نشونیِ صورتی! اسمش ردیف نهم، روی یک کاغذ، پشت شیشه اداره ی پزشکی قانونی کرمان زدند. دختری دو ساله با کاپشن صورتی و گوشواره قلبی صورتی، مجهول الهویه .... این نشونیِ تمامِ یک زندگیه. این نشونیِ تمامِ هستیِ یک خانواده چهار نفره است. یک دختر دو ساله با کاپشن صورتی که کسی اون رو نمی‌شناسه . مامانش کجاست؟ اینو نمیدونم. دخترا بابایی ان! این و خوب میدونم‌ . اصلا باباش کجاست؟ شاید اصلا این گوشواره صورتی قلبی, هدیه تولد دو سالگیش رو بابا براش خریده باشه. این رو هم نمیدونم. اصلا امروز گیج و منگم . هیچی نمیدونم. ولی این رو میدونم که یکی حتما در به در دنبال این نشونیِ صورتیه. و حالا باباش، تمام دارایی ش رو کفن پیچ پیدا میکنه . کمی اونطرف تر از پیکر مادر و برادرش محمد امین، آروم خوابیده. اسمش ریحانه است . ریحانه، نهمین شهید از خانواده سلطانی نژاد . ریحانه جان، دخترکم! اروم بخواب برای همیشه . رقیه سه ساله، گوشواره رو از گوشش کشیدند و گوشش پاره شد . یتیم بود. بابا نداشت . ولی بابای تو، برای آخرین بار، تو رو با گوشواره صورتی، تو بغلش گرفت و بوسید. دخترِ قشنگِ صورتی ، حالا تو شدی قصه بغض و گریه ی ما آدم بزرگا. و تو شدی کوچیک‌ ترین شهید طریق سلیمانی . ولی با شهادتت، چقدر بزرگ شدی برای تمومِ دنیا. و حالا بابا چقدر تنها شده است بدون تو، بدون مامان و بدون پسرش . 🌷💕💞💕💞💕🌷 ..... #حادثه تروریستی گلزار شهدای کرمان