آدم ها گاهی ؛ چوبِ اشتباهاتشان را جایِ دیگری می خورند ... جایی که حتی فکرش را هم نمی کنند !!! حواستان باشد ؛ چوبی که به احساس و زندگیِ دیگران می زنیم "تاوان" دارد ... این دل شکستن ها ، این بی انصافی ها ، این بازی دادن ها ؛ همه اش تاوان دارد ... #نرگس ‌

به تعادل و آرامش می‌رسی آن‌هنگام که دیگر از جزئیات کوچک و بزرگ جهانت با کسی حرف نمی‌زنی و نیازی نمی‌بینی برای آرام شدن، تمام اندوه فرو خورده‌ات را با پیمانه‌ی کلمات، بیرون بریزی و با آدم‌ها درد و دل کنی. به تعادل و آرامش می‌رسی آن‌هنگام که نسبت به هرگونه احساسی که به آدم‌ها داری، بالغانه رفتار می‌کنی و هیجان درونی‌ات را تنظیم می‌کنی و برای تفسیر هر اتفاق بزرگ یا کوچک رخ داده در جهانت، دنبال گوش‌هایی برای شنیدن نمی‌گردی! به تعادل و آرامش می‌رسی آن‌هنگام که نه نظرات دیگران و نه قضاوت‌ها و برداشت‌های آنان برایت اهمیتی ندارد و آگاهانه تصمیم می‌گیری و جسورانه اقدام می‌کنی. به تعادل و آرامشی عمیق می‌رسی آن‌هنگام که دیگر می‌دانی از جهان چه می‌خواهی و می‌دانی باید چه‌کار کنی...  #نرگس

نباید حواست باشد به این‌که هستند یا نه! باید زندگی‌ات را بکنی! نباید وابسته باشی به حضور و حرف‌هاشان! نباید زیاده از حد دل ببندی. رابطه تا جایی خوب پیش می‌رود و آدم‌ها تا جایی خوبند که معمولی دوستشان داشته باشی و معمولی با آن‌ها تعامل کنی و معمولی روی حضورشان حساب کنی. و مشکل دقیقا همان‌جایی‌ست که تو در دوست داشتن‌ها و خواستن‌ها و توقع داشتن‌ها افراط می‌کنی و همه چیز خراب می‌شود... رابطه با آدم‌ها، حرف زدن از دریچه‌ی پنجره‌هاست و از پنجره صمیمی می‌شوید و همه چیز خوب پیش می‌رود و همه چیز از جایی خراب می‌شود که تو توقعت بیشتر می‌شود و می‌خواهی از در وارد شوی... #نرگس