#تربیت 🔻در گذشته مسافت زیادی را برای سوار شدن به وسایل نقلیۀ عمومی پیاده طی می‌کردیم، الان برای پارک کردن وسیلۀ شخصی‌ خود چه اندازه وسواس داریم؟ وسیلۀ ما حتماً در نزدیک‌ترین مسافت تا محل مورد نظرمان باید پارک شود. 🔻گاهی چند متر نزدیک‌تر را هم غنیمت دانسته و حاضریم زمان زیادی را برای پیدا کردن جای پارک نزدیک‌‌تر صرف کنیم؛ اما این چند متر را پیاده نرویم. 🔻انسان مدرن حتی حال پیاده شدن و باز کردن در حیاط را ندارد. از داخل ماشین بدون آنکه پیاده شود با یک دگمه در خانه را باز می‌کند. 🔻در گذشته فاصلۀ میان ما و تلویزیون مسافت قابل توجهی به حساب نمی‌آمد؛ به همین دلیل هم کم و زیاد کردن و تعویض شبکۀ تلویزیون برای ما کار سختی نبود. آیا تا به حال به این مسئله فکر کرده‌اید امروز اگر کنترل تلویزیون در دسترسمان نباشد، چه اندازه بلند شدن و به سمت تلویزیون رفتن برای ما سخت است؟ 📌یکی از دلایل اصلی بی‌حوصلگی همین رکود در زندگی مدرن است. (📚کتاب منِ دیگرِما) استاد عباسی ولدی @hozeh_man

#تربیت ♨️ کلیپ تصویری ویژه ♨️ 🎥 ببینید | بازی و تفریح با کودک @hozeh_man

#تربیت 🌺روز امور تربیتی و تربیت اسلامی بر همه پژوهشگران و فعالان این عرصه مبارک باد... 🔹آیت الله حائری شیرازی (رحمت الله علیه)🔹 🔸رهبر و راهبرد تربیت جامعه🔸 تربیت‌، «گرفتن» و «رها‌کردن» دارد؛ یعنی باید «متربی» را از آن‌کسی‌که انسان را به راه خطا می‌برد بگیری و به راه صحیح بیاوری و طبق یک برنامۀ زمان‌بندی‌شده رهایش کنی. دورۀ «رها‌کردن» بسیار ظریف‌تر و مهم‌تر از دورۀ «گرفتن» است. اینکه کسی را در مرحلۀ نخست تحت‌تأثیر خود قرار‌ دهیم کار ساده‌ای است. اما کسی را از تأثیر خود خارج‌کردن و او را روی پای خودش واداشتن کار دشواری است؛ یعنی چنان دستت را از اطراف او کنار ببری که راه خودش را ادامه بدهد و خرد نشود. وقتی به کسی تعلیم دوچرخه‌‌سواری می‌دهید چه می‌کنید؟ او که وارد نیست؛ او را می‌گیرید، اما همین‌که او دو تا پا زد، رهایش می‌کنید. همین‌که توانست تعادلش را حفظ کند، دست از دوچرخه برمی‌دارید. گرفتنش آسان است؛ اما این گرفتن به‌ضرر اوست. اگر رهایش کنید که زمین بخورد به نفع دوچرخه سوار است. چرا؟ چون «سلامت در وابستگی»، برای انسان «هلاکت» است. درحالی‌که زخمی‌شدن در حفظ تعادل، سعادت است. رهبر جامعه هم، هنگام «گرفتن» و قبضه‌کردن جامعه، کار ساده‌ای دارد؛ کار دشوار او در «رها‌کردن» جامعه است. وابسته‌شدن جامعه به رهبرِ خودش ساده است. روی پای خود ایستادنِ جامعه، به‌طوری‌که خود بفهمد، خود بداند و خود درک کند، دشوار است. برای گذشتن از این مرحله، جامعه «زخم‌هایی» را باید تحمل کند و آسیب‌هایی را باید قبول کند تا بتواند روی پای خود بایستد، بفهمد و حرکت کند. ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ 🌐معاونت#فرهنگی مدرسه علمیه امام علی بن ابیطالب علیهما السلام https://eitaa.com/joinchat/3477209167C93a1e5c892

#تربیت 🔸مرحوم آیت الله العظمی آقا مجتبی تهرانی: ◽️یکی از بزرگان بود که هیچ وقت نسبت به امور مباح و مستحب به فرزندش امر و نهی نمی کرد. مثلاً اگر پدری به فرزندش امر کند که این آب را بده من بخورم. ◽️بعضی ها شُبهه می کنند که به فرزند واجب می شود. متدیّنین ما غالباً از این حرف ها غافلند. ◽️مثلاً می گوید: اینجا ننشین و برو آنجا بنشین. این، نهی است. نشستن یک امر مباح است. اگر خلاف کرد، چه؟ ما گفتیم که اوامر و نواهی در امور مباح و مستحب مؤثّر هستند. با این تأکیدها بچّه را به حرام می اندازی. چرا او را به معصیت می کشی؟! برای معصیت کسی دیگر، مقدّمه درست می کنی. @hozeh_man

#تربیت حرفی که به کسی یا فرزندت می زنی، دانه است و فکر او زمین. ببین در این زمین چقدر بذر می توان پاشید؟ اگر در یک زمین کوچک چند کیلو گندم پاشیدی، همه دانه ها سبز نمی شوند. تازه اگر هم در بیایند همدیگر را خفه می کنند. موعظه زیاد، باعث می شود که حرف ها همدیگر را له کنند، همدیگر را بپوشانند. { آیت الله حائری شیرازی} @hozeh_man