الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَٰئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ ۗ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ
كسانى كه به آنها كتاب آسمانى دادهايم وآنرا چنان كه سزاوارِ تلاوت است تلاوت مىكنند، آنان به آن (قرآن يا پيامبر) ايمان مىآورند و كسانى كه به آن كافر شوند، آنان همان زيانكارانند.
تلاوت: تلاوت به معنى تبعيت و از پى رفتن است.
به نظر طبرسى خواندن آيات را از آن تلاوت گويند كه خواننده بعضى از حروف را پشت سر بعضى قرار مى دهد
در برابر يهوديان و مسيحيانى كه به سبب لجاجت و سركشى مورد انتقاد قرار گرفتند، گروهى از آنان مورد تمجيد و قدردانى خداوند قرار گرفتهاند. آنان كسانى هستند كه به كتابهاى آسمانى مراجعه كرده و نشانههاى ظهور و بعثت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را در آن ديده و به او ايمان مىآورند.
در تفسير اطيبالبيان آمده است: مراد از «كتاب» در اين آيه، قرآن و مخاطب مسلمانانى هستند كه در قرائت قرآن، حقّ تلاوت را ادا نموده وبه پيامبر صلى الله عليه و آله ايمان آوردهاند. تفسير الميزان نيز اين معنى را احتمال داده است.
روايتى دربارهى آداب تلاوت قرآن در تفسير الميزان نقل شده، كه هشت نكته را مورد توجّه قرار داده است:
۱. ترتيل آيات.
۲. تفقّه در آيات.
۳. عمل به آيات.
۴. اميد به وعدهها.
۵. ترس از وعيدها.
۶. عبرت از داستانها.
۷. انجام اوامر الهى.
۸. ترك نواهى.
در پايان روايت نيز امام صادق عليه السلام فرمود:
حقّ تلاوت تنها حفظ آيات، درس حروف، قرائت و تجويد نيست. و بر اساس روايات، كسانى كه حقّ تلاوت قرآن را ادا مىكنند، تنها امامان معصوم مىباشند.
پیام ها
۱- حقّ تلاوت، در تلاوت با صوت زيبا ورعايت نكات تجويد خلاصه نمىشود، بلكه ملاك، ايمان و عمل است. «يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُولئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ»
۲- كسى كه در انتخاب مكتب دچار انحراف شود، زيانكار واقعى است. «فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ»