"رمان #از_روزی_که_رفتی #قیمت_پنجاه_و_شش دست کوچک پسرش را بوسه میزد که درباز شد. رها از گوشه ی چشم قامت مرد خانه را دید. برای چه آمده ای مرد؟ به دنبال چه آمده ای؟ طلب چه داری از من که دنبالم می آیی؟ صدرا: خوابید؟ رها: آره، خیلی ناز میخوابه، از نگاه کردن بهش سیر نمیشم! صدرا: شبیه پدرشه! رها: نه! شبیه تو نیست! صدرا لبخندی زد. "پدر بودنم را برای طفلت باور کردی خاتون؟ همسر بودنم را چه؟ همسر بودنم برای خودت را هم قبول داری؟" صدرا: منظورم سینا بود. رها آهی کشید و بعد از چند دقیقه سکوت گفت: _شما ازدواج کنید آیه باید بره؟! "به بودِن من و تو در آن خانه می دل؟ می اندیشی عزیزدل؟می توانم دل خوش کنم به بله گفتنت از سر عشق؟ میتوانم دل خوش کنم که تو بله بگویی و بانوی خانه ام شوی؟" صدرا: نه؛ میمونن! خونه ی معصومه که خالی بشه، تمیزش میکنم و جوری که دوست داری آماده ش میکنیم! آیه خانم هم میشه همسایه ی دیوار به دیوارت، تا هر وقت خودش و تو بخواید هم میمونه! رها:باخونبس بودن من چیکار میکنید؟جواب فامیلتون رو چی میدی؟ صدرا: فعلا فقط به جواب تو فکر میکنم! جواب مثبت گرفتن از تو سختتر از روبه رو شدن با اوناست! رها: رویا چی؟! صدرا: رویا تموم شده رها، باورکن! ازوقتی اومدی به این خونه، همه رو کمرنگ کردی، تو رنگ زندگی من شدی، تو با اون قلب مهربونت! رها منو ببخش و قبولم کن، به این فکر کن اگه این اتفاقات نمی افتاد، هیچ وقت سر راه هم قرار نگرفته بودیم؛ خدا بهم نگاه کرده که تو رو برام فرستاده! رها: شما، چطور بگم... نماز، روزه، محرم، نامحرم! صدرا: یه روزی گفتم از جنس تو نیستم و بهت فکر نمیکنم اما دروغ گفتم، همونموقع هم میخواستم شبیه تو باشم و تو رو برای خودم داشته باشم. رها: فرصت بدید باورتون کنم! صدرا: تو فرصت نمیخوای، آیه میخوای! تا آیه خانم بهت نگه، تو راضی نمیشی! َ "چقدر خوب ناگفته های قلبم را میدانی!" صدرا تلفنش را به سمت رها گرفت: _بهش زنگ بزن! الان دل میزنی برای بودنش! رها تلفن را گرفت و شماره گرفت. صدرا از اتاق بیرون رفت. رها: آیه! سلام! آیه: سلام! چی شده تو هی یاِد من میکنی؟ رها: کی میای؟ آیه: چی شده که اینجوری بی تاب شدی؟ به خاطر آقا صدراست؟ رها: تو از کجا میدونی؟ آیه: فهمیدنش سخت نبود. از نگاهش، رفتارش، اصلا از اون بچه ای که به تو سپرد معلوم بود که یک دله شده، تو هم که میدونم هنوز بهش شک داری! رها: من نمیشناسمش! آیه: بشناسش، اما بدون اون شوهرته؛ تو قلب مهربونی داری، شوهرتو ببخش برای اتفاقی که توش نقش زیادی نداشته،ببخش تا زندگی کنی! مرد خوبیه... به تو نیاز داره تا بهترین آدم دنیا بشه! کمکش کن رها! رها: کاش بودی آیه! آیه: هستم... تا تو بخوای باشم، هستم؛ البته دیگه عروس شدی و من باید از اون خونه برم! رها: نه؛ معصومه داره جهازشو میبره! گفته خونه رو آماده میکنه بریم اونجا! تو هم تا هر وقت بخوای میتونی بمونی! آیه: پس تمومه دیگه، تصمیماتون رو گرفتین؟ رها: نه آیه، گفتن که اگه نخوام میتونم طلاق بگیرم و با مادرم تو همون واحد زندگی کنم! آیه:میدونی طلاق منفورترین حلاله‌خداست؟!رها فکر طلاق رو نکن رها: ما خیلی با هم فرق داریم! آیه: فرق داشتن بد نیست، خودتم میدونی زن و شوهر نباید عین هم باشن، باید مکمل هم باشن! رها: اعتقاداتمون چی؟ آیه: اون داره شبیه تو میشه، چندباری اومد بالا با بابام حرف زد. فهمیدم که داره تغییر عقیده میده پسر مردم از دست رفت.. هر دو خندیدند. رها دلش آرام شده بود... خوب است که آیه را دارد! ادامه دارد... نویسنده: #سنیه_منصوری