🔰 #معاد_شناسی۱۲ ✴️ #ماهیت_مرگ۲ : 🔹و نيز مي‌فرمايد: «وَ قَالُوا أَئِذَا ضَلَلْنَا فِي الْأَرْضِ أَئِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ بَلْ هُم بِلِقَاء رَبِّهِمْ كَافِرُونَ * قُلْ يَتَوَفَّاكُم مَّلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَی رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ»(سجده/۱۰و۱۱) كافران به پيامبر گفتند: آيا آنگاه كه ما در زمين پراكنده و گم شديم، بعداً دوباره در آفرينشي جديد قرار مي‌گيريم؟ در حالي كه حقيقت اين است كه اين کافران ملاقات پروردگار را منكرند؛ بگو فرشته‌ی مرگ كه بر شما گمارده شده، شما را توفّي مي‌كند و تمام و كمال مي‌گيرد و سپس به سوي پروردگارتان باز گردانده مي‌شويد. پس اين چنين نيست كه پراكنده شويد و دوباره خلق شويد، بلكه از اول گرفته مي‌شويد و هيچ وقت نابود نمي‌شويد تا دوباره زنده شويد. 💠 #سکرات_مرگ۱ : 🔸چون مقرر شد نفس انسان از بدن و دنيا منقطع شود و در آستانه‌ی مرگ قرار گرفت، حالات مخصوصي به او دست مي‌دهد. از يك طرف جذبه‌هاي مرگ كم كم او را فرا مي‌گيرد و در نتيجه‌ی آن، از شدت توجهش به دنيا و افراد آن كاسته مي‌شود، از طرف ديگر به جهت اُنس طولاني با دنيا، هنوز توجهش به دنياست و باز از آن طرف به جهت جذبه‌ی مرگ، خود را در عالم ديگر مي‌يابد و همين که وحشتِ روبه روشدن با عالم جديد او را فرا گيرد، باز يک مرتبه خود را در دنيا مي‌يابد؛ 🔹اين حالت دوگانه را كه يك لحظه با آن دنيا روبه‌رو مي‌شود و يك لحظه با اين دنيا، به طوري که گويا غرق در مرگ است، سكرات مي‌گويند. قرآن مي‌فرمايد: «وَ جَاءتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِكَ مَا كُنتَ مِنْهُ تَحِيدُ»(ق/۱۹) به راستي و به طور گريز ناپذيري سكره‌ی موت فرا مي‌رسد؛ اين همان چيزي است كه از آن روي گردان بودي. حضرت اميرالمؤمنين(ع) مي‌فرمايند: «وَ إِنَّ لِلْمَوْتِ لَغَمَرَاتٍ هِيَ أَفْظَعُ مِنْ أَنْ تُسْتَغْرَقَ بِصِفَةٍ أَوْ تَعْتَدِلَ عَلَی عُقُولِ أَهْلِ الدُّنْيَا».(نهج‌البلاغه: خطبه۲۲۱) براي مرگ، غمرات و گرداب‌هايي است كه دشوارتر از آن است كه به وصف آيد و يا اين كه عقل مردم دنيا آن را بفهمند. 📚 معاد؛ بازگشت به جدی‌ترین زندگی 🌾🍀🌺🦋🌺🍀🌾 http://eitaa.com/joinchat/2739666977Ca2e48f9f4a ࿐🌸❒○ 🌼 ‌○❒🌸࿐

🔰 #معاد_شناسی۱۳ ✴️ #سکرات_مرگ۲ : 🔹چون سکرات از جنس عالم ديگر است با مقياس‌هاي اين دنيا نمي‌توان به واقع آن را معرفي كرد. حضرت علي (ع) كيفيت حال انسان را در آستانه‌ی اين جذبات و سكرات چنين بيان فرموده‌اند: «هنگامي كه فرزند آدم در آخرين روز از روزهاي دنيا و نخستين روز از آخرت قرار مي‌گيرد، «مال»، «فرزندان» و «عمل» او در برابرش مجسم مي‌شوند. او رو به مال خود نموده و مي‌گويد: به خدا قسم من نسبت به تو حريص و بخيل بودم، حال سهم من از تو چيست؟ مال در پاسخ گويد: به اندازه كفنت از من بردار. 🔸پس از آن رو به سوي فرزندان خود كرده و گويد: به خدا سوگند من شما را دوست مي‌داشتم و حامي شما بودم، اكنون بهره من از شما چيست؟ آنان در پاسخ او گويند: ما تو را به قبرت مي‌رسانيم و تو را در آن پنهان و دفن مي‌كنيم. سپس به عمل خود توجه و نظر مي‌كند و مي‌گويد: به خدا سوگند من نسبت به تو بي‌اعتنا بودم و تو بر من گران و سنگين بودي، اينك بهره و برخورداري من از تو چيست؟ عمل در پاسخ گويد: من در قبر و قيامت هم نشين تو خواهم بود تا هر دو به پيشگاه پروردگار عرضه شويم ...». 🔹اين گفتگو و ديدار، گفتگوي زباني با شكل ظاهري و پيكره ماديِ مال، فرزندان و اعمال نيست؛ بلكه مواجهه با صورت ملكوتي و برزخي آن‌هاست و انسان با باطن خود با حقيقت و باطن اشياءِ مورد علاقه خود كه در بُعد برزخي و مثالي نفس او تجسم يافته‌اند صحبت مي‌كند. در آستانه‌ی ترك دنيا كم كم پرده‌ها از جلو چشم انسان كنار مي‌رود و انسان بيشتر از هر موقع ديگر به حقيقت اعمال و خواسته‌های خود توجه مي‌کند و ديدِ او وسعت زيادتري مي‌يابد. در آن لحظات به سير در اعمال و عمرِ سپري شده خود مي‌پردازد. 📚 معاد؛ بازگشت به جدی‌ترین زندگی 🌾🍀🌺🦋🌺🍀🌾 http://eitaa.com/joinchat/2739666977Ca2e48f9f4a ࿐🌸❒○ 🌼 ‌○❒🌸࿐