توانگری بخیل را پسری رنجور بود، نیک خواهان گفتندش مصلحت آنست که ختم قرآنی کنی از بهر وی یا بذل قربانی (قربانی بدهی). لختی (کمی) به اندیشه فرو رفت و گفت مصحف( قرآن) مهجور اولی تر است که گله دور( گوسفند در دسترس نیست) ، صاحب دلی بشنید و گفت: ختمش به علت آن اختیار آمد( انتخاب کرد) که قرآن بر سر زبانست و زر در میان جان (زر به جانش وابسته است) به دیناری چو خر در گل بمانند ور الحمدی بخواهی صد بخوانند #گلستان_سعدی @haramedell