بسم الله الرحمن الرحیم از وقتی به خاطر دارم اولین علاقه م درس خوندن بود. اما بعد از تاهل، ماجرا تغییر کرد. روایت هایی که از سختی ها و سختگیری ها برای زنان متاهل یا مادران، برای حضور در جامعه شنیده بودم، باعث شد قید ادامه درس را بزنم. با فراگیر شدن کرونا و مجازی شدن آموزش به خودم جرات دادم و با وجود فرزندان ۵ ساله و ۷ ماهه شانسم را برای ادامه تحصیل در رشته مورد علاقه ام، امتحان کردم و در ظ«دانشگاه علوم قرآن» پذیرفته شدم. این دو سال، با وجود شرایط مجازی و در کنار بچه ها،علیرغم تمام مسائل و مشکلات دانشجویی، بدون دغدغه ی رفت و آمد گذشت. اساتیدی که تاکید داشتند شغل اصلی ما، مادری ست و باید جوری درس بخوانیم که بچه ها صدمه نبینند.اساتیدی که ما را به عنوان «مادرْ دانشجو» پذیرفته بودند. با کمرنگ شدن کرونا دانشگاه حضوری شد و مجبور بودم برای امتحانات،به دانشگاه مراجعه کنم. در شرایطی که کسی برای نگهداری از بچه ها نبود... اضطرابم برای امتحان یک صدم دغدغه هایم برای وضعیت بچه ها هنگام امتحان نبود. قبل از اولین آزمون، با بچه ها صحبت کردم و سعی کردم آمادگی ذهنی ایجاد کنم. از آن ها خواستم تا امتحان من به اتمام برسد پشت در سالن منتظرم باشند و در دلم هرچه دعا میدانستم خواندم که از پله نیفتند،که از سر بازیگوشی از محوطه دانشگاه خارج نشوند، که از تنهایی و طول کشیدن آزمون من آزرده خاطر نشوند و... اما جلوی درب سالن امتحانات غافلگیر شدم. سالن فرش شده و صندلی چیده،دانشجوها روی صندلی های خود مستقر شده بودند و کنار بعضی هاشان فرزندانشان روی زمین نشسته بودند و مشغول بازی بودند. با تردید از مراقب پرسیدم میتوانم همراه فرزندانم وارد سالن شوم و ایشان، انگار که روند همیشگی باشد، پاسخ دادند بله و سفارش کردند بچه ها آرام و بی سر و صدا بازی کنند... کاش این همراهی و مساعدت شیرین، در همه عرصه ها توسط متولیان آموزش و فرهنگ انجام شود که قطعا آرامش و سعادت نسل آینده میهن در گرو آرامش و رشد مادران جامعه است. #ارسالی_شما #مادر_دانشجو #تحصیل @yas_nahid.esk @iranjamiat