وقتی ناراحتم و ناامیدی می‌خواهد مثل کسی که مدت‌هاست طردش کردم بیاید و کنارم بنشیند، گوشش می‌دهم. از کنار ناامیدی بلند می‌شوم. خاک چادرم را می‌تکانم. کفش‌های پاره و گِلی‌ام را پا می‌کنم و چشم می‌دوزم به جاده‌‌ای که مه درآغوشش گرفته و رو به رویم ایستاده است. بالاخره خورشید جایی از این جاده خودش را نشان می‌دهد. بالاخره.... #تو‌را‌من‌زندگی‌کردم