از ما زمینیان به شما آسمان سلام
مولای دلشکسته، امام زمان سلام
 
این روزها هزار و دو چندان شکسته ای
حالا کجای روضه بابا نشسته ای

رخت سیاه داغ پدر کرده ای تنت
قربان ریشه های نخ شال گردنت
 
آماده می کنی کفن و تربت و لحد

مرد سیاهپوش، خدا صبرتان دهد

گویا دوباره بی کس و بی یار وخسته ای
این روزها کنار دو بستر نشسته ای
 
انگار غصه دار جراحات سینه ای
گاهی به سامرایی و گاهی مدینه ای
 
یکبار فکر زهر و دل پر شراره ای
یکبار فکر واقعه گوشواره ای
 
با اینکه بر سر پدر دیده بسته ای
اما به یاد مادر پهلو شکسته ای
 
آن مادری که بال و پرش درد می کند
هم کتف و شانه هم کمرش درد می کند
 
هم بین خانه گفت و شنودش اشاره شد
هم آسمان روسریش پر ستاره شد
 
دو ماه و نیم کارحسن موشکافی و
دو ماه و نیم بازوی مادر غلافی و...
 
دو ماه و نیم گونه زخمی ماه! تر
از چادر سیاه سرش هم سیاه تر
 

تا اینکه با سیاه پر تازیانه رفت
شمع شب مدینه هم آخر شبانه رفت

علی زمانیان

تحف‌العقول،ص۳۶