#حکایت_های_سعدی 📚 باب دوم : در اخلاق درویشان 🌺 حکایت ۶ 💫 زاهدی مهمان پادشاه شد، وقتى كه غذا آوردند، كمتر از معمول و عادت خود از آن خورد و هنگامى كه مشغول نماز شد، بيش از معمول و عادت خود نمازش را به درازا کشید تا بر گمان نيكى شاه به او بيفزايد. هنگامى كه به خانه اش باز گشت، سفره غذا خواست تا غذا بخورد. پسرش كه جوانى هوشمند بود از روى تيزهوشى به رياكارى پدر پى برد و به او رو كرد و گفت : مگر در نزد شاه غذا نخوردى؟ 🔸ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی 🔹کاین ره که تو می روی به ترکستان است(۱) زاهد پاسخ داد: در حضور شاه چيزى نخوردم كه روزى به كار آيد. (يعنى همين كم خورى من موجب موقعيت من نزد شاه می گردد و روزى از همين موقعيت بهره می گيرم.) پسر به او گفت: پس نمازت را نيز قضا كن كه نمازى نخواندى تا به كار آيد؟ 🔸اى هنرها گرفته بر كف دست 🔹عيبها برگرفته زير بغل 🔸تا چه خواهى گرفتن اى مغرور 🔹روز درماندگى به سيم دغل (۲) ۱_ ترکستان : در این شعر به معنی بیراهه می باشد ۲_ مفهوم شعر : اى كه اندكى از خوبى و هنر خود را آشكار كردى، ولى عيبهاى بسيار خود را پنهان نمودى، اى مغرور و نادان ! نمى دانم با اين وضعى كه دارى در روز درماندگى، با نقره تقلبى چه خواهى خريد؟! به يقين در آن روز بيچاره اى تهيدست خواهى بود.