مهربانم! گاهی گمان می‌کنم شهدا را خلق کردی تا نشانم دهی که چقدر عقبم از قافله. شاید خلقشان کردی تا دائما شرمنده باشم. شرمنده دختر کوچکش. دیدی گریه‌هایش چه دلی ریش می‌کند از آدم. دیدی بُهت همسرش را وقتی نمی‌داند چه‌طور بدون سایه سرش باید چند بچه قد و نیم قد را بزرگ کند. به گمان این سکانس‌ها را دائما جلوی چشمانم می‌آوری تا بدانم دستم خالی است، تا بدانم تلاش‌هایم برای تو هنوز خیلی حقارت‌بار است. عظمت شهدا را نشانمان می‌دهی تا احساس نکنیم کاری برایت کرده‌ایم. آری حق با توست. تو عاشقانی داری که در راهت از دختر شیرین‌زبانش می‌گذرد از پسرش که تازه بابا گفتن را یاد گرفته و از همسرش که بی‌نهایت دوستش دارد. تو چنین عاشقانی داری. نکند می‌خواهی نشانم دهی که عشقم قلابی است و لقلقه زبان. آری مهربانم. ما در خاک، گیر کرده‌ایم، به زمین چسبیده‌ایم و راضی به این دنیای پست شده‌ایم. به خودم که نگاه می‌کنم افسرده می‌شوم. چیزی ندارم. اما دلم به تو خوش است. تا زنده‌ام شاید فرجی شد. شاید ما را هم خریدی. به حق شهیدانت دست ما را رها نکن. #شهدا_شرمنده‌ایم 🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻 ❇️با ما همراه باشید در کانال حیات طیبه (عاقلانه ترین عاشقانه انسان): 👇👇👇 🌍 @hayat_tayyebeh