#نکته_ها_ی_دستوری #دستور_تاریخی #همه - درفارسی دری کلمه ی (همه) گاهی ضمیر مبهم، گاهی صفت وگاهی قید است. - ضمیرمبهم: مرجع ضمیر مبهم گاهی جاندار است گاهی غیر جاندار. - هرگاه ضمیر مبهم در جایگاه نهادجاندار باشد فعل مربوط به آن جمع اورده می شود : بت پرستی گرفته ایم همه این جهان چون بت است و ما شمنیم(رودکی) همه تا قعر دوزخ همی شدند (بلعمی) - هرگاه مرجع ضمیر (همه) غیرجاندار باشد فعل به صورت مفرد می آید : این حرکات، همه درمردم ظاهرست(سجستانی) - صفت مبهم: کلمه ی همه گاهی صفت مبهم است و پیش از موصوف می آید. - هرگاه موصوف آن جمع باشد کلمه ی همه با کسره ی اضافه به آن می پیوندد: خدای عزوجل همه ی آدمیان را نیکویی در چشم و ابرو آفرید (قابوسنامه) - گاهی صفت مبهم (همه) با موصوف مفرد و مقدم برآن می آید و کسره ی اضافه نمی گیرد: بر خدای عز و جل همه چیز آسان است.(طبری) همه شب درغم آن می نالید (کلیله) - گاهی موصوف آن مفرد است وبا کسره ی اضافه به موصوف می پیوندد: همه ی شهر درمعالجت آن عاجز آمدند (کلیله) - قید : گاهی (همه) قید چگونگی یا متمم فعل است و مفهوم کلاً و مجموعاً می دهد : استوانه ها همه رخام است. (سفر 21) - کلمه مرکب (اگر همه) به معنی (حتی اگر) به کار می رود: دعای ستم رسیده رد نکنی اگر همه کافر باشد (بلعمی) برگرفته از : دستور تاریخی دکتر خانلری - داود هندیجانی 97/6/9 https://eitaa.com/hedayate12 علوم وفنون ادبی