🔰درگذشت آیت الله #عزالدین_حارثی عاملی فقیه، متکلم، رجالی(۹۸۴ق) 🔹حسین بن عبد الصّمد حارثی (۹۱۸ق-۹۸۴ق)، پدر شیخ بهائی، ملقب به عزالدین، از علمای جبل عامل و از شاگردان شهید ثانی و شیخ الاسلام شهرهای قزوین، مشهد و هرات در دولت صفوی بود. 🔸وی در اول محرم ۹۱۸ق (۲۹ اسفند ۸۹۰ ش)در روستای جُبَع، نزدیک شهر صیدون لبنان به دنیا آمد و در زادگاهش نزد حسن بن جعفر کرکی و شهید ثانی درس آموخت. 🔷ایشان در سفرهای شهیدثانی به مصر، استانبول و عراق او را همراهی کرد و در ۹۴۱ق از او اجازه دریافت کرد. 🔶با تشدید فشار حکومت عثمانی بر شیعیان در حدود ۹۵۸ـ۹۶۱ق به ایران مهاجرت کرد و در اصفهان ساکن شد و پس از ۳ سال سکونت و تدریس در اصفهان توسط شاه طهماسب اول به شیخ الاسلامی قزوین منصوب شد و به مدت 7 سال نماز جمعه آنجا را برپا نمود. ⚡️بعد از قزوین دوره ای،شیخ الاسلام مشهد و سپس به مدت 8 سال شیخ الاسلام هرات شد و عده زیادی را با مذهب شیعه آشنا کرد. 🔅ایشان در انتقال میراث حدیثی شیعه به ایران سهم به سزایی دارد و شاگردان زیادی را تربیت کرده است که از جمله آنها فرزندش شیخ بهائی، حسن بن زین الدین صاحب معالم، میرداماد، منصور بن عبدالله شیرازی است. 📚از ایشان آثار زیادی بر جای مانده است که از جمله آنها وصول الاخیار الی اصول الاخبار، الاربعون حدیثا و شرح قواعد الاحکام می باشد. ▪️ایشان در سال 983 ق عازم سفر حج شد و در بحرین مستقر گردید و یک سال بعد در ۸ ربیع‌الاول ۹۸۴ق(۱۱تیر ۹۲۰ش) درگذشت و در قریه مصلی، از توابع هجر بحرین، مدفون شد. #زندگی_نامه 🌺🌺🌺🌺🌺

🔅سه آیه ای که آیت الله #عزالدین_حارثی؛ پدر شیخ بهایی به او وصیت کرد. 🎙حجت الاسلام رفیعی

🔺آدم آورد در این دیر خراب آبادم! 🔅#عزالدین_حارثی (پدر شیخ بهایی) که در زمان شاه طهماسب شیخ الاسلام هرات بود، از شاه دلزده شده بود و قصد داشت با عنوان سفر حج از ایران خارج شود. شاه صفوی خروج او را مجاز، امام خروج پسرش شیخ بهایی را اجازه نداد. ایشان چندی در کنار خانه خدا مقیم شد و پس از مدتی در بحرین مسقر شد. بحرین منطقه فقیر نشین بود و سکونت در آنجا را به رضایت الهی نزدیک می دید. 💢او از بحرین نامه ای به پسرش نوشت و سکونت در ایران را ملامت کرد. این نامه در روح #شیخ_بهایی اثر کرد و ایشان همه مناصب دولتی و حکومتی را رها کرد و سی سال در لباس دراویش به جهانگردی پرداخت. ایشان در کتاب کشکول در این باره می نویسد: 🌱«اگر پدرم، مرا از بلاد عرب به عجم نیاورده بود و با سلاطین مجالست نداشتم، از متقی ترین، عابدترین، و زاهدترین مردم بودم، ولی پدرم مرا از آن شهرها خارج و در این دیار ساکن گردانید. من هم با مردم دنیا مجالست کردم و اخلاق پست آنها را گرفتم، و صفات زشتشان را پذیرفتم و از آمیزش با مردم جز سر و صدا و نزاع و جدال چیزی نصیبم نشد. سرانجام چنین شد که هر نادانی با من معارضه کند و هر گمنامی به جسارت نسبت به من پردازد.». ▫️من ملک بودم و فردوس برین جایم بود ▫️آدم آورد در این دیر خراب آبادم 📚کتاب كشكول شيخ بهائي، صفحه 126.