#دلنوشته اندکی در خود نگر کیستی از کجایی؟در کجایی؟چیستی؟ شهدا شرمنده ایم... شرمنده ایم که گوشمان با صدای موسیقی بیگانه پر بود و صدای گریه های فرزندان چشم انتظاری  شما را نشنیده ایم.... شرمنده ایم که سیاهی چادر نداشته یمان از سرخی خون شما برنده تر نبود. یکی از مهمترین جاها در این سفر منطقه ای ب نام قتل گاه بود. در این منطقه فهمیدم که ما هیچ کاری برای سپاس گذاری برای این مردان از دستمان بر نمی آید و فقط می‌توانیم بگوییم: شهدا شرمنده ایم. قولی دادم ب برادرای شهیدم ک همیشه برای موفقت هایم دست اونهارو بگیرم.

#دلنوشته ای درباره طلائیه از اتوبوس ها که پیاده شدیم باد بود و انگاری که شهدا آمده بودن استقبالمون تا به ما خوش آمد بگویند تا به خواهراشون بگویند قدمتان رو چشممان که آمدین و خانه مان رو روشن کردین و با چادر هایی که یادگاری مادرمون فاطمه زهرا علیهاالسلام است مارو خوشحال کردین رفتیم و شنیدیم که چه بلاهایی بر سر برادرامون آمده چه اونایی که مفقود اثر بودن یا گمنام یا شهدایی که برگشته بودن. به خانوادشون حتی همون یکذره استخوانی برگشته کلی خوشحال کرده خانوادشون رو وما با شنیدن این واقعیت ها از راویان محترممون کلی ناراحت شدیم و گریه کردیم و به خودمون قول دادیم که برادرا شهیدمون رو خوشحال کنیم با حجابمون با خوش اخلاقیمون مهربونی و..... ما غریبیم شهدا دستمون رو بگیرین😢 انشاالله که راه شهدا ادامه پیدا کند...