به برکت میلاد امام حسن عسکری علیه السلام پدر گرامی امام زمان‌مان بنا داریم هراز گاهی نکته ای مهدوی تقدیم کنیم، امید که نگاه پرمهر حضرتش شامل این‌چند سطر شود. در بررسی روایات عصر ظهور تعبیری داریم‌که "الفرج بعد الیأس" فرج پس از یأس است.این يأس به چه معناست؟ به معنای ناامیدی از ناکامی ها؟به معنای زانوی غم بغل کردن و چشم‌انتظار بودن است؟واقعا به چه معناست؟ شاید بتوان‌گفت باید از هرچه منسوب به خودمان است، ناامید باشیم.نه این که کاری نکنیم و دست روی دست بگذاریم، خیر...در عین تلاش صددرصدی، در عین جستن توانمندی ها، پرورش و همگرا ساختن آنها، لحظه به لحظه بگوییم خدایا از دستان کوچک ما کاری ساخته نیست...مگر آن که تو بخواهی. شاید تعبیر قرآنی"ما رمیت اذا رمیت"برای توجه به این مهم است که فکر نکن توان تو بوده که این نتیجه را داده. انسانی که خود را صددرصد قادر به جریان توحید و عدالت در گیتی بداند، اساسا چه نیازی به ظهور و فرج دارد؟ اما اگر در عین تکاپوهای شبانه روزی بدانیم، اینها گام های مختصری ست_اگر درست و سنجیده و خالصانه برداشته شود_به امید آنکه سنگی را از مسیر برداریم و هر لحظه از خود، این خود بی امام،دل بکنیم و از او ناامید باشیم.شاید این یأس است که فرج را در پی دارد. و الا هم دلبستن به عده و عُدّه ی خود رهزن است و هم دست روی دست گذاشتن نادرست می نماید. کاش اضطرار و درماندگی مان را بفهمیم و صدایش بزنیم.المستغاث بک یا صاحب الزمان و به خدای متعال عرضه بداریم که "و ارحم استکانتا بعده"به این بیچارگی و زمینگیر شدن‌مان رحمی کن. اللهم عجل لولیک الفرج #برداشتهای_مهدوی