امشب تمام کائنات به عزای نبودنت نشسته‌اند، ای بهانه‌ی خلقت! انگار یک پدر از این دنیا رخت بر بسته که جهانی این‌چنین یتیم شده، چرا که ریسمانِ وحی‌ای که با رفتنت از زمین بریده شد، زمین را از رحمت تهی کرد. نبودنت داغی شد بر سینه‌ی دخترت زهرا. نبودنت طنابی شد که دستان علی را بست و قامتش را خم کرد. نقاب شرم بر چهره‌ی روزگار است از این که بعد از تو مردمان به امانت‌هایت وفا نکردند. ای باب نجات خدا بر روی زمین! بعد از غروب و رفتنت جهان روز به روز در تاریکی و ظلمت فرو رفت. آنقدر که جز سیاهی چیزی باقی نمانده و ما دلخوش به خورشیدی هستیم که تو طلوعش را به ما وعده داده‌ای تا بیاید و پدری کند در حق این امت یتیم مانده...