ینی من وقتی میخوام با کسی حرف بزنم در این حد به همه چیزش فک میکنم. و چه بسا خیلی اوقات بیشتر از این...

به همه اینا که فکر میکنم، یه سوال برام پیش میاد که: چرا؟ چرا ما انقدر دوست داریم که مراقب یه سری از آدمای زندگی مون باشیم؟ چی باعث میشه که بخوایم برای آدما گوش شنوا باشیم و باهاشون همدردی کنیم؟ چرا وقت میذاریم، فکر می‌کنیم و تلاش می‌کنیم برای برطرف کردن دردا و غصه هاشون؟

و فکر می‌کنم جواب این سوالات خلاصه بشه توی محبت و علاقه

میگید نه؟ اخه چجوری ممکنه من گاهی ساعت ها بشینم به یه نفر فکر کنم و ناراحتِ غصه خوردنش باشم و تلاش کنم با همه وجود بفهممش تا بهترین حرفا و راهکار هارو بهش بدم در حالی که علاقه ای بهش ندارم؟!

نچ. نمیشه. همه اینا زیر سر علاقه و محبت و احساسیه که به آدما داریم...

چطوری میتونم بیخیال درد دل کسی بشم در حالی که هنوز یادمه چه روزایی رو باهاش داشتم و چه قدر اون دوسم داشته و داره... مثلا یادم بره که وقتی من بغض می‌کردم، قبل از اینکه گریه کنم اولین قطره اشک از چشمای اون میومد...؟ یا چجوری فراموش کنم که بارها از بقیه عقب میموند برای اینکه منتظر من وایسه...؟ یا...

توی پرانتز: انقدر خودتو درگیر فکر کردن به آدما و غرق شدن توی افکارشون نکن! خیلی وقتا از همونا ضربه خوردی و دلت شکسته...

حالا نه فقط این آدم. ولی به صورت کلی محبتی که توی دل ماها نسبت به بعضی آدما هست خیلی خوبه. باعث میشه هنوز بعضی از دِلا برای هم بِتَپَن و نذارن دنیا رو پلیدی بگیره. و خب لازم به ذکرِ که ریشه این محبت رو هم کسی جز خدا توی دلمون نذاشته...!

و من چقدر از خدا ممنونم برای قرار دادن محبت بعضی از آدمای زندگیم، توی دلم...♥️

بیاید خدارو به خاطر اینکه اجازه داد بعضی از آدمارو دوست داشته باشیم، دوست داشته باشیم!

واضحِ؟!

ولی من اگه یه‌ روز به عمرم باقی مونده باشه میرم ترکی استانبولی یاد میگیرم. لعنتیِ خفنِ قشنگِ من ಥ‿ಥ