‏«في الركن البائس هُناك دائماً نافذه للأمل.» - در گوشه‌‌ی ناامیدی، همیشه آن‌جا پنجره‌ای برای امید هست.

چندین چراغ دارد و بیراه می‌رود بگذار تا بیفتد و بیند سزای خوایش.. #سعدی

عمیق‌ترین رنجی که انسان را به منتهای خودش می‌برد، روبه‌رو شدن با آدم‌هایی‌ست که می‌داند به اشتباه دوست‌شان دارد.

تمام این مدت، گوشه‌‌ی از ذهنم مدام به این فکر می‌کردم که این همه سال، نهایت چه شد؟ فرجام آن همه تقلای بیهوده‌ی خاکستری چه شد؟

غرضم این نیست که تلاش و خودکشان را طوری جلوه بدهم که انگار پوچ است، می‌خواهم بگویم آدم خوب است کاری بکند که تهی داشته باشد، و آن انتها هم منفعت حداکثری؛ وگرنه که کار زیاد و شبانه روزی را الاغ بهتر از همه بلد است. اینکه هدف کار چه باشد و چقدر فکر پشتش گذاشته باشند اهمیت دارد؛ دارم این‌ها را می‌گویم.

من خانمِ ام‌ البنین رو، این زن حقیقتا زن رو، این جلوه‌ی‌ تماما خالص ادب رو با تار و پودم دوست دارم. من به این زن عجیب، حبی دارم که شاید به اطرافیان خودم ندارم و امیدوارم آدمی باشم که شبیه به این انسان کمال یافته است..

نام کاربری یکی‌تون نوشته بود: « لاتحزن، ان الله معنا..» - شبتون به زیبایی این جمله بخیر.

وضع ما، در گردش دنیا چه فرقی می‌کند زندگی یا مرگ، بعد از ما چه فرقی می‌کند

ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می‌کند

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می‌کند

مثل سنگی زیر آب از خویش می‌پرسم مدام ماه پایین است یا بالا چه فرقی می‌کند؟