امروز که برای رونمایی مدام رفته بودم، علی خدایی آنجا بود... همین مرد آبی‌پوشی که پشت آن گلهای آفتابگردان نشسته و داستانش را برایمان می‌خواند.
من اما از حرفهایی که زد و داستانی که خواند به جز چند کلمه چیزی در مغزم فرو نرفت!
قبل از آنکه برود پشت میکروفن، نشسته بود سمت چپ دو ردیف جلوتر از من، رنگ سبز فسفری بطری آب معدنی‌اش نگاهم را برگرداند سمتش! خواست آب بخورد بطری را که برداشت و مشغول باز کردن درش شد، دیدم دستهایش میلرزد... دلم ریخت! دستهایش مثل وقت‌هایی که بابایی می‌خواست در بطری را باز کند میلرزید...
بابایی(پدربزرگم) پارکینسون داشت، آن اوایل که تازه درگیر شده بود دستهایش مثل الان ِ دستهای خدایی میلرزید... بعد چانه و لب‌هایش به لرزش و تکان افتاد... کم کم پاهایش سست شدند و بعد‌تر هم از پا افتاد و زمین‌گیر شد، ۶ماه و ۶روز پیش هم لرزش‌هایش تمام شد و با تکه‌ای از قلبمان گذاشتیمش توی قبر!
امروز تمام وقتی که علی خدایی مشغول خواندن بود، من به جای آنکه کلماتش را بشنوم دنبال بیشتر دیدن دستهایش بودم، مشغول مقایسه‌اش با بابایی! اینکه ریش‌هایش مثل بابایی سفید است یا فرم گردی سرش که شبیه بابایی بود، حواس مرا دنبال خودش کشاند! به خودم آمدم متوجه شدم چشم راستم دارد گریه می‌کند...
من امروز به جای شنیدن کلمات علی خدایی، فقط دنبال دیدن ِ لرزش دستهایش بودم!
@hobut68
