بیست‌ونهمین کتاب صفرسه #سخت‌پوست #ساناز_اسدی #نشر_چشمه #چند_از_چند @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

سی‌امین کتاب صفرسه #تور_تورنتو #محمدعلی_جعفری #نشر_روایت_فتح #چند_از_چند @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

مدامِ دو؛ سفر #سفر_مدام با آثاری از (به ترتیب حروف الفبا): #فرامرز_پارسی #محمد_جوان_الماسی #مارال_جوانبخت #شبیه_عباس_خان #رامبد_خانلری #علی_خدایی #آزاده_رباط‌جزی #امیرمحمد_رضایی #حنانه_سلطانی #سعیده_سهرابی‌فر #سمیه_شاکریان #منصور_ضابطیان #لادن_عظیمی #کوثر_علیپور #عطیه_عیار_دولابی #مسعود_فروتن #نعیمه‌سادات_کاظمی #منصوره_مصطفی‌زاده #حدیثه_میراحمدی #طاهره‌سادات_موسوی #سعادت_حسن_منتو #آلمودنا_سانچز #جوآن_فرانک #آلخاندرو_کارتاجنا مدام؛ یک‌ ماجرای دنباله‌دار | @modaam_magazine

سی‌‌ویکمین کتاب صفرسه #اعتماد #آریل_دورفمن #عبدالله_کوثری #نشر_آگه #چند_از_چند @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

برای لحظات مَفصَلی چهارشنبه و پنج‌شنبه. و برای شب.

سی‌‌ودومین کتاب صفرسه #قاب‌های_خالی #فهیم_عطار #نشر_هیلا #چند_از_چند @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

رفقای تهرانی جمعه ساعت ۱۹ تا ۲۱، چهارراهِ نفحات هستیم. تشریف بیارید، بگیم، بخندیم، عیدی بگیریم و معاشرت کنیم. 💚 @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

یه روزی باید شروعش می‌کردم. به نظرم امروز، وقتش بود. چاپ سال ۶۸ @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

. من تا یه موقعی خیلی خجالت می‌کشیدم بگم بعضی کتابا رو نخوندم. گذشت. خیلی گذشت و من خیلی با خودم کلنجار رفتم که حالیِ خودم بکنم که خجالت نداره. مگه چقدر عمر کردیم؟ مگه اصلا چند سال فرصت کتاب‌خوندن داشتیم که قرار باشه تمام شاهکارهای ایران و جهان رو خونده باشیم؟ بی‌خیال :) سخت نگیرید. @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

در ادامه 👇

🧎🏻 من هنوز هم فکر می‌کنم آدم خودافشایی نیستم! من هنوز هم خجالت می‌کشم! نمی‌دانم می‌شود اسمش را گذاشت خجالت یا نه؟! من می‌دانم ما ایرانی‌ها برای این چارلز‌دیکنز و هوگو و تالستوی و کامو نمی‌شویم که جرأت هیچ‌کدام را در نوشتن نداریم. جرأت نوشتنِ خود! اصلش همه می‌دانند رمان خوب است. حتا می‌دانند تنها چیزی که آدم را در طول تاریخ بشر آیینه‌گی کرده و حاق حقیقتش را نشان داده، هیچ‌گاه جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی و روان‌شناسی و... نبوده! این داستان‌نویس‌ها هستند که حقیقت آدم را به صلیبِ داستان کشیده‌اند. تالستوی در اعتراف سیر تطور خودش را گفته. سروش حبیبی توی مقدمه جنگ‌وصلح از این سیر حرف می‌زند. او تأکید می‌کند ارزش جنگ‌وصلح به دورانی است ویژه از زندگی تالستوی و البته شرایط روحی و فکری او. تالستوی پای تمام مراحل زندگی‌اش ایستاده. به این معنا که از هیچ‌کدام خجالت نمی‌کشد. تالستوی بزرگ، نتیجه همین کندن از ایسم‌های زمانه و ازدواج و سرخوردگی‌های سرشار زندگی‌اش و ... بوده! مفتخر است به نوشتن آن و تلقی آشکار این واقعیت که تالستوی بزرگ نتیجه حرکت در این مسیر است. نویسنده نه فقط با تمام علمش می‌نویسد، نه فقط با تمام تجربه‌زیسته‌اش می‌نویسد، بل با جرأتی تمام‌نشدنی می‌نویسد به سانِ اقیانوس. جرأتِ افشا‌ کردن خودش. جرأت فریاد زدن °من‌چنینم° و با تمام وجودش بل بیش‌تر. پای این °من‌چنینم° ماندن، این گمشده‌ ماست در نوشتن. ما خجالت می‌کشیم پای خودمان بأیستیم... من از سال ۹۶ درگیر یک تجربه دور از ذهن شدم. تاحدی خطرناک و فریب‌آور و بسیار عجیب! هفت‌سال، یک تجربه فقط. حتا نه چند تجربه! فقط یکی. لااقل در مورد یکی مطمئن هستم؛ اما حتا یک یادداشت‌ِ کوچک از آن ننوشتم. و این ننوشتن اعتراف می‌کنم، فقط از ترس چیزی مبهم و آزار‌دهنده بوده به نام آینده. ترس هم نه! فقط گمانِ ضعیفِ این که در باقی زندگی شاید _و فقط شاید_ یک‌ یا چند نگاه روزی توی خیابانی، کوچه‌ای، جایی برایم سنگین باشد... همین! این اسمش ترس هم نیست. ترس، شرف دارد به این اعتنایِ مبهم سطحی، هزاربار؛ ما هنوز برای بشر نمی‌نویسیم تا رسالت خود را انجام دهیم. ما حتا در نوشتن، نه نیم‌نگاه، که تمام دیدگا‌ن‌مان جلب خودمان است تا مبادا سر سوزنی از رفاه و مثل بقیه‌بودنمان کم شود. چیزی که می‌بینیم خودمانیم. این همان نگاه عمیقا خطایی است که از مکتوب شدن‌مان جلوگیری کرده است. نویسنده‌ باید که فریاد بزند، عربده بکشد، گوش‌خراش و آزار دهنده و تخریب‌گر و پررنگ، که کیست! بعد سکوتی و نقطه‌ای. و تمام. ما خجالت می‌کشیم پای خودمان بأیستیم...🚬 @yaddashthaykhatkhorde