سجده شکر؛ لحظه افتخار ... / این روزها که صحنه های بوسه افتخار بر پرچم کشور را می بینیم. به آن افرادی که به امید آینده بهتر و هزاران وعده و فریب دیگر کشور را ترک کرده و حالا در تیم پناهندگان بازی می کنند فکر می کنم. جدا از اینکه بدلیل عدم حمایت مالی، ورزشی، امکاناتی و... خیلی از افتخارات سابق را دیگر مثل قبل نمی توانند تکرار کنند. اما آیا حتی اگر مقامی کسب کنند، بدون داشتن مردمی و کشوری که به آنها حس افتخار و غرور بدهد، دیگر قهرمانی در رقابت ها و مسابقات جهانی و... شیرینی سابق را دارد؟! یا انگار از این به بعد فقط به این مسابقات از بعد اقتصادی و پاداش مالی که می تواند داشته باشد باید نگاه کرد! جوانانی که در این مرز و بوم با امکانات کشور رشد کرده اند و به جایی رسیده اند فکر می کنند همه ی ماجرای پیشرفت ها و موفقیت های آنها فقط خودشان و استعدادشان بوده است. نه سرمایه گذاری ها، امکانات های فراهم شده، استعدادیابی ها و... اگر تنها دلیلش استعداد آنها بود، دلیل عدم موفقیت خیلی از ورزشکاران مهاجرت کرده چیست؟ 🎥فیلم مربوط به لحظات افتخارآمیز سجده‌ شکر مهدی الفتی اولین مدال‌آور ژیمناستیک تاریخ در بازی‌های آسیایی بر پرچم مقدس ایران #ورزش #ورزشکار #افتخار #بازی_های_آسیایی #گوانژو ❇️ هشتگ آگاهی 🆔 @hashtag_agahi