✍یادداشتی بر سریال بازی مرکب Squid Game 💬قسمت دوم ⛔️بازی‌های ساده و در عین حال مرگبارِ سریال بازی مرکب، در شش مرحله طراحی شده‌اند و همانطور که در سریال نیز توسط بازیکن مسیحی اشاره می‌شود ″شش″ عدد مقدسی است و خداوند در شش روز جهان را خلق کرده است. از طرفی در انتهای سریال نیز برنده بازی؛ «سونگ گی هون» که از شواهد موجود پسر ایل است، به ″طبقه هفتم″ ساختمانی دعوت می‌شود که ایل نام در آنجا حضور دارد و از بالا ″خداگونه″ بیرون را تماشا می‌کند. ⛔️از سویی دیگر، جامعه‌ای که در بازی مرکب خلق شده مبتنی بر فردمحوری است؛ آسیبی که در جهان کنونی نیز دامنگیر بشریت است. در طول بازی‌ها بازیکنان خواه یا ناخواه مجبور‌اند به منفعت شخصی عمل کنند نه منافع جمع و اجتماع؛ اگرچه در برخی بازی های مانند طناب کشی که بازی گروهی‌ست منفعت گروه مهم است؛ اما به صورت کلی فردمحوری و اصالت فرد، اصل حاکم بر بازی‌ست و بازیکنان در جنگ بقا و برای تصاحب جایزه ناگزیر به رعایت این اصل می‌شوند. کشتن و قربانی کردن دیگران، خیانت، دروغ، حیله‌گری، جنایت و هر رذیلت دیگری که در جامعه بیرونِ بازی وجود دارد، در این مکان نیز بدون دخالت مسئولان مکان، مجاز است. ❗️اگرچه این رفتارها همانطور که در سریال نمایش داده شد، در جامعه نیز نمود دارد و ذهن مخاطب را دچار چالش می‌کند اما پذیرش اینکه مقصود کارگردان از نمایش آسیب‌ها و تصویری که ارائه داده، صرفا تلنگری‌ست، کمی دشوار است! ⚠️به نظر می‌رسد هدف بالاتر و فراتر از دادنِ درس اخلاق است و معنای دیگری از آن استنباط می‌شود... ادامه دارد 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

✍یادداشتی بر سریال بازی مرکب Squid Game 💬قسمت سوم 🎞در سریال بازی مرکب جامعه‌ای که نمایش داده می‌شود نمادی از جامعه بیرونی‌‌ست. جامعه‌ای که خداوند آن را خلق کرده و با این قواعد مدیریت می‌کند. در این جامعه‌ داروینیسم نمود دارد و مناسبات بین انسان‌ها عریان‌تر و مملو از خشونت نمایش داده شده است. در طول بازی‌ها تمامی افراد که هر کدام نمادی از طیف‌های بشری‌ست توسط دیگران حذف می‌شوند و یا از بین میروند؛ افراد نخبه و ساده‌لوح و صاحب حرفه، نمادهای خشونت و پورن و افراد ضعیف و حتی دین‌دار و...، تا در پایان «گی هون» به‌عنوان فرد اخلاق‌مدار که یک «بودایی» است قهرمان داستان معرفی ‌شود. قهرمانی که در فیلم‌ها و سریال‌ها کمتر شاهدش بودیم. ⛔️در این بازی‌ها، افراد ثروتمند که هر کدام نقاب بر چهره دارند به مکان بازی‌ها دعوت شده‌اند تا در حکم مهمان، جنگ بقای فقرا و ضعیفان را از پشت مانیتورها تماشا کنند. آنان نقشی در اداره بازی ندارند و تنها خوشگذرانی و قمار می‌کنند، حاکمیت بازی بر عهده «ایل نام» و کارکنان اوست بنابراین اگر بازخواست و اعتراضی باشد از حاکمیت اصلی این جامعه دوقطبی است و نه مهمانان ثروتمندش که تنها تماشاگرند!! و البته مهمانان ویژه در حاشیه امنِ اتفاقاتی‌ که کارگردان برای بازیکنان و همچنین گردانندگان بازی‌ها و نحوه اداره آنان، تدارک دیده، قرار می‌گیرند و در چشم مخاطب بروز کمتری دارند. ⛔️بنابراین به نظر می‌رسد بازی مرکب درصدد نقد و اعتراض به سرمایه‌داری و ثروتمندان نیست و حتی با هوشمندی آنان را توجیه نیز کرده است. پایان 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

🔴کنشگران فرهنگی‌ای که به بلوغ زندگی خانوادگی نرسیده‌اند... ✅ تشکیل خانواده از نشانه‌های مسئولیت‌پذیری افراد است. هرکس «بدون علت صحیح»، از آن سر باز زند، مسئولیت‌پذیری‌اش تنها در حیطه‌ی فردی و لذت‌های خودش تعریف شده است. ❌ عمده‌ی سلبریتی‌ها یا ازدواج نکرده‌اند یا ازدواج را با قید نداشتن فرزند قبول کرده‌اند یا بعد از مدتی جدا شده‌اند. ♦️ در دلایل ازدواج نکردنشان در یک برنامه‌ی تلویزیونی به «سفید ماندن شناسنامه» یا ترس از اینکه «یکی بیاد دیگه نخواد بره» و... اشاره کرده‌اند. ⁉️جدا از دلایل‌شان مسئله‌ی اصلی این است که این فرد با این توان فکری و نگاه فردگرایانه، چگونه در مباحث چندوجهی اجتماعی به راحتی اظهارنظر می‌کند!؟! چگونه است که این افراد به عنوان الگو برای نوجوانان معرفی می‌شوند!؟! 🔴 البته این مشکل نگرشی در سلبریتی‌ها، تقریبا جهان‌شمول است، با این حال بعضی از سلبریتی‌های مطرح غیرایرانی «تعداد فرزندان زیاد» را انتخاب کرده‌اند که عمده‌ی آنها را به سرپرستی پذیرفته‌اند یا تصمیم گرفته‌اند از رحم‌های اجاره‌ای ادامه‌دار شوند. مسئله‌ای که در برخی از زوج‌های سلبریتی داخلی، به داشتن حیوان خانگی محدود شده است! ✅ هدف از این سخن تصحیح نگرش سلبریتی‌ها نیست، چرا که به سختی اتفاق خواهد افتاد؛ بلکه ایجاد سوال برای عامه‌ی مردمی است که از محصولاتِ فکریِ آن‌ها تغذیه می‌کنند، تا بتوانند آگاهانه با کنش‌های آن‌ها روبه‌رو شوند و به هیچ عنوان آن‌ها را الگوی تمام ابعاد زندگی قرار ندهند؛ مهم‌تر آنکه اظهارات اجتماعی‌شان را با توجه به منفعت‌طلبیِ غالبِ آن‌ها تحلیل کنند. 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

🎞 نیمی حقیقی - نیمی واقعی! سریال «سرجوخه» جدیدترین کار احمد معظمی با موضوعی اجتماعی-امنیتی است. 💢 با نگاهی به سرجوخه می‌توان به چند نکته درمورد عموم آثار تصویری اشاره کرد: ۱- آثاری با درون‌مایه اخلاقی همچنان مخاطبان زیادی را به خود جذب می‌کند و برای جذب مخاطب نیازی به پرداختن به موضوعات سخیف نیست. ۲- محور سریال یکی از مهم‌ترین معضلات اجتماعی- اخلاقی عصر حاضر یعنی ولنگاری فضای مجازی و به‌ویژه اینستاگرام می‌باشد؛ موضوعی که پیش‌تر در مستنداتی مانند #لات_مجازی به واقعیت آن پرداخته شده است. نکته قابل توجه در سرجوخه و آثار مشابه آن این است که؛ اولا در کنار بیان معضلات، به ارائه راهکار و یا تلاش‌هایی که جهت حل آن انجام گرفته نیز پرداخته می‌شود تا به‌جای ناامیدی و بن‌بست، نشاط و امید را در مخاطب زنده کند. دوما یک نقدِ همه‌جانبه است و به نقش مجموعه افرادِ جامعه در ایجاد یک معضل اشاره می‌کند و مسئولیت را با سیاه‌نمایی بر دوش یک نهاد یا حکومت نمی‌اندازد. ✅ از اثرات مثبت این نوع نگاه همذات‌پنداری و تلاش مخاطب برای رسیدن به شرایط مطلوب است نه یک حرکت اعتراضیِ صرف. 👇

۳- سبک زندگی‌ای‌ که از طریق آثار تصویری منتقل می‌شود تاثیر زیادی روی مخاطب دارد و از این موضوع می‌توان برای انتقال مفاهیم متعالی بهره جست. نکته قابل توجه این است که این مسئله محدود به ژانر خاصی نمی‌شود، بلکه می‌توان در هر ژانری سبک زندگی درست و ارزش‌هایی از قبیل خانواده، اخلاق، شهادت و... را حتی بهتر از آثار اجتماعی و دفاع مقدس بیان نمود. چیزی که رسانه ملی آنچنان که باید به آن نپرداخته و ❌ سینما و شبکه نمایش خانگی تیشه به ریشه آن زده‌اند. انتخاب شخصیت‌هایی از کف جامعه که انسان‌های معمولی هستند و دلخوشی‌ها و چالش‌ها و دغدغه‌های مشابه با افراد جامعه دارند و نمایش همدلی خانوادگی، دعا و توکل، پیامدهای روابط آزاد و بی‌قید و... را می‌توان ذیل این مسئله در نظر گرفت که در این مجموعه به آن توجه شده است. ☑️ با وجود دارا بودن نقاط قوت زیاد؛ نمی‌توان از فیلمنامه نسبتا سردرگم و روایات معلق گاه و بیگاه و شخصیت‌پردازی‌های ناقص سریال چشم‌پوشی کرد؛ گرچه ممکن است این ضعف ناشی از عجله عوامل برای رساندن سریال‌ به پخش و یا سرهم‌بندی در تدوین آن باشد، اما ناگزیر از جذابیت و اثرگذاری آن کاسته است. 👤معصومه عمرانی 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

❓تعددِ فیلم‌های مستند سینما حقیقت با موضوع مهاجران افغانستانی 🎥پانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» در پردیس سینمایی چهارسو و همچنین به صورت برخط در حال برگزاری است. دومین روز از این جشنواره در حالی به کار خود پایان داد که ″سه″ فیلم مستند؛ تنها در بخش «مسابقه ملی» با موضوع مشکلات ″مهاجران افغان″ به نمایش درآمد.

🔸بدیهی‌ست تولید مستندی که به منظور آگاهی بخشی به جامعه، ایجاد مطالبه و ارائه راه‌حل برای رفع مشکل باشد عمل شایسته‌ای است؛ به شرطی که در بازه زمانی خاص، سبب دامن زدن به مشکلی دیگر و یا ایجاد آسیب جدیدی نشود. 🔔هر یک از سه فیلم‌ مستند روز دوم جشنواره؛ با چشم پوشی از طعنه و کنایه‌های آشکاری که در یکی از مستندها به حکومت زده شده بود، راوی داستان متفاوتی بودند و مشکلی را به درستی مطرح کردند اما در مجموع افزایش تعداد فیلم‌ها حول موضوع مهاجران افغان و به‌طورکلی تعداد قابل توجه فیلم‌ها با موضوع افغانستان در ″جشنواره‌های″ سال جاری قطعا اتفاقی نیست و نگران کننده است. ⛔️دشمنان دو ملت ایران و افغانستان همچنان در تلاش برای اختلاف افکنی هستند؛ آن‌ها از طرق مختلف باید اذهان مردم افغان را نسبت به ایران و ایرانی و بالعکس مخدوش کنند. اثبات ″تحقیر شد ن″ مهاجران و ″سوء‌استفاده″ از آن‌ها در ایران، ظلمی که از سوی مردم و حکومت به آن‌ها می‌شود و ″سیاست‌های″ حکومت ایران در قبال افغانستان و...موضوعاتی هستند که در حال حاضر دشمن تمرکز ویژه‌ای روی آن‌ها دارد. 🎥فیلم‌ مستند «گود» ماجرای بچه‌های کار افغان است که زباله‌های بازیافتی را جمع‌آوری می‌کنند. پیمانکاران شهرداری تهران در ازای دریافت مبلغ سه میلیون تومان از کودکان افغان به آن‌ها اجازه می‌دهند تا در ساعات مشخصی زباله‌های بازیافتی محله‌های تعیین شده را جمع آوری کنند و کسب درآمد داشته باشند. بچه‌های این فیلم در مکانی به نام گود که مملو از زباله است زندگی می‌کردند که توسط ماموران کلانتری و شهرداری تخریب می‌شود. ماموران حتی اجازه انتقال وسایل را هم به بچه‌‌ها نمی‌دهند و حتی یکی از بچه‌ها مدعی‌ست که مامور کلانتری گوشی‌اش را نیز با خود برده است. 🎥مستند «گیسلو» داستان زندگی زهرا دختر کرمانی‌ست که در نوجوانی بدون اطلاع خانواده به همراه دوستش؛ جان محمد که از ″اهل تسنن″ و ″طالب″ است به افغانستان می‌رود. زهرا در ابتدا از افغان بودن جان محمد بی‌اطلاع بوده و پس از رفتن به افغانستان طبق رسومات خانواده جان‌محمد ازدواج می‌کند. او در کنار جان‌محمد رنج بسیاری را تحمل می‌کند تا حدی که برادر شوهرش به او تجاوز کرده و جان‌محمد نیز اطلاع داشته است. او اکنون بازگشته و پنج سال است که با پسرانش تنها در ایران زندگی می‌کند. فرزندان او شناسنامه‌ ندارند و طبق قانون ایران زهرا باید زوجیت خود را به لحاظ قانونی برای دادگاه اثبات کند تا بتواند طلاق بگیرد. او در ایران و افغانستان به دنبال پیدا کردن شوهرش می‌رود اما دوستان و آشنایانش در ایران و خانواده جان‌محمد در افغانستان اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند. خانواده او حتی اجازه ورود زهرا به خانه‌اش برای برداشتن کارت واکسن و عکس‌هایش را نیز نمی‌دهند. در این مستند عنوان شده ۱۲۰۰ زن کرمانی به سرنوشت زهرا دچار شده‌اند. 🎥مستند «آب، باد، خاک، نان» نیز داستان زندگی کودکی معلول به نام ابوالفضل است که با مادرش در روستای فقیر فهرج زندگی می‌کند. او هم‌بازی و دوستی به‌نام ستایش دارد که افغان است. ستایش و برادران و خواهرانش با مادرشان زندگی می‌کنند و بدلیل نداشتن شناسنامه نمی‌توانند به مدرسه بروند. این موضوع که ابوالفضل از آن ناراحت است، اگرچه داستان فرعی فیلم به حساب می‌آید اما بروز پررنگی دارد و چند بار در این فیلم مطرح می‌شود. 🔔فیلم‌های ذکر شده در این جشنواره و همچنین تعداد قابل توجه فیلم‌های کوتاه در جشنواره بین‌المللی «فیلم کوتاه تهران» با موضوع افغانستان اتفاقی نیست و نیازمند هوشمندی مسئولان امر است. 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

💢 «منصور»، مدیرِ تراز جمهوری اسلامی ✳️ فیلم منصور، فیلمی که روح و جان را سرشار از شخصیت متعالی شهید ستاری می‌کند.

«منصور»، انسانی حقیقی را به نمایش گذاشته که مختصاتش منطبق بر جهان‌بینی توحیدی و ایدئولوژی اسلامی است. ✅ انسانی ذوابعاد که به‌هنگام مقتدر است و‌ به‌هنگام مهربان. به‌هنگام سخت‌گیر و‌ به‌هنگام سهل‌گیر. به‌هنگام تند، خشمگین و متکبر و‌ به‌هنگام رئوف و‌ متواضع... 🔷فیلم مسئولی را به نمایش درآورده که می‌داند به ازای کوچکترین توانمندی و استعداد، روزی نه چندان دور بازخواست خواهد شد. حتی اگر این استعداد، توانایی آموختن و ساختن باشد. مسئولی که باور دارد عزت تنها از آن خداست و‌به هرکس که جبین بر خاک عبودیت نهد این عزت را خواهد داد... 🔶 این قهرمان به عجز می‌رسد، اما به یأس هرگز و به هنگام عجز، دست به دعای همراه با عمل بلند می‌کند. او انسان رشیدی است که بحران‌ها، فصل رویشِ او هستند. انسانی که مسئولیت کلان نیروی هوایی کشور او را از توجه به جزئیات پیرامونش باز نمی داد. 🔸 «منصور» صالح مصلحی را به تماشا گذاشته که ایمانش، او را چون پاره‌های آهن مستحکم کرده بود. زیرا در راه آبادانی این مرز و بوم باید چون پاره‌های آهن بود و موانعی که بر سر راه، علم می‌شود جز با پشتوانه ایمان، برطرف نخواهد شد. 🔴 نکته‌ی مهم و متفاوت این فیلم، در به تصویر کشیدن نقش همسر شهید است، که طریقی میانه و حقیقی در پیش گرفته است؛ متاسفانه در طول سالیان گذشته با فانتزی سازی از شخصیت شهدا که در اغلب کتاب‌ها و سریال‌ها و فیلم‌ها به چشم می‌خورد، شخصیت واقعی معرفی نشده و توقعات را بالا برده است. 🔹 با این فیلم می‌توان گریست برای پیشرفت‌های کشور که تماما با خون دل به دست آمده‌اند .. خون دلی که نه از دشمن، که از دست خودی‌ها، خورده‌اند. ✍ سهیلا آقاجانلو 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

🗣 زنان، کودکانی هستند که زود فریفته می‌شوند، فریبنده هستند، فریبکار نه 🗣احساس گناه می‌کنم بچه‌ای به‌دنیا آوردم و رهایش کردم 🗣اگر مادرم از من می‌پرسید میخواستی بدنیا بیای یا نه؟..قطعا جوابم نه بود...

🎥این جملاتی از گفتگوهای فیلم مستند «یاشماق» به کارگردانی «رضا غلامی مطلق» در بخش مسابقه نیمه بلند ملی در جشنواره حقیقت است. ⚛ مستند، روایتگرِ زندگی سه بازیگرِ زن تئاتری است که هرکدام گرفتار سنت‌های برخی از ترکمن‌ها شده‌اند. 1⃣ زنی است که با سنت «قارشلق» ازدواج کرده است، در این سنت، یک دختر به یک خانواده می‌دهند و یک دختر می‌گیرند. اگر بنا به هر دلیلی یکی از زوجین طلاق بگیرند زوج دیگر نیز باید از هم جدا شوند. ⛔️ ظلمی آشکار در سنتی اشتباه که اختیار در انتخاب همسر را از دختران و پسران سلب کرده است و بدتر از آن، محکوم به طلاق و به طبع آن؛ همانند «صاحب جمال» در این مستند، محکوم به ندیدن فرزند می‌شوند. 🔴 برادر «صاحب جمال» طلاق گرفته و بچه را نزد خود نگه داشته، به همین دلیل خواهرش نیز حق دیدن فرزندش را ندارد.او از اقدام قانونی نیز هراس دارد و منصرف می‌شود زیرا اطرافیان به او گفته‌اند که آن‌ها در هر صورت بچه را تحویل نمی‌دهند چون زورشان بیشتر است. او برای مقابله با سنت‌های اشتباه، خود را مشغول بچه‌های روستا و تئاتر می‌کند. 2⃣ زنی معرفی می‌شود که با رسیدن به مقطع پیش‌دانشگاهی باید بخاطر عرف خانوادگی و سن‌اش، ازدواج کند؛ ازدواج با مردی که یک‌ماه بعد از جواب مثبت، او را می‌بیند. این زن از زندگی‌اش راضی نیست و همسرش بدلیل سردی عاطفی نمی‌تواند او را هیچ‌جوره خوشحال کند. 3⃣ دختری که برای پسرعمویش نشان شده و به او علاقه‌ای ندارد اما اصرارهای پدر و ترس از آینده که اگر با غریبه‌ای بدتر از او ازدواج کند و حامی نداشته باشد، دختر را نگران از دادنِ جواب منفی کرده، اما در نهایت تصمیم می‌گیرد، جواب «نه» بدهد حتی اگر در آخر مجبور به گفتن «بله» شود. 🔔نمایش سنت‌های اشتباهِ قومی جزو رسالت‌های مستند در بخش ملی است، آن‌هم سنت‌هایی که منجر به ظلم به زنان در محیط خانواده شود، ″دادخواهی‌ای″ که «مقام معظم رهبری» آن را بارها تکرار کرده‌اند. ⭕️ اما در این مستند، تنها، راهکارِ فرهنگی معرفی شده که بسنده نیست، به ویژه در موردی که زن با توجه به «قوانینِ جمهوری اسلامی» می‌تواند به راحتی حضانت طفلِ خود را بگیرد. ❓ *چرا حاشیه سازی* ⛔️کارگردان مستند اگر به جای القای غیرمستقیم رهایی این زنان از بار روانی ظلمی که به آنان شده، توسط «موسیقی، رقص و سیگار» به ایجادِ جسارت برای گرفتن حق از مجاریِ قانونی اهتمام می‌ورزید کار ارزنده‌ای انجام داده بود و برای جلب توجه نیازی به نمایش «حرکات موزون» و «شانه‌زدن مو» از پشت پرده نداشت. 🔴 *بازهم سیاست‌های ضد جمعیت* ❗️ نکته‌ی قابل تامل این مستند اشاره به انگیزه‌های خودخواهانه فرزندآوری است؛ یکی از انگیزه‌ها نامطلوب فرزندآوری ″ادامه یافتن نسل″ معرفی می‌شود‼️ و در ادامه ادعای زن کارگردان مطرح می‌شود که می‌گوید: اگر مادرم از من می‌پرسید «میخواستی بدنیا بیای یا نه؟ قطعا جوابم نه بود»...اینکه «نسلی بیارم و در دنیای عجیب و غریب رها کنم، خودخواهیه»‼️ این نوع حرف‌ها در کلامِ «صاحب جمال» نیز بود که هم در مطلع و هم در پایان گفت: «احساس گناه می‌کنم بچه‌ای بدنیا آوردم و رهایش کردم...» ⚛ این ادبیات، خودش عین خودخواهی است «فرزند نیاورم چون دنیا عجیب و غرب است یا رها می‌شود» یعنی من حاضر به پذیرش مسئولیت برای آوردنِ نسلی مسئول نیستم، من حاضر به آوردن نسل برای پایداری جهان نیستم.. 🔔تکرار جملاتی که نتایج منفی و ضد سیاست‌های جمعیتی به‌عنوان یکی از معضلات اساسی کشور، را القا می‌کند و از دل حرف و دغدغه‌ای درست، پرداخت حاشیه‌‌ای ظهور و بروز می‌یابد! 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe

✅ذره‌ای امید 🎞فیلم «هم‌قدم» به کارگردانی محسن سخا از معدود فیلم‌‌های جشنواره‌ای در بخش مسابقه ملی « سینما حقیقت» است که از روایت تلخ و افسرده فاصله دارد. مرد خانواده با سرطان دست‌و‌پنجه نرم می‌کند و همسرش مهربانانه در کنار اوست، با وجود شرایط سخت؛ خانواده از هم‌پاشیده و نگون بخت معرفی نمی‌شود. ⚠️این فیلم در مقایسه با فیلم‌های مستندی مانند؛ «پائیزان» و «آشیانه خالی» که هر دو روایت بی‌مهری فرزند به پدرومادر سالخورده است، امیدبخش است. 🔹اگرچه این دو فیلم نیز واقعیتی انکار ناپذیر است اما کارگردان می‌تواند با انتخاب سوژه‌، نوع روایت و پایان‌بندی آن علاوه بر بیان دغدغه‌اش، پیام روشنی به مخاطب بدهد، فرهنگ‌ بد را نقد کند و حتی در جهت اصلاح و اعتلای فرهنگ حرکت کند. 📡 وایپ/روبش را در پیام‌رسان‌ها دنبال کنید @irwipe