‍ #جز_پانزدهم استاد پرهیزگار 🌹

🌷🌙🌷🌙🌷🌙🌷🌙🌷 🌸✨ #دعای_روز_پانزدهم 🔅بسم الله الرحمن الرحیم ✨🌸 ﺍﻟﻠﻬﻢّ ﺍﺭْﺯُﻗْﻨﯽ ﻓﯿﻪِ ﻃﺎﻋَﺔَ ﺍﻟﺨﺎﺷِﻌﯿﻦ ﻭﺍﺷْﺮَﺡْ ﻓﯿﻪِ ﺻَﺪْﺭﯼ ﺑﺈﻧﺎﺑَﺔِ ﺍﻟﻤُﺨْﺒﺘﯿﻦَ ﺑﺄﻣﺎﻧِﻚَ ﯾﺎ ﺃﻣﺎﻥَ ﺍﻟﺨﺎﺋِﻔﯿﻦ. ✨🌼 ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻦ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭﻯ ﻓﺮﻭﺗﻨﺎﻥ ﻭﺑﮕﺸﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺖ ﺍﻯ ﺍﻣﺎﻥ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﺎﻥ. 🌱التماس_دعا 📚منبع: مفاتيح الجنان 🌷🌙🌷🌙🌷🌙🌷🌙🌷

15 ماه رمضان 1 ـ ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام شب نیمه ی ماه رمضان سال سوّم هـ دوّمین امام شیعیان، حضرت ابو محمّد حسن بن علی بن ابی طالب علیه السلام در شهر مدینه به دنیا آمدند. (1) القاب آن حضرت : سیّد، سبط، امین، حجّت، برّ، نقی، زکیّ، مجتبی، زاهد. رنگ مبارکش سرخ و سفید، دیدگان مبارکش گشاده و چشمانش مشکی بود. گونه ی مبارکش هموار و محاسنش انبوه و موی سرش مجعد بود. گردن مبارک در نور و صفا مانند نقره ی صیقل زده، میانه بالا و شانه هایی گشاده داشت و از همه ی مردم خوشروتر بود. خضاب بسیار می کرد و بدن شریفش در نهایت لطافت بود. (2) در روز هفتم ولادت آن حضرت، مادرش فاطمه زهرا علیها السلام آن مولود مبارک را در پارچه ی حریری که جبرئیل علیه السلام آن را برای پیامبر صلّی الله علیه و آله از بهشت آورده بود، پیچید و خدمت رسول گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله آورد، و آن حضرت نام مبارکش را «حسن» نهاد و گوسفندی برای حضرتش عقیقه نمود. (3) 📚 منابع : 1. دلائل الأمامة : ص 159. و ... . 2. بحار الأنوار : ج 43، ص 255، 303. و ... . 3. ارشاد : ج 2، ص 5. و ... .

15 ماه رمضان 2 ـ حرکت حضرت مُسلم علیه السلام به سمت کوفه در این روز در سال 60 هـ حضرت ابا عبد الله الحسین علیه السلام جناب مسلم بن عقیل علیه السلام را به کوفه روانه کرد. همراه او پاسخ نامه های کوفیان را داده بود که مضمون آن چنین بود : «به سوی شما برادر و پسر عمویم، موثق اهل بیت خویش، مسلم بن عقیل را فرستادم. اگر او بنویسد برای من که رأی دانایان و بزرگان و شما متّفق شده و بر آنچه در نامه ها درج کرده اید، به زودی به سوی شما خواهم آمد، ان شاء الله ...» (4) 📚 منابع : 4. مقتل الحسین علیه السلام (ابی مخنف) : ص 16. و ...

🙌🌟وظیفه امام زمان علیه السلام، وظیفه دشوار و عجيبي است مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد سیّد عزیزالله تهران، در سال 1396 قمری می فرمود: شغل امام زمان يك شغل عجيبي است. در دعاي ندبه مي ‏خوانيد: «بِنَفْسِي‏ أَنْتَ‏ مِنْ‏ عَقِيدِ عِزٍّ لَا يُسَامَى‏» جانم قربان تو، ای کسی‌كه خداوند يك پرچم و لوای عزّتي براي تو برافراشته كه از آن بالاتر نداريم. پرچم عزّ امام زمان افراشته‌تر از هر پرچم ديگري است و بلندتر از هر پرچمي است. يك پرچمي ‏است كه در آن نقوشي است: نقش اول، آدم صفي الله علیه السلام، نقش دوم، نوح نجيّ الله علیه السلام؛ نقش سوم، ابراهيم خليل الله علیه السلام؛ نقش چهارم، موسي كليم الله علیه السلام؛ نقش پنجم، عيسي روح الله علیه السلام؛ نقش ششم، محمد حبيب الله صلّی الله علیه و آله بيا تا امام حسن عسكري علیه السلام. معنويات همه این انبياء و رسل و اين اوصياء و حجج، به نقش لاهوتي و ملكوتي در لواي ولايت اين بزرگوار متنقّش است. او يكچنين كسي است. او كسي است كه بايد چهار ميليارد جمعيت روي زمين را آدم كند، اين افسار گسيخته‏ ها را به راه بياورد. مسلمان تربيت كردنِ بشر بسيار دشوار است، كار آساني نيست. شما همان بچه خودت را نمي ‏تواني مؤدب به آداب صحيحه كني. اگر ناصحيح شد جانتان به لبتان مي ‏آيد. ده پانزده سال بخواهید بچه خودتان را آدم كنيد، نمي ‌توانيد، تا چه رسد كه بخواهي بچه ‌های قوم و خويشانت را منظم و مرتب و آدم و مؤدّب كني؛ تا چه رسد كه بخواهي بچه های اهل محلّت را هم مؤدب كني. تا چه برسد که بخواهی اهل شهر، اهل استان، اهل مملكت، اهل يك قاره، اهل پنج قاره را مؤدب کنی. مگر كار آساني است؟ عدل عمومي ‏و همگاني را در سرتاسر شرق و غرب دنيا گستراندن، شوخي نيست. بر عهده هيچ ‌كس از اين دوازده معصومی كه آمدند، نبود. شرايط و امكانات براي آن‌ها طوري حاصل نبود كه اين كار را بكنند، اگر مي ‏بود به آنها محوّل مي ‏شد. اين، وظيفه امام زمان است و در صحيفه او اين دستور آمده و اين وظيفه نوشته شده است. هر كاري استعداد خاصي مي ‏خواهد. هر كاري نيروي متناسبي لازم دارد. امام زمان به نسبت يازده امام ديگر ممتاز است و آن خدمت عظيم ‏بر عهده او نهاده شده است. آن خدمت عظيم چيست؟ رسمي‏ شدن مذهب شيعه در دنيا، نه اسلام. اسلام واقعي، مذهب شيعه است. باقي اسلام‌ ها پوك است، باقي اسلام ‌ها مغز ندارد، گوي ميان خالي است. آن اسلامي‏ كه گوي ميان پر است، شيعه جعفري اثناعشری است. اين اسلام بايد در پنج قاره دنيا رسمي ‏بشود. اين کار، كار آساني نيست. تمام قدرت شيعه فعلي جمع شود، نمي ‏تواند عربستان را شيعه كند. مگر مي ‏شود؟ با گاز انبر هم نمي‌توان عمر و ابابكر را از توي شكم اين سني‌ها بيرون آورد. آنچنان رفته و جايگزين شده كه پيغمبر آن‌طوري نرفته است! در سنه بيست و يك خورشيدي كه اوّل حج من و حجّة‌الاسلام من بود، در حرم پیغمبر يك عربي را ديدم که با يك دست پنجره را گرفته و با دست ديگر اشك مي ‏ريخت. خوشم آمد که پهلوي او بروم تا وقتی دعا مي‏ كند، من هم آمين بگويم، و بركاتي كه بر او نازل مي ‌شود من را هم در بر بگيرد. حُسن جوار، اين اثر را دارد. ديدم پدر نامرد دستش را گرفته و خدا را به حق عمر قسم مي ‏دهد! آخر مردك! وقتی آفتاب اينجا هست، كبريت مي ‏زني؟ اي كاش كبريت باشد! با حضور آفتابِ به اين بزرگي و به اين روشنایي، بنده بردارم يك كبريت بزنم و زير كبريت بخواهم بخوانم، کار احمقانه ایست. مردک! وقتی اين‌جا پيغمبر است، ابوبكر كيست؟ عمر كيست؟ يك درويشي را در همان سفر در مسجدالحرام ديدم، تسبيح هزار دانه‌اي داشت و مشغول ذكر بود. ديدم ذكر «لا اله الا الله» مي‏گويد، چهارده هزار تا «لا اله الا الله» گاهي هم بيشتر. خوشم آمد زیرا که من در آن وادي هم بي‌سر و سِرّ نيستم. طواف‌ها را تمام كردم، گفتم بروم پهلوي او بنشينم. فقير مولا که دعا مي‏كند، ما هم آمين مي ‏گویيم تا ته پياله‌اي از باده هایي كه به او مي ‏چشانند، بلکه به ما هم برسد. وقتي ذكر «لا اله الا الله» او تمام شد و خانه كعبه را بغل گرفت، در آن‌جا خدا را به ابوبكر و عمر قسم مي ‏داد و از خدا مي ‏خواست كه با ابوبكر و عمر محشور شود. من هم گفتم الهي آمين! «اللهم احشره مع ابوبكر». بعد گفتم: اين چهارده هزار تا «لا اله الا الله» تو مال من مي‏شود به بركت اين آميني كه گفتم! اين‌ها این‌طور در مغز قلم سني‌ها رفته ‌اند. پيغمبر را مي شود از قلب اين‌ها بيرون آورد، ولي عمر و ابوبكر را نمي ‏شود بيرون آورد. آدم، يك سني را شيعه کند، جانش به لب مي‏رسد. امام زمان علیه السلام مي ‏آيد عمر و ابوبكر را از قلب اینها بيرون مي‏كشد. اين کار، كار بزرگي است. قدرت بيانش، منطق علمي ‌اش، شكننده هر طلسم و جهلي است، هر طلسم جهالتي را قدرت علمي ‏امام زمان مي ‏شكند. (سخنرانی های مسجد سیّد عزیزالله تهران، پنجشنبه، 28 رمضان 1396 قمری، 1 مهرماه 1355ش)

🙏🏼نماز شب شانزدهم ماه رمضان قالَ امیرالمؤمنین علیه السلام: مَنْ صَلَّى لَيْلَةَ سِتَّ عَشْرَةَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ رَكْعَةً، يَقْرَأُ فِي كُلِّ رَكْعَةٍ الْحَمْدَ مَرَّةً وَ أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ مَرَّةً، خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ وَ هُوَ رَيَّانُ يُنَادِي بِشَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حَتَّى يَرِدَ الْقِيَامَةَ فَيُؤْمَرَ بِهِ إِلَى الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَاب‏. (بحارالأنوار، ج97، ص383 به نقل از اربعین شهید) امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: هرکس در شب شانزدهم ماه رمضان 12 رکعت نماز بخواند، در هر رکعت یک حمد و دوازده بار سوره تکاثر، از قبرش خارج می شود، درحالیکه سیراب است و به لااله الا انت شهادت می دهد ، و در قیامت به او امر می شود که بی حساب به بهشت برود. ✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

🙏 دعای شب شانزدهم ماه رمضان منقول از رسول خدا صلّی الله علیه و آله دعای پیامبر صلّی الله علیه وآله در شب شانزدهم ماه رمضان عبارت است از: هفت بار بگو: يَا اللَّهُ، هفت بار بگو: يَا رَحْمَانُ، هفت بار بگو: يَا رَحِيمُ، هفت بار بگو: يَا غَفُورُ، هفت بار بگو: يَا رَءُوفُ، هفت بار بگو: يَا جَبَّارُ، هفت بار بگو: يَا عَلِيُّ، پس بگو: صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اغْفِرْ لِي إنَّكَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ‏. (بحارالأنوار، ج98، ص78 به نقل از البلدالامین) ✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

🚿🌤برو پاك شو، آن‌وقت ببين هست يا نيست مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی های مسجد سیّد عزیزالله تهران در ماه رمضان 1396 قمری می فرمود: يك نكته بگويم. آقا! بدني كه برده‌اند و در چاه انداخته ‌اند، بدني كه از موي سرش تا ناخن پايش غرق نجاست است، او را با اين حال جلوي شاه نمي ‏برند. سر تا پاي روح ما نجس است. غيبت مي ‏كنيم، دروغ مي‏ گویيم، افترا مي ‏بنديم، به زن مردم، به ناموس مردم نگاه مي ‏كنيم، خيانت مالی مي ‏كنيم، دزدي مي ‌كنيم، بندگي خدا نمي ‏كنيم، خيلي عبادات را ترك مي ‏كنيم، وجوهات لازمه را نمي‏ دهيم، سر تا پاي ما نجس است، آن وقت مي ‏خواهيم خدمت امام زمان علیه السلام برسيم؟! رو مجرّد شو مجرّد را ببين ديدن هر چیز را شرط است اين اول خودت را پاك بكن. گند و بوي روحاني بالاتر و بدتر از گند و بوي جسماني است. گند و بوي جسماني را با يك مقدار صابون، با يك مقدار از عطر قمصر كاشان برطرف مي ‏كنند، امّا گند و بوي روح با اين ‌طور چيزها برطرف نمي ‏شود. گند و بوي روح، به بندگي خدا، به توبه، به انابه، به شب زنده ‌داري، به گريه كردن، به تضرّع كردن به درگاه خدا برطرف می ‌شود. كدام‌ يك از شما شب از خوف خدا غش كرده ‌ايد؟ بلند شويد خودتان را به من نشان دهيد تا از گردن‌ِ كلفتتان ثابت كنم که دروغ مي ‌گویيد. من خودم از همه شما بدتر هستم. نه خيال كنيد که حالا بنده مقدس اردبيلي یا شيخ انصاري هستم، نخير. من از همه شما بدتر هستم، همه شما از من بهتر هستيد، ولي شما هم سلمان نيستيد، شما هم مقدس اردبيلي نيستند. ای بچه سر تا پا نجس در معاصي! تو كه امام زمان علیه السلام را نديده ‌اي، این دليل بر اين است كه امام زمان علیه السلام نيست؟ «عدم الوجدان لايَدُلُّ علي عدم الوجود». برو پاك شو، آن‌وقت ببين هست يا نيست. برو راه را پيدا كن، صراط مستقيم محبّت را جلو بیانداز، ببين هست يا نيست؟ خدايا! به روح ولايت حضرت علیّ بن ابی‌طالب علیه السلام و يازده فرزندش، روح ولايت جوان ‌هاي ما را نسبت به امام زمان خود قوي فرما. قلبشان را از عشق و شوق و مهر و محبت و ولايت امام زمان خود مملوّ و سرشار بفرما. به زودي دستشان را به دامن آقای خود و چشمشان را به جمال آقاي خود برسان. (سخنرانی های مسجد سیّد عزیزالله تهران، 30 ماه رمضان 1396 قمری) ✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

صلوات بر حضرت حسن بن علیّ المجتبی علیه السلام- استاد مهدی صدقی ✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

مروارید شوق- محمود کریمی ✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»

* 💞﷽💞 ‍#بادبرمیخیزد #قسمت136 ✍ #میم_مشکات مراسم خوبی بود. نمایش کوتاهی که خود دانشجو ها راه انداخته بودند. قسمت کمدی نمایش مربوط میشد به در اوردن ادای هر یک از دانشجوها و استادهایشان. به این صورت که یک نفر حرکتی را انجام میداد و بقیه باید حدس میزدند که این حرکت، تکه کلام یا برخورد، عادت و خصیصه کدام یکی از دانشجو ها یا اساتید است. از انجایی که صادق به عنوان دوست صمیمی سیاوش در بسیاری از جمع های دوستانه حضور داشت و بقیه هم اورا میشناختند او نیز از این ادا بازی بی بهره نماند و قطعا برجسته ترین خصوصیتش همان خونسردی محضش بود. یکی از پسر ها روی سن آمد. پسری چهار شانه و متوسط القامه، با هیکلی ورزیده، متناسب و پر که آدم را یاد کشتی گیر ها می انداخت. شلوار پارچه ای راسته ای به پا و پیرهنی با آستین های تا زده در بر که با دقتی وافر پایینش را توی شلوار کرده بود. تسبیحی در دست،کیفی در دست دیگر و گوشی پزشکی بر گردن. در یک کلام: یک عدد حزب اللهی آراسته! با حرکتی بسیار آهسته که آدم را یاد حرکت تنبل* می انداخت به وسط صحنه رسید. یکی از دست هایش را به صورت اسلوموشن بالا آورد، روی قلبش گذاشت و شروع کرد به خواندن قسم نامه پزشکی بقراط. البته آنقدر آرام که حرف هایش کشدار میشدند و آدم را یاد اسباب بازی های سخنگویی می انداخت که باطری شان در حال اتمام است و صدایشان کش می آید. پسر ها یک صدا زدند زیر خنده و قبل از اینکه مجری بپرسد این شخصیت کیست با هم فریاد زدند " سید صااااادق"، " دوست سیا"، " پرفسور فتحی" سیاوش حواسش به رفیق جانش بود و خانم صبوری و نگاهی که بینشان رد و بدل شد. جناب صادق بدجوری گلویش گیر کرده بود و به روی مبارک هم نمی آورد. سوژه خوبی برای سیاوش که رفیق پاستوریزه اش را دست بیاندازد. نفر بعد خیلی شق و رق در صحنه ظاهر شد، با لباسی رسمی، هیبتی با وقار، نگاهی نافذ و مصمم و سری که با غرور بالا گرفته بود. کمی قدم زد، بعد عینک دودی خیالی اش را برداشت، روی موهایش گذاشت و تعظیمی به سمت تماشاگران کرد. دو طرف پاپیون گردنش را کمی کشید و شروع کرد به حرف زدن. البته به جای تمام "ر" ها "غ" میگذاشت که مثلا ادای فرانسوی حرف زدن را در بیاورد: - امشب شب فارغ التحصیلی ماست و اگه شما در این شب ... هنوز جمله اش تمام نشده بود که چند نفری داد زدند سیاوش و بعد کم کم صدای بقیه هم بلند شد : " سیاوش"، "دکتر پارسا"، "سیا" جمع کوچکشان از خنده روده بر شده بود. بعد از اینکه چند نفری با شجاعت تمام ادای یکی دو تا از استاد های خودمانی تر را در اوردند، جشن رسید به قسمت مسابقه... بعد از مسابقه سخنرانی بود. در بین مراسم و بعد از سخنرانی زنگ تنفسی زده شد تا هم مهمانها پذیرایی شوند و هم نماز جماعت برپا شود. صادق، خانم صبوری که راحله فهمیده بود اسمش زینب است، و راحله به سمت محل نماز خانه رفتند. پدر داشت در گوشه ای، با کسی که گویا یکی از دوستان قدیمی اش بود و اتفاقی پیدایش کرده بود، گپ میزند. دوستی که مال زمانی بود که در شیراز زندگی میکردند و پدر یکی از دانشجوها از آب در امده بود. سودابه با بادبزن دستی اش کمی خودش را باد زد و گفت: - حالا وقت نماز خوندن بود? میذاشتن بعد مراسم... این بچه مذهبی ها همیشه باید خودنمایی کنن... نمیفهمم، تو چطوری بر خوردی وسط اینا ... و رویش را به طرف سیاوش برگرداند تال سوالی بپرسد که با اخم های در هم سیاوش روبرو شد! تعجب کرد: -چی شد? سیاوش کمی نزدیک تر آمد جوری که سودابه از این نزدیک شدن خشمناک ترسید، انگشتش را به نشانه تهدید به سمت سودابه گرفت و با همان ابروهای مشکی در هم با لحنی جدی و خشک گفت: -گوش کن ببین چی میگم سودابه، دفعه آخرت باشه به همسر من بی احترامی میکنی و تیکه میندازی! اون هرچی هست زن منه و من خوشم نمیاد کسی راجع بهش حرفی بزنه. فک نکن من نفهمیدم تو مهمونی چکار کردی، اگ حرفی نزدم بخاطر حرمت فامیلی بود. اما دفعه بعد از این خبرا نیست.... این را گفت و بی توجه به پدر که داشت بهشان نزدیک میشد با اخم هایی در هم دور شد. دوست نداشت بماند چون نمیتوانست عصبانیتش را بروز ندهد و از طرفی دلش نمیخواست پدر بویی از ماجرا ببرد. پدر تعجب کرد و از سودابه پرسید چش شده? سودابه با لبخند شانه ای بالا انداخت، خودش را به بیخیالی زد و سعی کرد حفظ ظاهر کند اما بیشتر از پیش کینه راحله را به دل گرفت. دختری که باعث شده بود سیاوش اینطور به رویش تندی کند. #ادامه_دارد