ای خرّم از فروغ ِ رخ‌ات لاله‌زار ِ عمر! بازآ که ریخت بی گُل ِ روی‌ات بهار ِ عمر از دیده گر سرشک چو باران چکد، رواست کاندر غم‌ات، چو برق، بِشُد روزگار ِ عمر این یک دو دم که مهلت ِ دیدار ممکن است دَریاب کار ِ ما که نه پیداست کار ِ عمر تا کِی میِ صبوح و شکرخواب ِ بامداد؟ هشیار گرد هان که گذشت اختیار ِعمر دی در گذار بود و نظر سویِ ما نکرد بی‌چاره دل که هیچ ندید از گذار ِ عمر اندیشه از محیط ِ فنا نیست هر که را بر نقطه‌ی دهان تو باشد مدار ِ عمر در هر طرَف، زِ خیل ِ حوادث، کمین‌گَهی‌ست ز‌آن‌رو عنان‌گسسته دوانَد سوار ِ عمر بی عمر زنده‌ام من و این بس عجب مدار روز ِ فراق را که نهَد در شمار ِ عمر #حافظ سخن بگوی که بر صفحه‌ی جهان این نقش مانَد از قلم‌ات یادگار ِ عمر #تفأل_سال_نو کلید واژه؛ بازآ، شکرخواب ِبامداد @horqlia