌ کور، دقیقاً همان‌جایی‌ست که نمی‌دانیم وجود دارد؛ جایی که اگر از آینه‌ها و انعکاس‌های بیرونی کمک نگیریم، هرگز با چشم ذهن‌مان شکارش نمی‌کنیم. 🪞 برای دیدن نقاط کور افکار و رفتارمان به بازتاب و #بازخورد نیاز داریم. اما بازخورد گرفتن اصلاً کار آسانی نیست. چون هم #تحمل روبرو شدن با واقعیت‌های ناخوشایند را می‌طلبد و هم دیگرانی را می‌خواهد که مثل آینه‌بغل ها صادق، امن و صیقلی باشند. 🪞آینه بغل ها نه جایگزین راننده می‌شوند، نه تصمیمی برایش می‌گیرند و نه سرزنشش می‌کنند. فقط کمک می‌کنند آنچه نمی‌بیند را ببیند و #تصادف نکند. نگاهی به فهرست دوستان،اطرافیان‌ و حتی اعضای خانواده بیندازید: آیا کسی را دارید که نقش «آینه‌ بغل» را برای شما بازی کند؟ اگر بله، خوش‌به‌حال‌تان! این متن را برایش بفرستید، از او تشکر کنید و بخواهید این کار مهم، سخت و البته #رنج ‌آور را در سال جدید هم ادامه دهد. 🌐ایتا: @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah

محبت می‌کنید اگر شما هم نقطه کوری از من می‌شناسید به شکل ناشناس در اینجا به اشتراک بگذارید تا در سال نو، به آن حواس بدهم: https://survey.porsline.ir/s/wE4zX0t

۴ درس سریال «نوجوانی» برای ما ایرانی‌ها در ایام نوروز، پیامی در یکی از گروه‌های مجازی فعالان تربیتی توجهم را جلب کرد: پیشنهادی برای تماشای مینی‌سریالی چهار قسمتی با عنوان adolescence یا «نوجوانی». در ابتدا چندان جدی‌اش نگرفتم، اما با مرور اخبار و واکنش‌های جهانی، برایم روشن شد که این سریال چیزی فراتر از یک درام تلویزیونی ساده است: از نقد و تحلیل‌های متعدد در رسانه‌های جریان اصلی غربی تا حمایت نخست‌وزیر بریتانیا از تصمیم برای اکران رایگان آن در مدارس. احتمالاً در این روز‌ها تحلیل‌های دیگری هم درباره این سریال شنیده‌اید یا خواهید شنید؛ اما به نظر می‌رسد مخاطب ایرانی می‌تواند لایه‌هایی از این اثر را دریابد که شاید برای مخاطب غربی چندان برجسته نباشد. نکاتی که در ادامه می‌آید، بدون افشای مستقیم جزئیات داستان (اسپویل)، خواننده را دعوت می‌کند تا از منظر یک ایرانی در ۱۴۰۴ به روایتی غربی از «نوجوانی» نگاه کند. اگر هنوز موفق به دیدن سریال نشده‌اید، پیشنهاد می‌کنم این متن را نگه دارید و بعد از تماشا بخوانید. *۱. ما تنها نیستیم* سریال «نوجوانی» به ما نشان می‌دهد که بحران هویت نوجوان، خشونت، پرخاشگری و جدال با والدین و معلمان، فقط مشکل ما نیست بلکه بسیاری از پدر و مادر‌ها، معلمان و مربیان و حتی سیاست‌گذاران در کشور‌های دیگر نیز در حال تقلا برای درک و ارتباط با نسل جدید خود هستند. همین جهانی بودن مسئله، امیدی ایجاد می‌کند که راه‌حل‌ها نیز می‌توانند جهانی، یا دستکم قابل گفت‌وگوی بین‌فرهنگی باشند. *۲. در غرب هم خبری نیست!* اپیزود دوم سریال، تصویری متفاوت از نظام آموزشی غربی به ما نشان می‌دهد: جایی که نه‌تنها ناجی نیست، بلکه خود بخشی از بحران است. معلمانی که دل‌زده، خسته و سردرگم‌اند؛ مشاورانی که توان ارتباط مؤثر با نوجوانان را ندارند و فضای آموزشی‌ای که در آن، نه‌تنها حمایت کافی وجود ندارد، بلکه تحقیر، خشونت و نادیده‌گرفتن عادی شده است. چنین روایت‌هایی ما را دعوت می‌کنند تا نگاهمان به مسئله آموزش را از قالب خودزنی یا خیال‌پردازی‌های مقایسه‌ای بیرون بکشیم و به «مدرسه» واقع‌بینانه‌تر و انتقادی‌تر نگاه کنیم. *۳.البته که در غرب خبر‌هایی هم هست!* تصویری که از نظام قضایی، پلیسی و روان‌درمانی انگلستان بازنمایی می‌شود، حسابی دل ما ایرانی‌ها را می‌سوزاند و از خودمان می‌پرسیم: آیا وضعیت دادگاه‌ها، مراکز اصلاح و تربیت و مراکز مشاوره ما هم چنین است؟ ریتم سریع سریال و تکنیک سکانس‌پلان، به‌خوبی در خدمت نمایش سرعت، صلابت و دقت نهاد‌های رسمی است. همه این‌ها همزمان با حفظ حقوق شهروندی و اصول اخلاقی است: از بازجویی برهنه اما محترمانه متهم نوجوان تا جبران خسارت خانواده‌اش بابت آسیب‌های ناشی از تفتیش خانه، همه و همه یادآور فاصله عمیقی است میان آنچه در آن‌سوی مرز‌ها می‌گذرد و تجربه‌های تلخ ما در مواجهه با ساختار‌های مشابه. در قسمت سوم سریال نیز –که از نظر نگارنده عمیق‌ترین اپیزود مجموعه است– بیننده با روان‌شناسی حرفه‌ای مواجه می‌شود که بدون دخالت احساسات و درنهایت حرفه‌ای‌گری، به قلب زخم‌های نوجوان نفوذ می‌کند و ریشه‌های شکل‌گیری جرم را نشانمان می‌دهد. *۴. خرده‌فرهنگ‌های دیجیتال: تهدیدی نرم اما عمیق* «نوجوانی» با عبور از خانواده، مدرسه و دیگر نهاد‌های تربیتی، نهایتاً به عامل اصلی و پنهانی‌ای می‌رسد که در پسِ قتل نوجوانانه قرار دارد: خرده‌فرهنگ‌های دیجیتال که در بطن شبکه‌های اجتماعی ریشه دوانده‌اند. سریال صراحتاً به جهان «اینسل‌ها» وارد می‌شود و از چهره‌هایی چون اندرو تیت به‌عنوان عامل ایجاد انگیزه زن‌ستیزی و قتل نام می‌برد. سریال در همین‌جا متوقف نمی‌ماند؛ بلکه به دقت به زبان پنهان نسل دیجیتال نیز توجه می‌کند. از ایموجی‌ها تا میم‌هایی که برای ما بزرگ‌تر‌ها –و حتی کارآگاهان پرونده– بی‌معنا و بی‌ضرر به نظر می‌رسند، اما برای نوجوان‌ها ممکن است مصداق آزار سایبری باشد و آن‌ها را در فشار و تحقیر قرار دهد. این پیچیدگی‌ها کمتر در آموزش سواد رسانه‌ای کشورمان بازتاب یافته‌اند. ما والدین، معلمان و مربیان هم اغلب با نگاهی ساده‌انگارانه از کنار مصرف رسانه‌ای نوجوانان عبور کرده‌ایم، غافل از اینکه شاید فاجعه‌ای که در این سریال روایت می‌شود، زیر پوست ارتباطات مجازی و فرهنگ نوجوانی در عصر دیجیتال در کمین فرزندان ما نیز باشد. اگر اختیار با من بود، شاید دستوری شبیه مسئولان بریتانیا صادر می‌کردم: تماشای این سریال برای همه والدین، معلمان و مسئولان واجب است! نسخه کامل همین نوشته در روزنامه فرهیختگان: https://farhikhtegandaily.com/page/265308 حسین حق‌پناه| @haqpanah_ir در سایر شبکه‌ها: zil.ink/haqpanah