🔹🔸تقدیم به امام جواد علیه السلام🔸🔹 عطر یوسف را ز مصر باستان آورده‌اند یا ملائک از خراسان زعفران آورده‌اند؟ خاک، امروز از قدوم یار افلاکی شده‌ست یا برایش تُربت از باغ جنان آورده‌اند؟ کاروانی از فرشته طاقه‌ای از نور را کهکشان در کهکشان در کهکشان آورده‌اند تا پرستوهای قُدسی، مأمنی پیدا کنند از مقام عرش، بر فرش آشیان آورده‌اند باز در گوش صدف باید سرود عشق خواند ای سروش آواز کن! دُرّ گران آورده‌اند تا طنینش گنبد هفت‌آسمان را پر کند هاتفان گلدسته می‌جویند، اذان آورده‌اند سفره‌ی احسان و بخشایش به شوق آمد که دید آبروی جود را از لامکان آورده‌اند کشتیِ اهل وِلا خالی نماند از ناخدا از حریرِ ماهتابش، بادبان آورده‌اند یک غزل دارد ولایت، چارده بیت‌الغزل آسمانی‌ها برای شعر، «آن» آورده‌اند مشهد و بابُ الجواد و گنبد برفی... ببین! ابرها نقل و نبات از آسمان آورده‌اند عطر فروردین می‌آید از خراسانِ رضا دسته‌گل از دامن این بوستان آورده‌اند یا رضا! از روضه‌ی رضوان به یُمن نوگُلت صد گلستان را برایت ارمغان آورده‌اند ای غزالان! در به در دنبال صیّادید اگر در مدینه دلبری ابرو کمان آورده‌اند به! چه مولودی! دهان یاوه‌گویان بسته شد شیعیان را مرهم زخم زبان آورده‌اند کاروان نور حیران بود بعد از شاه توس کاروان! برخیز از جا! ساربان آورده‌اند شیعه مولودی از این مولا مبارک‌تر ندید در تن اسلام، گویی باز جان آورده‌اند از تبار شیر حق، بخشنده‌ای دیگر رسید ای یتیمان سفره بگشایید! نان آورده‌اند نام تو نور است روی چشم سرد طاقچه با تو آیینه برای شمعدان آورده‌اند از تو می‌گویند شب‌بوها به گوش رازقی سروها نام تو را روی زبان آورده‌اند این زمان باید که حرزت را به بازو داشتن فتنه‌ها بر ما هجومی بی‌امان آورده‌اند تا ثریّا رفته علمت، خوش‌خیالی را ببین! عالمان دهر، پیشت نردبان آورده‌اند وای من! در جامِ درمانِ جهان، سم ریختند نوشدارو را به بزم شوکران آورده‌اند چشمه‌ی جود و کرم! در خانه‌ات لب‌تشنه‌ای! در مقاتل روضه‌های خون‌فشان آورده‌اند آه از آن غربت که باشد قاتلت هم‌خانه‌ات! پشت درب حجره‌ات آوازه‌خوان آورده‌اند در تسلّای عزای تو کبوترها سه روز بال‌هاشان را برایت سایه‌بان آورده‌اند آه! از آن خورشید بی‌سر که سرش بی‌سایه بود بر سرِ آن تن، چه‌ها شمر و سنان آورده‌اند؟! کِی لب حق بسته گردد؟ اهل باطل را ببین! در مصاف صوت قرآن‌، خیزران آورده‌اند مثل اکبر، غربتت را روضه‌خوانان خوانده‌اند هر زمان تابوتی از سروی جوان آورده‌اند ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔸در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔸 #امام_جواد_علیه_السلام #جوان_الائمه_علیه_السلام #باب_المراد #امام_جود

🔹🔸تقدیم به باب الحوایج علی اصغر علیه السلام🔸🔹 باز در برکه مگر صورت ماه افتاده؟ مرحبا! از سر افلاک، کلاه افتاده چشم خورشید به دریای نگاهش روشن نقشِ فیروزه به انگشتر شاه افتاده ریسه‌بندانِ ستاره‌ست، افق تا به افق نظرِ مهر به آیینه‌ی ماه افتاده مُژه بر هم زدنش، مژده‌ی پیک سحر است شب در این منظره بر پای پگاه افتاده به امیدی که به یک نیم‌نگاهش برسند قافله قافله حاجات به راه افتاده سوره‌ی عشق بخوان! صوت مؤذّن جاری‌ست که از اینجا به دلم آیه‌ی آه افتاده بعدِ شش بیت، غزل رفت به شش‌ماهگی‌اش وحشت و ولوله در جان سپاه افتاده نوه‌ی کوچک زهرا چه قیامی کرده! نوه‌ی هند از آن حشمت و جاه افتاده چاره‌ای نیست پدر رو به عدو خواهد زد گوشه‌ی علقمه وقتی که پناه افتاده هدفِ تیر سه‌شعبه نه فقط حنجره است که به جانِ شَرَف و خیر و صلاح افتاده تیر از تیر شدن سخت پشیمان شده بود که چه کرده است که حالا به گناه افتاده؟! باد ای کاش کمی راه مرا کج می‌کرد! چه کنم با حرم‌اللهِ به آه افتاده؟! تیر با غنچه‌ی این باغ چه کرده‌ست؟ که سر گاه مهمان شده بر ساقه و گاه افتاده! غنچه‌ی کوچک من! خونِ دلِ آل علی، از تَرَک‌های لب خشک تو راه افتاده با تو ای قصّه‌ی کوتاه چه گویم؟! که سرت از تن کاغذی‌ات چون پر کاه افتاده ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔸در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔸 #حضرت_ششماه_علیه_السلام #علی_شیرخواره_علیه_السلام #باب_الحوایج #علی_اصغرعلیه_السلام

🔹🔸به مولای آسمان و زمین حضرت امیرالمومنین امام علی علیه السلام🔹🔸 خوش دولتی‌ست، سائل نانِ علی شدن مست از ضریح تاک‌نشانِ علی شدن پا از کجی کشیدن و دست از هرآنچه هست از راستی، نشانِ کمان علی شدن دست از خودم کشیده و عمری دویده‌ام در جستجوی ردّ و نشان علی شدن در بندگی خداست که می‌خوانمش خدای در هیچ بنده نیست، توان علی شدن نور قِدَم دوید عدم را و بانگ زد دیگر رسیده است زمان علی شدن از ردّ پای بوذر و عمّار یافتم مقصد کجاست؟ ریگِ روان علی شدن دریا فقط به رود امان‌نامه می‌دهد مرداب نیست در جَرَیان علی شدن مهتاب قد خمیده و خورشید سربلند در آرزوی تیر و کمان علی شدن چرخ و فلک به رقص، به ساز سَلونی است اینگونه است مست بیان علی شدن از ذرّه‌های خاک نجف می‌رسد به عرش فخرِ غبارِ راهِ سگان علی شدن از آنچه گفت، درکِ زبان قطره‌ای چشید در واژه نیست، فهمِ دهان علی شدن بالای دار میثم تمّار از آن سرود راحت نبود و نیست از آن علی شدن مالک کشید دَردِ علی را که مرد شد مردانگی ست، دُردکشانِ علی شدن از شربت عسل به لب آورد خونِ دل بی‌رنج نیست وِرد زبان علی شدن ای کاش سر به شانه‌ی او می‌گذاشتم! رزقم نبود کیسه‌ی نان علی شدن شب‌های بی‌قراری قدر است رزق ما تا نیمه‌های شب نگران علی شدن حق دارد افتخار کند سائل نجف سلطانی است، لایقِ خوان علی شدن زهرا که بود؟ هم‌نفس و همدم علی در شأن اوست هم‌ضربان علی شدن کُفوَش نبود غیرِ زنی از تبار نور کار کِه بود جان و جهان علی شدن؟ در روضه‌ی حسین، همه عمرمان گذشت ما را خوش است پیرِ جوان علی شدن تنها شکستِ او غم بازوی فاطمه‌ست سخت است بعد غسل شبانه، علی شدن! باید به زندگیِّ علی‌وار خو کنیم هر چند مشکل است به‌ سان علی شدن! ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #مدح_مولا #حیدر_كرار #امام_علی_عليه_السلام

🔹🔸تقدیم به عقيلة العرب زينب كبري سلام الله عليها🔹🔸 گریه‌کن، گریه‌کن ای چشم! چنان ابر بهار «از من اکنون طمعِ صبر و دل و هوش، مَدار» سیلِ خون راه نیندازی اگر در غم او آخر ای چشمه‌ی خشکیده! می‌آیی به چه کار؟ آبرو می‌شود این اشک برایت روزی پای او هر چه که داری و نداری بگذار گریه کن در غم آن زن که شقایق‌ها را جمع می‌کرد از آن معرکه‌ی آتشبار هر قدم اشک بریز از غم آن لحظه که سوخت پای پُر آبله از دست نوازشگرِ خار «آسمان بار امانت نتوانست کشید» کوه را می‌کند این غم، تَلی از گرد و غبار غیر زیبایی از آن مقتل انوار ندید چون شکست آینه، خورشید در آن شد بسیار ای حسینِ دگر! ای کوه رسالت بر دوش! صبر را را جار زدی یک‌تنه پیغمبروار زینبی، زِینِ أبی، زینتِ باغ نبوی! مرتضی‌خلقتی و فاطمه‌ای در رفتار خطبه‌ات وارث شمشیر بلاغت شده است ذوالفقار است نهان پشت کلامت انگار چه طنینی‌ست در امواج رجزخوانی تو؟ که شد از زلزله‌اش کاخ ستمکار آوار همه دیدند که فریاد زدی بر سر کفر: آخر ای فتنه! سر از خواب دنائت بردار ای شکیبایی اسطوره‌نما! قصّه چه بود؟ که تَأسّی به تو کردند صبوری و وقار کاروان، آه!... به دروازه‌ی ساعات رسید گوش کن! می‌شنوی هلهله از گوشه کنار آه ای شام! چه شد شیوه‌ی مهمان داری؟ آسمان است سرِ سفره‌ی این ایل و تبار خاکِ عالم به سر قومِ ولی‌نشناسی که در آن سِبطِ نبی، دوره شود در بازار از دلِ پُر غمِ تو چوبه‌ی محمل چه شنید؟ که چنان خون به لب آورد و ز کف داد قرار نشود بیتی از آن مثنویِ صبرِ جمیل غیر چشم تو به منظومه‌ی دیگر تکرار غیر زیبایی اگر نیست، به خون خفتن او، عشق فرموده که: این رنگ می‌آید به نگار کربلا، شرح فراقِ علی‌اکبرها بود نه ز قاسم اثری ماند، نه از پرچم‌دار دو جگرگوشه روان کرد به میدان امّا کس ندیده‌ست که اشکش بچکد بر رخسار چادرش خیمه‌ی آرامش اطفال شد و زنده شد خاطره‌ی چادر مادر، هربار اوج روضه‌ست همین جمله: امامی فرمود: چاره‌ی کار، فرار است فقط، عمّه! فرار! سر روی شانه‌ی تو، دخترکی خواند و گریست: «ای صبا! نَکهَتی از» گیسوی خون‌بار بیار مدّتی دفن اگر هم نشد آن یار، چه باک؟ دلِ خواهر شده بر پیکر او سنگ مزار ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #مدح_زینب_کبری #عقلية_العرب #اسارت

🔹🔸تقدیم به موسی بن جعفر عليه السلام🔹🔸 هفت‌آسمان زندانیِ چشم سیاهش در سینه‌ی آیینه‌ها پیداست آهش تا عرش دیده پلّه پلّه سِیرِ او را دنیا اگر بر فرش افتاده کلاهش او فالقُ الإصباح، او شمسُ الضُحی بود ای آسمان! ای بی‌خبر از قدر و جاهش! «وَالکاظِمینَ الغَیظ، عافینَ عَنِ النّاس» در مهربانی بود شُهره، روی ماهش هر حاجتی خیر است وقتی شیعه‌ی او حاجت بخواهد از امام خیرخواهش دل را به دریا می زند، باکی ندارد هر کس که موسی می‌شود پشت و پناهش بر خاک پاکش آهوان سر می‌گذارند عطر خراسان می‌وزد از بارگاهش در رستخیز تشنگی‌ها نوش بادش! آنکس که او در حشر باشد تکیه‌گاهش هرچند ظلمت سایه‌ها افکنده بر ماه می‌شد در آن زندان گُلی چید از پگاهش گرچه عزیزش کرده سردابِ مصیبت یوسف ندارد شکوه‌ای از دست چاهش ماهی به قعر چاه رفت، آه از مطامیر! دنیا چرا آتش نمی‌گیرد از آهش؟! او فاتح دل‌هاست، حتّی کنج زندان هر دانه‌ی زنجیر، سرباز سپاهش قدّیسه خواهد گشت در چنگ شیاطین حتی زنِ آوازه خوانی با نگاهش شلّاق در دستان سِندی گریه می‌کرد از اشتباه از اشتباه از اشتباهش میراث‌دارِ غربتِ مولا و زهراست دستان بسته، بازوی زخمی، گواهش «ذِی السّاقِ مَرضوضٌ وَ فی قَعْرِ السُّجون» آه! چون ساقه‌ شد مجروح، می‌میرد گیاهش گفتند از «سِجْنِ مَطامیر» و نگفتند آخر چه بوده سِبطِ پیغمبر گناهش؟! بین امامان سِیر کن! تنها فقط او پایین‌تر از ارباب بوده قتلگاهش تابوتش از زندان که خارج شد، مُحبّان، رفتند زیرِ پیکرِ هم‌وزنِ کاهش می‌ریختند از پشت بام خانه‌هاشان دسته به دسته گُل به تابوتش، به راهش آه از دل معصومه و آه از غریبی! از هجرِ دائم، از وصالِ گاه گاهش کشته شدم، کشته شدم، کشته شدم... آه! بر «جِسرِ بغداد» است این روضه گواهش خورشید را در آسمان هفتمِ عشق، کشتند... دنیا ماند و کابوس سیاهش ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #موسی_بن_جعفر #زندان_مطامیر #شهادت

🔹🔸تقدیم به پیامبر مهربانی ها🔸🔹 جهان ساکت شد از حیرت، صدایی از حرا آمد گدایان! پادشاه آمد، غریبان! آشنا آمد تمام کائنات و ماه و خورشید و فلک یک سو و از آن سوی دیگر، مرد، تنها از حرا آمد درخشید اختری در شامِ تار و ماه مجلس شد شهابِ ثاقبی، در هیئت بَدرُالدُّجیٰ آمد پر از خورشید شد آفاق، روشن شد دلِ عشّاق شهادت می‌دهم! آیاتِ «وَالشَّمسُ الضُّحیٰ» آمد همه ذرّات عالم یک‌صدا تکبیر می‌گویند به او قامت ببندید ای خلایق! مقتدا آمد زمینِ زخمی از جهل و جنون، دنبال مرهم بود برای درد بی‌درمانِ این دنیا، دوا آمد شرابِ صافیِ چل ساله، از پیمانه جاری شد به پابوسش، منا و مروه و سعی‌ و صفا آمد بهار آمد به تاکستان صحراهای پژمرده گوارا بادتان! انگورهای دلرُبا آمد ببین در پنجه‌ی خورشید، القاب محمّد را ابوالقاسم، امین، محمود، احمد، مصطفیٰ آمد رسولِ مهربانی، خلعتِ بعثت به تن کرده‌ست رسولان! چشمتان روشن که خَتمُ‌الأنبیا آمد زمین و آسمان را زیر بال رحمتش دارد عمود خیمه‌ی حق، سرورِ آل عبا آمد جهان غرقِ تعلّق بود و دریا را نمی‌فهمید برای کشتیِ در گل نشسته، ناخدا آمد گره می‌خورد بر کعبه، نگاهِ مسجدُ‌الأقصیٰ که «سُبحانَ الّذی أَسرا» و هَم «قالو‌ بَلیٰ» آمد تبرّک جُسته بَطحا از قدوم او، یقین دارم غبار خاک نعلینش به کار کیمیا آمد پیمبر آمده تا رَحمةٌ لِّلْعالَمین باشد برای آیه‌ی «لَوْ كُنْتَ فَظًّا» مبتدا آمد محمّد فاتح دل‌هاست با اعجاز لبخندش و در تفسیر این لبخند، قرآن خدا آمد کدامین واژه در تمجید او حق را ادا کرده‌ست؟ به جز قرآن که با شکرانه‌های رَبّنا آمد بگو ای دختران خفته در گور جهالت‌ها! به پا خیزید در این دشت، آیاتِ نِساء آمد سلامُ الله بر یاسین و فرزندانِ پاکِ او که «إنّی جاعلٌ فِی الأرض» جانِ ماسوا آمد بگو آن وعده‌ی تورات یا آن مژده‌ی انجیل که می‌گفتند در اخبار... آری مصطفیٰ آمد سرآغاز مسلمانی‌ست خَتمُ المُرسَلینِ ما کمالِ خلق انسان از وجود کبریا آمد ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #مبعث #حضرت_محمد_ص #مدح

🔹🔸تقدیم به ارباب عالم امام حسین علیه السلام🔸🔹 باید ای روح! پرستوی مهاجر باشی تا که در جاده‌ی خورشید مسافر باشی «بُعدِ منزل نَبُوَد در سفر روحانی» سعی کن با حرم دوست مجاور باشی اشک را بر مژه تسبیح کن از شادی و غم باید ای چشم! پیِ صیدِ جواهر باشی بال در بال کبوتر بنشین بر بامش نکند ای دل من! مرغ مهاجر باشی ای پرستو! خبر سبز بیاور با خود تا در این دایره، بی‌واسطه زائر باشی راه معشوق اگر دور و دلت بی‌تاب است ‌کاش با پای دلت همرَهِ جابر باشی «پیرهن‌چاک و غزل‌خوان» نفسی عابس باش در جنون غرق شو آنقدر که شاعر باشی «اسم اعظم بکند کار خود ای دل! خوش باش» شاید این بار حبیب ابن مظاهر باشی! وعده‌ی گندم ری خام و سیاهت نکند چون زُهیر بَجَلی باش که تاجر باشی تو خودت باش! دلت را به دل او بسپار باید اینگونه در این معرکه حاضر باشی نشدی پاسخِ «مَن یَنصُرُنی» در تاریخ که از اقبالِ بد، انسانِ معاصر باشی ای زبان! مدحتِ «مصباحِ هُدی» کار تو نیست عرش مشغول ثنا شد که تو قاصر باشی ای حدیث نبوی! شعرِ بلیغِ علوی! نبُرید از تو سخن، تا متواتر باشی آسمان دید زمین دور سرت می‌چرخد گفت: حق داری از اسمش مُتحیّر باشی آمدی دیده‌ی زهرا ز تو روشن‌تر شد تا در آیینه‌ی عالم مُتبلوِر باشی اشک شوق است که از دیده‌ی حیدر جاری‌ست آمدی خنده به لب‌های برادر جاری‌ست شب رحمت، شب میلاد، شب باران است شبِ شادی‌ست، ولی چشم جهان گریان است سوره‌ی مائده و توبه و وَالفَجر بخوان شب تنزیلِ حدید و نَبَأ و انسان است آسمان‌ها و زمین گرم سماع‌اند، ببین! در حریم علوی حور و ملک رقصان است فُطرُس از شوق به قنداقه‌ی او بال کشید دردِ عشق است که بر درد جهان درمان است فاطمه دست به گهواره‌ی او دارد و عرش چرخشش در گرُوِ حرکت این دستان است این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست؟ این جنون چیست که هر عاقل از او حیران است؟ هستی از گوشه‌ی لبخند حسین است که هست غمِ عشقش سبب خلقت هر انسان است «جلوه‌گاهِ رخِ او دیدهٔ ما تنها نیست» ماه و خورشید در این آینه سرگردان است بر لب پنجره جاری شد و خورشید شکفت حُسنِ یوسف که نشانش به تن گلدان است نام او خلعت ابری به تن خشکِ کویر سوره‌ی واقعه با زمزمه‌ی باران است اشک زهرا به لب کوچک نوزاد چکید: «قطره آبی بدهیدش! پسرم عطشان است» قصّه‌ی پیرهنش از دل یعقوب گذشت گفت با گریه که او یوسف بی‌کنعان است آه خورشید نهان شو! مکن ای صبح طلوع! امشبی را شَهِ دین در حرمش مهمان است... ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #ولادت #امام_حسین_ع #مدح

🔹🔸تقدیم به قمر منیر بنی هاشم علیه السلام🔸🔹 آفتاب دیگری از آسمان سر می‌زند گوش کن! یک آشنا آهسته بر در می‌زند واژه‌هایت را صدا کن، دفترت را باز کن! عشق بی‌تاب است و دارد شعر پرپر می‌زند یک بهار تازه در راه است، مشتاقان! نوید! حُسن یوسف در مدینه حلقه بر در می‌زند پلک بر هم می‌زند «لاحَوْل» می‌‌خواند جهان نور از این کاشانه تا خورشید معبر می‌زند چشم وا کن! صورت ماهش نماز واجب است ابرُوانش طعنه بر محراب و منبر می‌زند مادرش می‌گفت: «چشمانش به من رفته ولی ای به قربانش! که دستانش به حیدر می‌زند» مادرش از چشم‌زخمِ تیره‌شب‌های حسود حرز بر بازوی این ماهِ دلاور می‌زند بیشتر اسپند و کُندُر دود کن، اُم‌ّالبَنین! چشمِ شورِ روزگار آتش به مجمر می‌زند دست سقّا و لبِ ساقیّ کوثر را ببین! گوییا دارد خدا ساغر به ساغر می‌زند می‌چکد «یا کاشفَ کَرْبِ الحُسین» از هر لبی حکم بطلان روی تقدیر مقدّر می‌زند! دل که می‌افتد به یادش، مطربِ عشق از حجاز می‌زند راه عراق و ساز دیگر می‌زند از همان روز تولّد خواهرش آهسته گفت: «مثل یک دریا دلم شور برادر می‌زند» ساقی عطشان چه ترکیب غریبی ساخته‌ست یاد مشک تشنه‌اش، آتش به دفتر می‌زند وای از آن دم! که ببیند کودک شش ماهه‌ای با لبان خشک، در گهواره پرپر می‌زند پهلوان سخت است در میدان نباشد، غصّه‌ای بر گلویش ناجوانمردانه خنجر می‌زند با نگاه خشمگینش، لشکری را کشته است مثل حیدر چشم می‌چرخاند و سر می‌زند می‌خورد از هر طرف امّا نمی‌داند عدو تیغ عبّاس است یا شمشیر حیدر می‌زند آه از آن دم! که حسین أدرِکْ أخایی بشنود یک‌تنه می‌تازد و بر قلب لشکر می‌زند آه! بابا رفت دنبال عمو، یعنی چه شد؟ قلب خیمه تا کنار علقمه پر می‌زند گفت ای ماه حرم! خورشید را آتش مزن! یک برادر باز هم رو بر برادر می‌زند... ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #ولادت #حضرت_عباس_ع #مدح

🔹🔸تقدیم به سیدالساجدین علیه السلام🔸🔹 بَدرُالدُّجی بود و نگاهش رو به فردا بود در مُصحف چشمش هزاران سوره پیدا بود پیراهنش بوی گلاب و نسترن می‌داد قنداقه‌اش دیباچه‌ای از نور و دریا بود آن شب عروس فاطمه یک قرص ماه آورد آن شب به غایت جلوه‌ی مهتاب زیبا بود آری علیِّ ابنِ حسینِ ابنِ علی آمد دستان شکر حضرت ارباب، بالا بود وقتی پدر با عشق در گوشش اذان می‌‌خواند از «أشْهدُ أنَّ عَلی...» در عرش غوغا بود از مشرقِ چشمان او خورشید سر می‌زد از بس خدا را روز و شب محو تماشا بود موج ملائک صف به صف محو مناجاتش سجّاده‌ی او جلوه‌ای از عرش اعلا بود او در حضیض خاک، سیر آسمان می‌کرد در گوش سجّاده همیشه گرم نجوا بود ابر دعایش شهر را لبریز باران کرد حتّی بیابان در قدومش غرق دریا بود تسبیح اشکش قطره قطره بر زمین می‌ریخت او در پی تطهیر روح اهل دنیا بود پیشانی‌اش دائم به خاک سجده می‌افتاد اوج خشوع و بندگی‌، کوهِ سجایا بود او یک صحیفه آه را هر شب ورق می‌زد از بس سر سجّاده‌ی غم‌هاش تنها بود با اشک‌هایش آبروی ظلم را می‌بُرد در سینه‌اش هر روز و هر شب، روضه برپا بود هم پادشاه گریه‌کن‌ها در غم ارباب هم یاد داغ کربلا را مجلس‌آرا بود حتّی برای دشمنان هم سفره‌داری کرد هر شب اگر بر شانه‌هایش نان و خرما بود در گریه‌ی پنهان شیعه، هر شبِ اندوه پشت بقیع آن غربت دیرینه پیدا بود ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #ولادت #حضرت_سجاد_ع #مدح

🔹🔸تقدیم به موذن کربلا حضرت علی اکبر علیه السلام🔸🔹 برآمد ماهِ لیلا، آسمان از شوق، مجنون شد زمین از نیمه‌ی تاریک خود ناگاه بیرون شد خدا در عرشِ خود شعری مُطَنطَن می‌سرود آن شب که کلّ کائنات از خواندن آن شعر، موزون شد همین که شاعر آمد تر کند لب را به تحسینش گذشت از واژه‌ها و غرق در دریای مضمون شد زمان سرمستِ عنوانش، زمین عطر بهارانش سپهر از بخت نیکوی علی اکبر همایون شد زمین، خورشید را در لحظه‌ی دیدار او گم کرد زمان، از قِدمتِ خود پا فراتر برد، اکنون شد ذبیح‌ُاللهِ اکبر بود، نورِ چشم ثارالله خلیل‌الله تنها نه، به او توحید مدیون شد شمایل، خُلق و خو، قامت، بر و رو، غیرت و هیبت تداعی شد پیمبر، عالمی مبهوت و مفتون شد به وقت دیدنش، الله‌اکبر بر زبان‌ها بود بیابان در قدومش سبزتر از برگ زیتون شد صدای روشنش در کوه و دشت و آسمان پیچید اذان می‌گفت، ماه و عرش از صوتش دگرگون شد کِه جز عبّاس و اکبر، قاریِ خون خدا بوده‌ست؟ کلیمِ کربلا آن روز، مولای دو هارون شد بنازم چشم و ابرو را، بگردم دست و بازو را جهان در رقص نور از برق این شمشیر افسون شد تن ضحّاک‌های کوفه را در خاک و خون غلطاند هنر را ارجمندی داد در میدان، فریدون شد همایون باد می‌گفت آسمان در رقص شمشیرش عجب شوری به پا از گرد و خاک دشت و هامون شد از آن لب‌های خشکش چشمه‌ای جوشید در صحرا که در امواج گیسویش، کویر عشق، جیحون شد جهان پیغمبری را در ازای گندمِ ری، باخت در این داد و ستد، دنیای بی‌مقدار، مغبون شد چه شد آیین پیغمبر؟ چه شد آیینه‌ی احمد؟ که چشمان فرات از دیدن تکثیر او خون شد تراوید اشک و با خون لبش معجونی از مِی ساخت شبیه جام، شبنم بر لب شهزاده، مِی‌گون شد به پای نامه‌ها مُهرِ هزاران اِبنِ مُلجَم بود _علی کشتن_ میان مردمان کوفه قانون شد حسین افتاد بر خاک و همه گفتند: جان داده چه خاکی بر سرت بعد از علی، ای چرخ گردون شد! غم یاران هنوز از دشت می‌بارید بر قلبش که با داغِ علی اکبر، غمی بر جانش افزون شد جهان شد قطره‌ی اشکی و از چشم حسین افتاد سیَه پوشید عالم، هستی از آن روز محزون شد ✨گروه هیئت الشعرا✨ 🌷سروده ی جمعی از شاعران قم🌷 https://eitaa.com/heiatoshoara 🔹در نشر معارف اهل بیت سهیم باشیم🔹 #ولادت #علی_اکبر_ع #مدح