رفیق‌نوشت: من اینجا ایستاده ام در حالیکه روسری و سوزنی سوریه ای به سر دارم، روی سرم چادر عراقی ست، کفش هایم ایرانی ست و پالتو ام چیزی میان چین و ایران، توی جانمازم تکه ای از پارچه ی سامرا و قسمتی از سنگ حرم کاظمین، انگشترم در نجف است که طرح یا هادی روی آن حک شده... قلبم فلسطینی ست و مغزم بین تمام محور مقاومت می‌چرخد. زبانم فارسی و عربی و انگلیسی شده و برایم فرقی ندارد کسی که با او صحبت میکنم شیعه است یا سنی، مسیحی ست یا علوی.. من ایستاده ام در نزدیکی مرز های اسرائیل در نزدیکی شر مطلق و از امام می‌گویم، خود را سرباز خمینی میدانم و بالهای خیالم تمام عالم را فرا گرفته است... حالا مهم نیست که با چه سر و شکل و دین و مذهبی سروکار دارم... مهم این است که همه مان یک آرمان مشترک داریم و در مقابل یک دشمن صف بسته ایم. ما هم جبهه ایم هم جبهه ایم با همه تفاوت هایمان و روزی دست در دست هم برای آرمان مشترک و بزرگمان متحد می‌شویم و تمام قد جلوی اسرائیل می ایستیم. وطن من به قدر تمام مرزهای مستضعفین گسترده است... و کاش پاسپورتی داشتیم که مهرش ملیت نبود که گستره ی وطن را نشان می‌داد... آنوقت روی پاسپورت هایمان می‌زدند : به گستره ی تمام مستضعفین عالم تا ما با هم در برابر یک دشمن مشترک متحد نشویم نمی‌توانیم قدم از قدم برداریم... #خواب_آرام_را_برایت_آرزو_میکنیم #جهان_وطن #سفرنامه #سِحر_سوریه #انقلاب #غزه #فلسطین