#تاریخچه_علم_هیأت_نجوم علم نجوم از قدیم ترین ایّام در میان بشر وجود داشته است؛ شاید كسانى كه قبل از تاریخ نیز زندگى مى كردند اطّلاعات و آگاهى هایى از نجوم داشتند ولى بعد از تاریخ و ظهور خط كه علوم «سابقین» از طریق نوشته ها به «لاحقین» رسید و دامنه علم گسترده شد،علم نجوم مانند سایر علوم،به سرعت پیشرفت كرد و نظامات خاصّى كه در میان ستارگان آسمان و حركت سیّارات منظومه شمسى و حركت گروهى و جمعى ستارگان ثوابت،وجود داشت یكى بعد از دیگرى كشف شد و «تقویم» بر اساس حركت نجوم و ماه و خورشید به وجود آمد. این كه در روایات پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) و اهل بیت عصمت به «نجوم» تشبیه شده اند،نیز به خاطر همین است كه مردم به بركت آنها راه مستقیم حق را پیدا مى كنند و از بیراهه ها در امان خواهند بود؛ تقارن پاره اى از حركات نجومى،با بعضى از حوادث زمینى،كم كم سبب شد كه گروهى از منجّمان اعتقاد پیدا كنند كه حركات ستارگان در سرنوشت زمینیان موثّر است؛ این پندار به قدرى گسترده شد كه تدریجا براى هر انسانى ستاره اى در آسمان قایل شدند و سرنوشت او را به حركات آن ستاره گره زدند و كم كم علم تازه اى به عنوان علم «احكام نجوم» در كنار علم «احوال نجوم» شكل گرفت. «احوال نجوم» تنها بر اساس مشاهدات و محاسباتى بود كه درباره حركات ستارگان و طلوع و غروب و اوج و حضیض آنها صورت مى گرفت،ولى «احكام نجوم» مجموعه پندارهایى بود كه حوادث روى زمین و سرنوشت ساكنان این كره خاكى را،به ستارگان آسمان پیوند مى داد. چیزى نگذشت كه بر اساس همین پندارها،گروهى به پرستش ستارگان پرداختند و حلّ مشكلات خود را از آنها مى خواستند و براى ستارگان الوهیّت قایل شدند،حتّى زمانى كه اسلام ظهور كرد و برق توحید درخشید و پرده هاى ظلمت شرك را شكافت،باز بقایاى این افكار در میان گروهى از منجّمان وجود داشت و بر اساس حركات نجوم،پیشگویى هایى از حوادث آینده مى كردند كه یك نمونه آن،همان چیزى است كه در خطبه مورد بحث آمده كه منجّمى درمحضر امیرمومنان على علیه السّلام بر اساس مطالعه كواكب آسمان،پیش بینى كرد كه اگر آن حضرت در فلان ساعت مخصوص،به سوى میدان جنگ «نهروان» حركت كند شكست خواهد خورد. پرتوی از نهج البلاغه،محمود طالقانی،ص699 http://eitaa.com/joinchat/2780430336C5028e29338