#جلسه_صد_و_هفتاد_و_هفتم در خطبه ۱۰۹ رسیدیم به این فراز که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: ✨وَ مَنْ عَشِقَ شَيْئاً أَعْشَى بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحِيحَةٍ وَ يَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَيْرِ سَمِيعَةٍ اگر کسی دچار عشق مجازی شد، بینایی او تحت تأثیر قرار می‌گیرد، قلبش بیمار می‌شود، با چشم معیوب می‌بیند، یعنی واقعیت‌ها را تماشا نمی‌کند، با گوش نا سالم می‌شنود، که اینها اثر همان عشق است، در حالی‌که محبت اینگونه نیست. ⛔️لطفاً به کلمه عشق، عشق نورزید که گرفتار می‌شوید! امیرالمؤمنین به ما هشدار داده‌اند! ما این کلمه را جزو مقدسات خودمان کرده‌ایم، مثل #مُد. افرادی که پیرو دنیا هستند #مد برایشان تقدّس دارد، متدیّنین و مذهبیون #عشق را مقدس می‌دانند. چه کسی و کجا گفته است؟! یک جا را پیدا کنید که کلمه عشق را تقدیس کرده باشند. وقتی در بین چند هزار روایت، دو روایت درباره عشق است، معلوم می‌شود این کلمه قداستی ندارد و ما باید آن را از قاموس کلمات مقدس‌مان کنار بگذاریم. اگر ما تابع قرآن و روایات هستیم مفهوم #محبت را باید در نظر بگیریم که کلمه‌ای قرآنی، روایی، آگاهی‌بخش، روشن، با همان بارِ معنایی است، فقط این عیوب مطرح شده درباره عشق که امیرالمؤمنین می‌فرمایند را ندارد. ✨قَدْ خَرَقَتِ اَلشَّهَوَاتُ عَقْلَهُ وَ أَمَاتَتِ اَلدُّنْيَا قَلْبَهُ شهوات عقلش را پاره پاره کرده و دنیا هم قلبش را میرانده است. ✨وَ وَلِهَتْ عَلَيْهَا نَفْسُهُ دنیا نفس او و میل و جانِ او را شیفته خودش کرده است. در نتیجه 👇 ✨فَهُوَ عَبْدٌ لَهَا وَ لِمَنْ فِي يَدَيْهِ شَيْءٌ مِنْهَا بنده و برده دنیا و همه کسانی شده است که چیزی از دنیا دارند، یعنی به اهل دنیا و به داشته‌هایشان احترام می‌گذارد. ما نیز باید در خودمان امتحان کنیم؛ اگر با کسی مواجه شدیم که دارای ساختمان مجللی بود یا پست و مقام بالایی داشت، و در کنارش همسایه ضعیفی بود که صاحب هیچ مقامی نبود، آیا نوع سلام کردن ما به این دو تفاوت دارد؟ اگر دارد که مانیز مشمول سخن حضرت هستیم. #نهج‌البلاغه همچون آینه است که انسان را به خودش نشان می‌دهد که چگونه است و جزو کدام دسته می‌باشد؟ آیا ما نیز به افراد به سبب مال و مقامشان احترام می‌گذاریم؟ یا به سبب انسانیت‌شان؟! فلان آقا امام جمعه هستند، دیگری استاد دانشگاه‌اند، آن یکی وزیر و ... کمی سلامم چرب‌تر است! شاید آنکه هیچ کدام اینها را ندارد از اولیاء خدا باشد و ما به او بی اعتناء هستیم! چرا باید تفاوت قائل شویم؟! فلذا امام می‌فرمایند: (فَهُوَ عَبْدٌ لَهَا وَ لِمَنْ فِي يَدَيْهِ شَيْءٌ مِنْهَا) ✨حَيْثُمَا زَالَتْ زَالَ إِلَيْهَا دنیا به هر طرف برگردد او نیز برمی‌گردد. ✨وَ حَيْثُمَا أَقْبَلَتْ أَقْبَلَ عَلَيْهَا وقتی دنیا به او روی می‌کند او هم‌برایش آغوش می‌گشاید. ✨لاَ يَنْزَجِرُ مِنَ اَللَّهِ بِزَاجِرٍ چیزی مانع او نیست، یعنی هیچ کدام از عوامل و نواهی الهی جلوگیر او نیست. ✨وَ لاَ يَتَّعِظُ مِنْهُ بِوَاعِظٍ هیچ اندرزی روی او اثر ندارد. چرا اثر ندارد؟ برای اینکه خودش را بالاتر می‌داند. اگر الآن یک نفر گفت می‌خواهم قرائت قرآن بخوانم و شروع به خواندن سوره توحید کند، ما چگونه گوش می‌دهیم؟ همان‌طور که فرمود: لو انزلنا هذا القرآن علی جبل لرأیته...؟ یا می‌گوییم ما که این سوره را بلد هستیم، می‌خواستی یک جایی از قرآن را بخوانی که ما نشنیده‌ایم. سوره توحید معادل ثلث قرآن است، با ده‌ها آیه دیگر قابل مقایسه نیست! من هستم که در این مورد ضعف دارم، و الّا امیرالمؤمنین سوره توحید را رها نمی‌کردند. من اگر سوره شمس را با آن قرائت مخصوص بخوانند، خوب گوش می‌کنم و لذت می‌برم. بنابراین گاهی اوقات ممکن است یک نفر بیاید در مقام یک استاد اخلاق بگوید فلانی دروغ نگو! من بگویم این را که خودم می‌دانستم، کاش یک توصیه‌ای می‌کرد که نشنیده باشم. اما اینکه می‌دانستم، به آن عمل هم می‌کردم؟! یا فقط به گوشم خورده بود؟ آیا صددرصد عمل می‌کردم؟ اینکه ما وعظ‌پذیر باشیم یا نباشیم در همین‌جا معلوم می‌شود. یک وقت استادی با صدای دل‌نشین و عالی مطلب را بیان کند، ما شیفته گفتارش می‌شویم، اما اگر روی دیوار نوشته شده باشد دروغ نگویید، برای ما اهمیت ندارد. اینها مشکل دارد. #شوق‌معرفت۱ / خ۱۰۹ / بخش ۶ 🌴🌴🌴