بر لبم مُهر! بر دلم سنگ! چشم‌هایم همچو باران... دست هایم خیس و لغزان... پر ز بغض و ساکتم من! همچو باران... همچو باران... همچو باران... |" شاید شعر "¦ #اندکی‌شعر...

امروز مثل خیلی از روزای دیگه یکی از دوستام بهم پیام داد. و مثل اکثر اوقات باید دلداری میدادمش. کاری که برای آدما خیییلی میکنمم. خیییلی زیاد...

اصولا بخوام خلاصه بگم من همون ادمه م که همه برای آروم شدن و درددل کردن روش حساب میکنن...🚶‍♀

به هرحال! اومده بود میگفت فلانی اینا خیلی نامردن، دلمو شیکوندن... دلش پر بود از خانواده ای که مدام بهش گیر میدن، از مامان و مامان بزرگ و خاله گرفته تا خاله های مامانش! گفت و گفت و گفت... با بغض و دردی که داشت کاری ندارم. الان بحثم آدمی که داره درد دل میکنه نیست... میخوام بگم با هر جمله و پیامی که می‌گفت، من نگاهمُ از صفحه گوشی برمی‌داشتم و خیره به یه نقطه نا معلوم، سعی می‌کردم بفهممش و خودمو بذارم جاش...! سعی می‌کردم معادلات مغزم رو بچینم و یه جواب خوب بهش بدم که آروم بشه، هر جوابی که توی ذهنم میومد رو نگاه میکردم و حدس میزدم که نه، این درست خوبش نمیکنه، این دوای دردش نیست...! و خب همه اینا توی کمتر از چند ثانیه اتفاق میفتاد چون که نمیخواستم منتظرش بذارم که فکر کنه منم مثل بقیه برای حرفاش اهمیتی قائل نیستم و نمیخوام جوابش رو بدم...!

ینی من وقتی میخوام با کسی حرف بزنم در این حد به همه چیزش فک میکنم. و چه بسا خیلی اوقات بیشتر از این...

به همه اینا که فکر میکنم، یه سوال برام پیش میاد که: چرا؟ چرا ما انقدر دوست داریم که مراقب یه سری از آدمای زندگی مون باشیم؟ چی باعث میشه که بخوایم برای آدما گوش شنوا باشیم و باهاشون همدردی کنیم؟ چرا وقت میذاریم، فکر می‌کنیم و تلاش می‌کنیم برای برطرف کردن دردا و غصه هاشون؟

و فکر می‌کنم جواب این سوالات خلاصه بشه توی محبت و علاقه

میگید نه؟ اخه چجوری ممکنه من گاهی ساعت ها بشینم به یه نفر فکر کنم و ناراحتِ غصه خوردنش باشم و تلاش کنم با همه وجود بفهممش تا بهترین حرفا و راهکار هارو بهش بدم در حالی که علاقه ای بهش ندارم؟!

نچ. نمیشه. همه اینا زیر سر علاقه و محبت و احساسیه که به آدما داریم...

چطوری میتونم بیخیال درد دل کسی بشم در حالی که هنوز یادمه چه روزایی رو باهاش داشتم و چه قدر اون دوسم داشته و داره... مثلا یادم بره که وقتی من بغض می‌کردم، قبل از اینکه گریه کنم اولین قطره اشک از چشمای اون میومد...؟ یا چجوری فراموش کنم که بارها از بقیه عقب میموند برای اینکه منتظر من وایسه...؟ یا...

توی پرانتز: انقدر خودتو درگیر فکر کردن به آدما و غرق شدن توی افکارشون نکن! خیلی وقتا از همونا ضربه خوردی و دلت شکسته...

حالا نه فقط این آدم. ولی به صورت کلی محبتی که توی دل ماها نسبت به بعضی آدما هست خیلی خوبه. باعث میشه هنوز بعضی از دِلا برای هم بِتَپَن و نذارن دنیا رو پلیدی بگیره. و خب لازم به ذکرِ که ریشه این محبت رو هم کسی جز خدا توی دلمون نذاشته...!