این جمله امام خیلی تکان‌دهنده است👇 ✨فَأَسْلَمُوهُ فِيهِ إِلَى عَمَلِهِ و او را به دست عملش مى‌سپارند. به قبری که قبلاً آماده کرده بود، با شرایط عالی، نمی‌سپارند! عملش دست باز می‌کند و او را می‌گیرد. ✨ وَ اِنْقَطَعُوا عَنْ زَوْرَتِهِ و براى هميشه از ديدارش چشم مى‌پوشند. می‌دانند که دیگر او را نخواهند دید، نهایتاً لحظه دفن، کفن را کنار زده و برای آخرین بار چهره او را می‌بینند و دیگر تمام می‌شود. 👈 نکته پایانی این جلسه: البته امیرالمؤمنین فرمودند وصفش هم خیلی مشکل است (فَغَيْرُ مَوْصُوفٍ مَا نَزَلَ بِهِمْ)، یعنی ما طاقت نداشتیم که ایشان دقیق‌تر بیان بفرمایند و دلیل بر این نیست که گوینده قادر به بیان آن نباشد. مگر همّام نبود، که این حرفها را هم نزده جان داد. بنابراین خیلی سنگین و سخت بوده و قضیه جدی است. این راهی است که نمی‌توان از آن گریخت! حتی آن کسی هم که بیهوش است این حالات را درک می‌کند، بحث جسم نیست، این حالات برای روح است؛ این داروها روی جسم اثر می‌گذارد. در زندگی پس از زندگی بارها گفته‌اند که افراد در حال کما هم این مسائل را تجربه کرده‌اند. منتها یک چیز مهم است و آن عالی‌ترین و مهم‌ترین چیز است و آن اینکه ما ان‌شاء‌الله می‌توانیم در همین سختی‌ها و دشواری‌ها به امداد امیرالمؤمنین علیه‌السلام امیدوار باشیم. اما چگونه؟! حدیثی است که امیرالمؤمنین سخنانی را برای حارث همدانی بیان فرمودند و این حدیث را شیعه و سنی در کتب مختلف آورده‌اند(این مطلب نزدیک به تواتر است) امام فرمودند: ای حارث! هرکس از دنیا برود، چه مؤمن و چه منافق مرا خواهد دید، که بعداً آن جملات امیرالمؤمنین را به صورت چند بیت شعر درآوردند: یا حَارِهَمْدَانَ مَنْ یمُتْ یرَنِی مِنْ مُؤْمِنٍ أَوْ مُنَافِقٍ قَبَلاَ یعْرِفُنِی طَرْفُهُ وَ أَعْرِفُهُ بِنَعْتِهِ وَ اسْمِهِ وَ مَا فَعَلَا... ای حارث همدانی کسی که بمیرد چه مؤمن باشد، چه منافق، رو در رو مرا می‌بیند. او وقتی مرا ببیند می‌شناسد، من هم او را خوب می‌شناسم، هم مشخصاتش را می‌دانم که کیست؟ فرزند چه کسی است؟ اهل کجا بوده؟ نامش چیست؟ و هم اعمالش را می‌دانم. پس اولاً یک #دریچه‌ای باز شد برای این‌که ما یک فکری برای حالات خودمان در زمان مرگ داشته باشیم و این از #امتیازات انحصاری مکتب شیعه است. کجا هستند پولورالیست‌ها که فکر کنند این مکتب و آن مکتب فرق نمی‌کند؟ آن کثرت‌گراهایی که می‌گویند مسجد و کلیسا فرقی ندارد! 👈 نه مسجد و نه کلیسا، بلکه حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام! باید دست به دامان ایشان بشویم. اگر در طول عمر ارتباطمان خوب باشد، آقا را که می‌بینیم می‌خندیم و آن‌حضرت هم بر چهره ما می‌خندند. مثلاً فرض کنید به یک شهر غریب و در یک جمعی که نمی‌شناسیم وارد شویم، در آنجا اگر دوستی را ببینیم که ارتباط خوبی با او داشته‌ایم، چقدر خوشحال می‌شویم، و بالعکس اگر کسی را که ارتباط خوبی با او نداشته‌ایم ببینیم، ناراحت می‌شویم و با خود می‌گوییم او اینجا چه می‌کند. مؤمن و منافق فرقشان این است که وقتی مؤمن جمال دل‌آرای امیرالمؤمنین را می‌بیند، طرفین همدیگر را به نیکی و خوبی می‌شناسند. این آشنایی فقط درباره مؤمنی که همه کارهایش درست است صدق نمی‌کند، بلکه آن دسته از مؤمنینی هم که امیدشان به امیرالمؤمنین را توانسته‌اند حفظ کنند، ایشان را خواهند شناخت. اگر همه چیز از دست رفت این امید را باید حفظ کرد! این ولایت را باید حفظ کرد و نباید گذاشت آلوده شود. #شوق‌معرفت۶ / خ۱۰۹ / بخش ۶ 🌴🌴🌴