#روایت_حاشیه_یک_دیدار دو نماز صبح بیدار شدم. بعد نماز باز مرور کردم که میخوام بعد صحبتم، بگم آقا جان مادرم در بستر بیماریه، لطفا به خرما یا آبی حمد شفا بخونید برای مادرم. شب دیروقت خوابیده‌بودم، گفتم تا وقتی بچه‌ها رو باید راهی مدرسه کنم میخوابم. سرم رو روی بالشت گذاشتم. شاید یک ربع شد که با صدای مامانم از خواب پریدم. گفتم وای چرا یادم نبود این موقع باید برا مامانم یه صبحانه مختصر میذاشتم؟ در حد چند لقمه… گفتم حتما ازم شیر سرد - که میلش می‌کشید - میخواد. رفتم دیدم متفاوت از همیشه ست حال بد…نفس نفس… دستش رو گرفتم خیس بود. گفتم مامان وضو گرفتین اینجوری خیس و سرده لباس و بدنتون؟! گفت نه. دست زدم به پاها و بدن دیدم همه جا غرق #عرق_سرد … دنیا دور سرم چرخید… عرق سرد، تنفس تند، تنگی نفس… شوهرمو صدا کردم. گفتم زنگ بزنه اورژانس. کنار مامانم بودم، نبضش رو چک کردم. حال مامانم به سرعت بدتر میشد. دیگه نمیتونست صحبت کنه. چشماشو بست. با اضطرار اما آروم و بدون فریاد یا «مامان، مامان» میگفتم یا «یا حسین، یا الله» بچه‌ها بیدار شدن. بابا فرستادشون تو اتاق و گفت بیرون نیاید. گوشی تلفن رو خودم گرفتم ببینم چی میگه. گفت تعداد تنفس رو بگو. خیلی کم بود. گفت احیا میخواد. گفتم باشه خودم پزشکم. گفت باشه مهم نیست ممکنه هول شده باشی ندونی چی کار کنی. گفتم آره بگو. شروع کرد به گفتن. نگاهم به مامانم بود. یک جا حس کردم یک نفس عمیق کشید و افتاد… قطع کردم و دویدم سمتش. نبض نداشت. یا حسین و یا الله گویان، شروع کردم به احیا. ماساژ قلبی و تنفس. با صدایی آروم اما با نفسی گرفته و صدایی لرزان، ذکر میگفتم. و حواسم بود که مامانم رو به قبله باشه…… و حتی از این فکر خودم هم میسوختم. به شوهرم گفتم دوباره زنگ بزن. زد. آدرس داد. شاید هم تو همون تماس اول داده بودیم. اصلا جزئیات رو یادم نمیاد، توالی حوادث رو. شاید همینها رو هم کمی پس و پیش گفته باشم. بدن مادرم سرد بود. و من مشغول احیا. باید اشهد میگفتم. اما نمیتونستم. مامان، منو ببخش. خودت میدونی که نمیتونستم😭 آخه شاید نرفته بودی. شاید برمیگشتی. و میدونم که اینجور وقت ها گوش فرد به خوبی میشنوه. اگر برمیگشتی من با چه رویی جوابت رو میدادم که چرا اونجا اشهدم رو خوندی بچه؟… باور کن روم نمیشد. شما هییییچ وقت تو زندگی اهل حرف زدن از مرگ و رفتن و کلا حرف های تلخ نبودی. هرگز حتی اصطلاحِ مثلا عاطفی «الهی بمیرم» هم به زبونت نیومده بود. با اینکه درست شب قبل شوهرم رو صدا زدی و با اینکه سال خمسی ت نبود اما خمس مالی که اضافه شده بود این مدت رو پرداخت کردی و اموالت رو پاک کردی و درباره بخشی از سهام ها و حساب ها به شوهرم حرفهایی زدی، اما هرگز حرف از رفتن نزدی. من با چه رویی برات اشهد میخوندم مامان؟ اگر برمیگشتی من با چه رویی تو چشمات نگاه میکردم مامان؟ فقط یا الله میگفتم و CPR (احیا) میکردم. هرچند یک CPR غیرمؤثر... زنگ در زده شد. تیم اورژانس بود. رها کردم. سپردم به اونها… روسری و چادر و جوراب پوشیدم و برگشتم تو هال. حواسم بود که باز هم مامانم رو به قبله باشه. بود. آروم رفتم یه قرآن برداشتم. نشستم رو مبل کنارش و شروع کردم قرآن خوندن. ذهنم خالی بود که کدوم سوره؟ مُلک اومد به ذهنم. خوندم. احیا رو بلافاصله شروع کرده بودن. رگ گرفتن. دارو زدن. دستگاه شوک وصل بود. اما پیام میداد که شوک امکان پذیر نیست. يعنی آسیستول. يعنی دیگه قلب نداره... یعنی صدای قلب مامانم خاموش شده... میدونستم تمام شده. گفتن یه پتو بیارید ببریم بیمارستان. یه مرد دیگه هم باید باشه. رفتم در خونه همسایه. پسرشون اومد. مامانم رو بردن… آخرین نگاه رو کردم. یا حسین و یا زینب میگفتم و یه بیت روضه از شام غریبان فرزندان فاطمه زهرا سلام الله علیها اومد تو ذهنم «خدا مادرم را کجا میبرند/گمانم برای شفا می‌برند» در رو بستم. نشستم رو مبل. قرآن رو هم بستم. بچه‌ها اومدن بیرون. گفتن مامان جون کو؟ آروم بودم. فضای خونه در همه این دقایق آروم و دور از فغان و فریاد و تشویش بود. گفتم هیچی بردن بیمارستان. برید آماده شید دیر شده سرویس الان میاد. بچه‌ها اما انگار فهمیده بودن… به پرستار بچه‌ها پیام دادم که مطمئن شم داره میاد. یادم نمیاد که سفره صبحانه رو پهن کردم برا بچه‌ها و غذا و خوراکی مدرسه رو براشون آماده کردم یا نه، گذاشتم اون بنده خدا بیاد و انجام بده. ادامه دارد @hejrat_kon