داشتم میرفتم دارالتحفیظ که دیدم روی آسفالت خیابون این نازک های زیبا و لطیف ریخته(بوش رو که دیگه نگم برات 😍) نشستم روی زمین ، از روی آسفالت بلندشون کردم و به خودم گفتم : اولا از اتفاقات و جزییاتی که در اطرافت میبینی ساده نگذر ! (حتما یه حرف حساب توش هست👌) دوما همین خوشی های کوچولو (مثل بوییدن این گل ،مثل لمسِ لطافت گلبرگ هاش) میتونه خوشبختی های بزرگی رو در ذهن و جان ما رقم بزنه! 😊 سوما روح و دل آدما هم مثل همین یاس، نازک و لطیفِ...اگه بچسبه به زمختیِ زمین خیلی زوود پژمرده میشه.. کاش مثل من که این یاس ها رو از زمین برداشتم ، یه دستی از غیب میومد و این جان های به زمین چسبیده‌ی ما رو هم از زمین بلند می‌کرد! بقول شاعر: دستی از غیب برون آید و کاری بکند! گل های لطیف رو وقتی از زمینِ سخت بلند کردم میدونی ذهنم رفت توو کدوم آیه ؟! اونجا که خدا میگه: 《 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ ۚ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ》 هان ! ای مومنان چرا به دنیا راضی شدید؟!چرا سخت ، به زمینِ دنیا چسبیدید؟!یعنی وقتش نشده از زمین کنده بشید ؟ رفیق جان؛ بیا به دانای راه های آسمانی متوسل بشویم شاید از زمین کنده شدیم !مگر امام علی (ع) نفرمود: من به کوچه و خیابان‌های آسمان آشناتر و آگاه‌ترم نسبت به کوچه های زمین....پس یه یاعلی بگو و از زمین بلند شو ! #دلنوشته۲۶ #آیه۳۸توبه https://eitaa.com/hashemirad