"رمان #شکسته_هایم_بعدتو #قسمت_پنجاه_و_نهم شب دیر زمانی از راه رسیده بود. ارمیا هنوز روی شن زار دراز کشیده و خیره به آسمان سیاهپوش ستاره باران بود. دلتنگی برای کسی که دوستت ندارد عجیب است؟ ارمیا دلتنگ زنش بود. هرچند که هنوز آیه را امانت سیدمهدی میدید؛ هرچند که هنوز آیه دل میشکست و دل میسوزاند و دل میلرزاند. تلفن همراهش زنگ خورد... تلفنی که هیچگاه نام آیه زینت‌بخش آن نشد و چقدر حسرت های کوچک دارد دل این مرد! با بیحوصلگی تلفن را نگاه کرد... باز هم سیدمحمد بود که زنگ میزد. این چند روز از دست او و صدرا کلافه شده بود؛ از تکرار هایشان حرفهایشان خسته نمیشدند؟ چرا نمیفهمیدند ارمیا به سیدمهدی قول داده؟ چرا نمی فهمیدند آیه امانت سیدمهدی است؟ تماس که وصل شد صدای بلند سیدمحمد پیچید: _چرا جواب نمیدی؟ خوشت میادگوشیت زنگ بخوره؟ خوب آدمو دق میدی تا جواب بدی؛ حالا چرا ساکتی؟ الو... الو... ارمیا: تو به آدم امون میدی که حرف بزنه؟ صدای خنده آمد: _سلام برادر! ارمیا: سلام؛ چیکار داری هی هرشب هرشب مزاحم خلوت من و آسمون میشی؟ سیدمحمد: میترسم زیاد غرق آسمون شی و تو هم آسمونی بشی، اونوقت دوتا حسرت تا ابد تو دل آیه میمونه. ارمیا: فعلا که بیخ ریش زمینم؛ کارتو بگو! سیدمحمد: برگرد! ارمیا: نه! سیدمحمد: با رفتت چیزی درست نمیشه؛ آیه باید بفهمه شوهر داره! ارمیا: مجبور به قبول چیزی که نمیخواد نیست، اونا دستم امانتن. سیدمحمد: پس چرا نیستی؟! اینه امانتداریت؟ ارمیا: بودنم عذابشون میده؛ رفتم که راحت باشن؛ فکر کنه. سیدمحمد: آیه نیاز به تلنگر داره تا بیدار بشه. ارمیا: من اون تلنگر نیستم. سیدمحمد: میترسم از اینکه خوابت تعبیر بشه و ایمان آیه رو باد ببره! ارمیا: به حاجعلی بگو مواظب زندگیم باشه. سیدمحمد: چرا شبیه وصیت کردن حرف میزنی؟ ارمیا: کی از فرداش خبر داره؟ شاید حرفای آخرم باشه! سیدمحمد: اینجوری نگو! ارمیا: چطوری بگم؟ سیدمحمد: بگو میام... بگو زندگیمو میسازم! ارمیا: میام و میسازم! سیدمحمد: میترسم ارمیا: از چی؟ سیدمحمد: از نبودت... از رفتنت... مامان دلتنگته؛ بیا دیدنش! ارمیا: میام؛ منم دلم تنگه. سیدمحمد: خداحافظ ارمیا:خداحافظ ادامه دارد... نویسنده: #سنیه_منصوری