اسید، کف معده‌هامان را ذوب می‌کرد و دود ازشان بلند می‌شد. روزهای شلوغ حرم بود و مسافرخانه دور. صبح به قصد زیارت زده بودیم بیرون و برگشتنِ آن همه راه صرفه نداشت. یک ساعت از اذان ظهر گذشته بود و هاش سی ال دود بلند می‌کرد و به مجتبی چشم غره می‌رفتم که فکر غذا کند. راه افتادیم سمت باب الجواد. صحن جامع کش آمده بود. انگار زمین زیر پایم عقب می‌رفت و درجا می‌زدم. «نا» را هم تمام کرده بودم که اشترودل رضوی آمد توی مشتم. تا مجتبی درگیر باز کردن سس بود گاز اول را زدم. ورودی باب‌الجواد کنار باغچه‌های سبزی که دیواره‌شان هم قد من بود ایستاده بودیم. پسربچه‌ی تر و تمیزی کنارمان ایستاد. شلوار جین‌اش برق می‌زد. چشم‌هایش بیشتر. - عمو بهم اشترودل می‌دی. مادرش سه قدم آن‌طرف‌تر ایستاده بود و لبخند می‌زد. فَکم از جنبیدن ایستاد. سیر شدم. قفل شدم روی مادرش. پرت شدم به زمان‌هایی که پر چادر مامان را می‌گرفتم و محرم و صفر از این روضه به آن روضه می‌رفتیم. مثل آدم بزرگ‌ها کنار مامان نشسته بودم. سینی میکادو از سر هال خم می‌شد، بلند می‌شد و جلو می‌آمد. خودم را شق و رق کردم تا وقتی سینی به من رسید با نوک انگشت شست و سبابه شیرینی را بردارم. داشتم توی ذهنم کلمه‌ی تشکرم را انتخاب می‌کردم _ مرسی؟ ممنونم؟ دستت درد نکنه؟ _ که میکادوها به مامان رسید. آب دهنم را قورت دادم و «مرسی» را انتخاب کردم. خانم سینی به دست سرتاپایم را نگاهی سرسری انداخت. سینی بالای سرم پرواز کرد و جلوی خانم کناری فرود آمد. سرجایم ماندم. مرسی را قورت دادم و حواسم را بردم سمت جمعیت. نگاه‌ها را چک کردم. کسی حواسش به من نبود. شاید خیلی هم ضایع نشده بودم‌. دست مامان با میکادو وارد میدان دیدم شد. منتظر بود شیرینی را بگیرم. نگرفتم. گفت:« من نمی‌خواستم برا تو برداشتم.» نگرفتم. اصرار کرد. نه. میکادو را پیچاند لای دستمال و گذاشت توی کیفش. یادم نیست آخرش چه بلایی سرش آمد. قفل بودم جایی که مادر بچه بود. الان نبود. مجتبی گفت: «خوشمزه نیست؟!» سر تکان دادم که هست. توی دلم ادامه دادم: «ولی عزت نفس خوشمزه تره» از چند روز قبل که این ویدئو را دیدم به آدم‌ها فکر می‌کنم. آدم‌هایی که این حرف‌ها را می‌شنوند و باز راضی به هم صحبتی با چنین آدمی هستند. به مادرهای‌شان فکر می‌کنم. به مادر بچه‌ی ورودی باب‌الجواد. به ارزش اشترودل و عزت نفس‌. خلاصه که کاش بچه‌هاتان را نفرستید برای خواهش کردنِ گرفتن دو لقمه نان، یک پرس غذای نذری، دو تکه شیرینی. یک روز بزرگ می‌شوند. سرنوشت یک ملت دست‌شان می‌افتد. هم خودشان را حقیر می‌کنند، هم ۸۵ میلیون آدم پشت سرشان را. هیچ چیز باارزش تر از انسانیت آدم نیست. گفتن ندارد که آدم با عزت نفس است که آدم است، دارد؟! #مذاکرات_غیرمستقیم #مذاکره_مذاکره‌ست @vaahe03

این هم امضای مترجم!

آنقدر این دورهمی سریع گذشت که زمان را فراموش کردیم. با #مدام به همه خوش می‌گذرد...