_می‌وزد هرگاه موهایت درون روسری اندکی آهسته‌تر! چون هرچه دارم، می‌بری چادرت را باد می‌گیرد میان دست‌هاش لحظه‌ای که قصد داری از کنارم بگذری گاه می‌خندی و گاهی پلک بالا می‌بری دلربایی می‌کنی، حتی به زیر روسری می‌توان فهمید از این پا و آن پا کردنت میل داری آتش اندازی به جان دیگری در نگاهت آنچه من دیدم، کسی دیگر ندید خوشه خورشید چیدم از شبی نیلوفری حرف من بود آنچه دیگر شاعران هم گفته‌اند عشق هرکس محترم؛ «اما تو چیز دیگری»

_

_بر زبان و دل چو کج باشد نبخشاید کسی از دم عقرب گره جز سنگ نگشاید کسی از ثمر شیرین نسازی گر دهان خلق را سعی کن از سایه ات چون بید آساید کسی جز شب و روز مکرر در بساطش هیچ نیست عمرها زیر فلک چون خضر اگر پاید کسی می شود بال و پر توفیق هنگام رحیل دست افسوسی که در دنیا به هم ساید کسی در جهان آگهی خضری دچار من نشد می روم از خود برون شاید که پیش آید کسی می شود افزون سرانجام گدازش همچو شمع هر چه از تن پروری بر جسم افزاید کسی نیست داغ عشق را حاجت به الماس و نمک شهپر طاوس را بهر چه آراید کسی؟ نیست غیر از گوشه دل در جهان آب و گل گوشه امنی که یک ساعت بیاساید کسی شور سیلاب حوادث سنگ را بیدار کرد تا به کی از خواب غفلت چشم نگشاید کسی؟ می توان کرد آشنا با خاک پشت آسمان صائب از همت اگر اقبال فرماید کسی "صائب‌تبریزی"

_

_نفسِ بادِ صبا مُشک فشان خواهد شد عالَمِ پیر دگرباره جوان خواهد شد ارغوان جامِ عقیقی به سمن خواهد داد چشمِ نرگس به شقایق نگران خواهد شد این تَطاول که کشید از غمِ هجران بلبل تا سراپردهٔ گل نعره زنان خواهد شد گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شد ای دل ار عشرتِ امروز به فردا فکنی مایهٔ نقدِ بقا را که ضِمان خواهد شد؟ ماه شعبان مَنِه از دست قدح، کاین خورشید از نظر تا شبِ عیدِ رمضان خواهد شد گل عزیز است غنیمت شِمُریدَش صحبت که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد مطربا مجلسِ انس است غزل خوان و سرود چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد؟ حافظ از بهر تو آمد سویِ اقلیمِ وجود قدمی نِه به وداعش که روان خواهد شد "حافظ"

__

_

با چشم تو از هر دو جهان گوشه گرفتیم ماییم و تو ای جان که جگر گوشه مایی "

شهریار

"

_ #شعرِزَمین