#رمان_مردی_در_آینه📝 💟 #قسمت_شصت 🎀معادله چند مجهولی چند بار صدام کرد ... اما گذاشتم پاي فاصله زياد و سرعتم رو بيشتر کردم ... از در خارج شدم، از پله ها رفتم پايين و بي توقف رفتم سمت پارکينگ ... پشت سرم دويد تا خودش رو بهم رسوند ... بي توجه ... برنگشتم سمتش و کليد رو کردم توي قفل ... - مي خواستم چند لحظه باهاتون صحبت کنم ... سرم رو آوردم بالا و محکم توي چشم هاش زل زدم ... - آقاي ساندرز ... اگه شما وقت واسه تلف کردن داريد من سرم شلوغ تر از اين حرف هاست ... کليد رو چرخوندم ... اومدم در رو بکشم سمت بيرون تا بشينم ... که دستش رو با فشار گذاشت روي در ... دستش سنگين تر از اين بود که بتونم بدون هل دادنش در ماشين رو باز کنم ... پوزخند معناداري صورتم رو پر کرد ... انگار شيطان درونم منتظر چنين فرصتي بود ... - جلوي افسر پليس رو مي گيري؟ ... مي تونم به جرم اخلال در امور، همين الان بازداشتت کنم ... - شنيدم که به خانواده ساندرز گفتيد الان در حین انجام وظیفه نیستید ... فکر نمي کنم در حال ايجاد اخلال توي کار خاصي باشم ... در نيمه باز ماشين رو محکم کوبيدم بهم ... و رفتم سمتش ... - براي من توي اداره پليس قلدر بازي در مياري؟ ... فکر کردي چون توي قسمت بچه پولدارهاي شهر خونه داري و ... وکيل چند هزاردلاريت با یه اشاره ... ظرف چند ثانيه اينجا ظاهر ميشه، ازت حساب مي برم؟ ... اشتباه مي کني ... هر چقدرم که بتوني ژست جسارت و شجاعت به خودت بگيري ... می تونم تو یه چشم بهم زدن لهشون کنم ... اومد جلو ... تقريبا سينه به سينه هم قرار گرفته بوديم ... نفس عميقي کشيد ... و خيلي جدي توي چشم هام زل زد ... محکم تر از چيزي که شايد در اون لحظات مي تونست بهم نگاه کنه ... - من توي يه تريلر يه وجبي کنار بزرگراه ... زير پل بزرگ شدم ... توي جاهايي که اگه اونجا صداي گلوله بلند بشه ... هیچ کس جرات نمی کنه پاش رو اونطرف ها بزاره ... و نهایتا پليس فقط براي جمع کردن جنازه ها مياد ... جسارت توي خون منه ... اينکه الان آروم دارم حرف ميزنم به خاطر حرمتيه که براي خودم و براي شما قائلم ... و فقط ازتون مي خوام چند لحظه با هم صحبت کنيم ... نه بيشتر ... فکر نمي کنم درخواست سختي باشه ... خوب مي دونستم از کدوم بخش هاي شهر حرف مي زد ... و عمق جسارت و استحکام رو مي تونستم توي وجودش ببينم ... ولي يه چيزي رو نمي تونستم بفهمم ... چشم هاش ناراحت بود اما هنوز آرامش داشت ... در حالي که اون بايد تا الان باهام درگير مي شد ... چطور چنين چيزي ممکنه بود؟ ... افرادي که توي اون مناطق زندگي مي کنن ياد مي گيرن وسط قانون جنگل از خودشون دفاع کنن ... اونجا تحت سلطه گنگ ها و باندهای مافیایی و خیابونیه ... بعد از تاريکي هوا کسي جرات نداره پاش رو از خونه اش بزاره بیرون ... توي خونه هاي چند وجبي قايم ميشن و در رو چند قفله مي کنن ... بچه ها اکثرشون به زور مدرسه رو تموم مي کنن ... جسور و اهل درگيري ... و گاهي وحشي بار ميان ... با کوچک ترين تحريکي بهت حمله مي کنن و تا لهت نکنن بيخيال نميشن ... هر چند بين خودشون قوانيني دارن اما زندگي با قانون جنگل کار راحتي نيست ... جايي که اگه اتفاقي بيوفته فقط و فقط خودتي که مي توني حقت رو پس بگيري ... اونم نه با شيوه هاي عصر تمدن ... يا کمک پليس ... اون آرام بود ... ناراحت بود ... اما آرام بود ... چند لحظه بي هيچ واکنشي فقط بهش نگاه کردم ... چه تضاد عجيبي ... - اگه هنوز نهار نخوردي ... اين اطراف چند تا غذاخوري خوب مي شناسم ... هميشه حل کردن معادلات سخت برام جذاب بود ... رسيدن به پاسخ سوال هايي که مجهول و مبهم به نظر مي رسيد ... و اون آدم يه معادله چند مجهولي زنده بود . #ادامه_دارد.... ✍نویسنده: #شهید_سید_طاها_ایمانی 🍃 🌺 🎉🌼🍃

"رمان #از_روزی_که_رفتی #قسمت_شصت سه ماه گذشته بود. سه ماه از حرفهای ارمیا با حاج علی و آیه گذشته بود... سه ماه بود که ارمیا کمتر در شهر بود... سه ماه بود که کمتر در خانه دیده شده بود... سه ماه بود که ارمیا به خود آمده بود! ِ کلاه کاسکتش را از سرش برداشت. نگاهش را به درخانه ی صدرا دوخت. چیزی در دلش لرزید. لرزه ای شبیه زلزله! "چرا رفتی سید؟ چرا رفتی که من به خود بیایم؟ چرا داغت از دلم بیرون نمیرود؟ تو که برای من غریبه ای بیش نبودی! چرا تمام زندگیام شدهای؟ من تمام داشته های امروزم را از تو دارم." در افکار خود غرق بود که صدای صدرا را شنید: _ارمیا... تویی؟! کجا بودی این مدت! ارمیا در آغوش صدرا رفت و گفت: _همین حوالی بودم، دلم برات تنگ شده بود اومدم ببینمت! ِن ارمیا نگفت گوشه تنها شده ِن ز ای از دلش نگرا ی سید مهدی است. نگفت دیشب سید مهدی سراغ آیه را از او گرفته است، نگفت آمده دلش را آرام کند. وارد خانه شدند، رها نبود و این نشان از این داشت که طبقه ی بالا پیش آیه است! صدرا وسایل پذیرایی را آماده کرد و کنار ارمیا نشست: _کجا بودی این مدت؟ خیلی بهت زنگ زدم؛ هم به تو، هم به مسیح و یوسف؛ اما گوشیاتون خاموش بود! ارمیا: قصه ی من طولانیه، تو بگو چی کار کردی بارها خانم،جنس اون شدی؟ یا اونو جنس خودت کردی؟ صدرا: اون بهتر از این حرفاست که بخواد عقبگرد کنه مثل من بشه! ارمیا: خب چیکار کردی؟ صدرا: قبول کرد دیگه، اما حسابی تلافی کردها! ارمیا: با مادرت زندگی میکنید؟ صدرا: همسایه ی آیه خانم شدیم، یکماهی میشه که رفتیم بالاو مستقل شدیم! ارمیا: خوبه، زرنگی؛ سه ماه نبودم چقدر پیشرفت کردی، حالا خانومت کجاست؟ صدرا: احتمالا پیش آیه خانومه، دیگه نزدیک وضع حملشه، یا رها پیششه یا مادرم یا مادر رها! حاج علی و مادرشوهر آیه خانمم فردا میان! ارمیا: چه خوب، دلم برای حاج علی تنگ شده بود. صدای رها آمد: صدرا، صدرا! صدرا صدایش را بلند کرد: _من اینجام رها جان، چی شده؟ مهمون داریما! یاالله... در داشت باز میشد که بسته شد و صدای رها آمد: _آماده شو باید آیه رو ببریم بیمارستان، دردش شروع شده! صدرا بلند شد: _آماده شید من ماشین رو روشن میکنم. ارمیا زودتر از صدرا بلند شده بود. "وای سید مهدی... کجایی؟! جای خالی تورا چه کسی پُر میکند؟ صدرا کلید خودرواش را برداشت.محبوبه خانم با مادر رها برای پیاده روی رفته و مهدی را هم با خود برده بودند. رها مادرانه خرج میکرد برای آیه اش! آیه فریادهایش را به زور کنترل میکردو این دل آزرد رها را بیشتر کرده بود ردش را کرده بود، هوای سید مهدی را کرده بود!هوای مردش را...عزیز دلش زیر لب مهدی اش را صدا میکرد... ارمیا دلش به درد آمده بود از مهدی مهدی کردن های آیه...کجایی مرد؟ کجایی که آیه ی زندگی ات مظلومترین آیه ی خدا شده است. ارمیا دلش فریاد میخواست. "سید مهدی! امشب چگونه بر آیه ات میگذرد؟ کجایی سید؟ به داد همسرت برس!" آیه را که بردند، ارمیا بود و صدرا. انتظار سختی بود. چقدر سخت است که مدیون باشی تمام زندگیات را به کسی که زندگیاش را در طوفانهای سخت، رها کرد تا تو آرام باشی!" چه کسی جز تو میتواند پدری کند برای دلبندت؟ چطور دخترک یتیم شده ات را بزرگ کند که آب در دلش تکان نخورد؟ شبهایی که تب میکند دلش را به چه کسی خوش کند؟ چه کسی لبخند بپاشد به صورت خسته ی همسرت که قلبش آرام بتپد؟ سید مهدی! چه کسی برای آیه و دخترکت، تو میشود؟!" صدرا میان افکارش وارد شد: _به حاج علی زنگ زدم، گفت الان راه میافتن. ارمیا: خوبه! غریبی براشون اوضاع رو سختتر میکنه! صدرا: من نگران بعد از به دنیا اومدن بچه ام! ارمیا: منم همینطور، لحظهای که بچه رو بهش بدن و همسرش نباشه بیشتر عذاب میکشه! صدرا: خدا خودش رحم کنه؛ از خودت بگو، کجا بودی؟ ارمیا: برای ماموریت رفته بودیم سوریه! صدرا: سوریه؟! برای چی؟ ادامه دارد... نویسنده: #سنیه_منصوری

"رمان #شکسته_هایم_بعدتو #قسمت_شصت ارمیا این روزها را دوست نداشت، اما چقدر از روزهای عمرش دوستداشتنی بودند؟ دلش برای تنهایی دلش سوخت. "خدایا... چرا پدر مادر ندارم؟! چرا تنهام؟! چرا دوستم نداره؟! به خوبی سیدمهدی نیستم؟! مزاحمم؟! از قیافه م خوشش نمیاد؟خدایا... چیکار کنم؟!" ارمیا مانده بود و هزاران خیال و حرفهایی برای سیدمهدی... یاد آن روزها و کمکهای سید مهدی افتاد. خندهدار است ولی رفاقتش با سید مهدی واقعی و دوستداشتنی بود. یوسف آن روزها مجنون صدایش میزد و مسیح کمی بیشتر درکش میکرد. آن شبهایی که تا سحر بر سرخاکش قرآن میخواند، آن روزهایی که سید مهدی خدا را به او نشان میداد؛ وقتی که پایش را جای پای اویی که خدایی شده بود میگذاشت. روزی که نمازهایش همه با عشق شد و صورتش را دیگر سه تیغ نکرد. حاج علی هم آن روزها پدری میکرد. آن روزهای پر از شک و تردید، آن روزهایی که ارمیا استخوان ترکاند. آن روزها که پیله را پاره کرد و پروانه شد و اوج گرفت تا... شاید تا سید مهدی! چه کسی میداند ارمیا تا کجا اوج گفت؟ ******* مسیح رو به یوسف که مشغول اتو کردن لباسهایش بود گفت: _پس چرا ارمیا نمیاد؟ الان که بهش نیاز دارم کجا رفته؟ یوسف زیر چشمی نگاهش کرد: _حالا چیکارش داری؟ مسیح: الاقل به بهونه دیدن ارمیا میرفتم اونجا. یوسف دست از اتو کردن کشید: _درکت نمیکنم؛ داری چیکار میکنی؟ازدواج تو با اون دختر مسخرهتر از ازدواج ارمیاست! تو اصلا چقدرمیشناسیش؟ با یه نگاه؟ مسیح: نجیبه، محکمه، خانواده داره،تحصیل کرده ست! چی کم داره؟! شاید اون منو به خاطر شرایطم نخواد؛ اما من همه جوره پسندیدمش. یوسف: چی رو پسندیدی؟ مسیح: خودشو، خانواده شو. یوسف: میدونی اگه با اون ازدواج کنی باید دوتا بچه بزرگ کنی؟ بدتر از ارمیا!اون الاقل یکی داره! مسیح: من که راضی ام! تو چته؟ اون خانواده ای داره که نیاز به حامی دارن، منم خانوادهای میخوام که حمایتشون کنم! روز اولی که دیدمش فهمیدم کسیه که سالها منتظر بودم پیداش کنم. یوسف: تو و ارمیا دیوونه شدید! عاقبت ارمیا رو ببین! چند روز تو اون خونه کنار زنش زندگی کرده؟ از روزی که به اون سفر رفت دیگه رنگ زندگی رو ندید؛ یادت رفته چه شبها که تا صبح مثل بچه ها گریه کرد؟ مسیح: از ارمیای قبل هم راضی نبودی. اون روزا بهش گیر میدادی که کاراش از روی اجبار و ریاست. حالاگیرت به گریه های از سر توبه و استغاثه اونه؟زندگی ارمیا الان‌پر آرامشه؛ مگه بده؟ یوسف: الان بحث ارمیا نیست. این دختر کلی مشکل داره، میفهمی؟ چرا از داشتن یه ازدواج آسون فراری شدید؟ سرتون درد میکنه برای دردسر؟ مسیح: میرم یک زنگی به صدرا بزنم؛ شاید فرجی بشه امشب دعوتمون کنه اونجا! یوسف اتو را به دست گرفت: _با فرار کردن از واقعیت به جایی نمیرسی. مسیح: جایی نمیرم که برسم؛ من میخوام با مریم ازدواج کنم! یوسف: حتی با اون وضع صورتش؟ مسیح: سرت به کار خودت باشه؛ الان خیلی خوب شده و سید محمد میگه بهترم میشه. یوسف: خدا عقلتون بده. مسیح: میترسم خودت به دردش دچار بشی برادر من... ادامه دارد... نویسنده: #سنیه_منصوری

"رمان #پرواز_شاپرکها #قسمت_شصت سیدمحمد با لبخند فاتحی به ارمیا نگاه کرد و دستش را پشت محمدصادق گذاشت و هلش داد. لحظه خروج محمدصادق بود که ایلیا گفت: مهدی و زینب خواهر برادر رضاعی هستن. مادرم به مهدی شیر داده بود. الکی عذابش دادی! محمدصادق متعجب به سمت آنها چرخید و نگاه ناباورش بین آنها در گردش بود: پس چرا هیچ کس به من نگفت؟ ایلیا: بد کردی با زینب! چوبشو میخوری! سید محمد دوباره او را هل داد تا بیرون برود. لحظه آخر صدای حاج علی در گوشش پیچید: لیاقت زینب خیلی بیشتر از این حرفا بود. زینب باید بالِ پرواز باشه، نه اسیر قفس آدمی... ارمیا تلفن همراهش را در دست گرفت و به آیه زنگ زد. آیه با صدای آرامی سلام کرد. دل ارمیا آرام گرفت. سالهاست که دلش با این صدا خو گرفته و آرام شده است. شازده کوچولو چه میگفت؟اهلی؟ آری دل ارمیا اهلی شده بود. ارمیا: سلام جانان. راحت رسیدی؟ آیه: سلام. آره.شما چه خبر؟ ارمیا دیگه مزاحم دخترمون نمیشه! آیه: با دل شکسته اش چه کنیم؟ ارمیا: تو دکتری! از من میپرسی جانان؟ آیه: الان فقط یک مادر مضطرب هستم. ارمیا: مادری کردن های تو هم عاقلانه است و هم عاشقانه. پیش سایه خانومی؟صدای بچه ها نمیاد! آیه: نه! نزدیک خونشون بودم که زنگ زد و گفت تن بچه ها تاول زده و علت تب دیشبشون آبله مرغون بوده. سه تاشون با هم! دیگه مجبور شد بره خونه مادرش. ارمیا: الان کجایی؟ آیه: پیش رها! ارمیا: میمونی یا میای؟ آیه: هر وقت زینب آمادگی داشت میام. ارمیا: به صدرا زنگ میزنم. آیه: باشه. مطمئن باشم تموم شد؟ ارمیا: اعتماد نداری بهم؟ آیه: بیشتر از چشمام! ارمیا: پس دیگه بهش فکر نکن! آیه: دل دخترم شکسته! ارمیا: اونی که چیز مهمی از دست داده، محمدصادق هستش. زینبم که چیزی از دست نداد! یک روز محمدصادق از این روزاش پشیمون میشه و سودی نیست. آیه: اما بعضیا هیچ وقت نمیفهمن چی رو از دست دادن! هیچ وقت! و همیشه حق به جانب میمونن و زندگی میکنن! ارمیا: اون دیگه نهایت بدبختیشونه! چون خدا بهشون داد و نفهمیدن! ادامه دارد... نویسنده: #سنیه_منصوری

"رمان #پلاک_پنهان #قسمت_شصت ــ وای دختر دلم برات تنگ شده ــ منم همینطور،تو اینجا چیکار میکنی؟مگه نرفتی اصفهان یاسمن اهی کشید و گفت: ــ طلاق گرفتم ــ وای چی میگی تو؟ ــ بیخیال دختر تو اینجا چیکار میکنی،این آقا کیه؟ سمانه که حضور کمیل را فراموش کرده بود ،لبخندی زد و گفت: ــ یاسمن دوستم،کمیل نامزدم کمیل خوشبختمی گفت،یاسمن جوابش را داد و دوباره سمانه را در آغوش گرفت. ــ عزیز دلم ،مبارکت باشه، ــ ممنون فدات شم،اومدم برا خرید لباس عقد ــ آخ جون بیا خودم آمادت میکنم دست سمانه را کشید و به طرف رگال های لباس برد،و همچنان با ذوق تعریف می کرد: ــ یادته میگفتیم تورو هچکس نمیگیره میمونی رو دستمون بلند خندید و موهایش را که پریشان بیرون ریخته بودند را مرتب کرد. سمانه را به داخل پرو برد و چند دست لباس به او داد. با کمک یاسمن همه ی خرید هارا از همان مغازه تهیه کرده بود،در پرو چادرش را مرتب کرد و خارج شد. یاسمن با دیدن سمانه گفت: ــ سمانه باور کن نمیخواستم بگیرم ها ،ولی شوهرت به زور حساب کرد سمانه چشم غره ای به کمیل رفت. بعد از تحویل خریدها ،و تشکر از یاسمن از مغازه خارج شدند. سمانه به طرف کمیل چرخید و گفت: ــ چرا حساب کردید؟ ــ چه اشکال داره ــ قرارمون این نبود ــ ما قراری نداشتیم سمانه به سمت مغازه ای مردانه قدم برداشت و گفت: ــ مشکلی نیست،پس لباسای شمارو خودم حساب میکنم کمیل بلند خندید،سمانه با تعجب پرسید: ــ حرف من کجاش خنده داشت؟ ــ خنده نداشت فقط اینکه ــ اینکه چی؟ ــ من لباس خریدم ــ چـــــــی؟ ــ اونشب با دوستم رفتم خریدم سمانه یا عصبانیت گفت: ــ شما منو سرکار گذاشتید؟ ــ نه فقط یکم شوخی کردم ــ ولی شما سرکارم گذاشتید. کمیل به سمت در خروجی قدم برداشت و آرام خندید. ــ گفتم که شوخی بود،الانم دیر نشده شام نخوردیم ،شما شامو حساب کنید. ــ نه پول شام کمتر از خریدا میشه به ماشین رسیدند کمیل در را برای سمانه باز کرد و گفت: ــ قول میدم زیاد سفارش بدم که هم اندازه پول لباسا بشه سمانه سوار شد کمیل در را بست و خوش هم سوار شد. ــ آقا کمیل من به خانوادم نگفتم که دیر میکنم ــ من وقتی تو پرو بودید با آقا محمود تماس گرفتم ،بهش گفتم که کمی دیر میکنیم سمانه سری تکان داد و نگاهش را به بیرون دوخت،احساس خوبی از به فکر بودن کمیل به او دست داد.