قال الامام الصادق علیه‌السلام شِيعَتُنَا أَهْلُ اَلْهُدَى وَ أَهْلُ اَلتُّقَى وَ أَهْلُ اَلْخَيْرِ وَ أَهْلُ اَلْإِيمَانِ وَ أَهْلُ اَلْفَتْحِ وَ اَلظَّفَرِ . امام صادق عليه السلام فرمودند: شيعيان ما اهل هدايت و اهل تقوى و اهل خير و اهل ايمان و اهل فتح و ظفر ميباشند (درهاى رحمت خدا بروى آنها گشوده و بكمال سعادت خود رسيده‌اند). 📚 اصول الکافي  ,  جلد۲  صفحه ۲۳۳

پنجم جمادی زاد روز نزول تفسیر سوره عصر و دختری که مواصی حق پدر بود و نائب صبر مادر مجاهدی که از بدو تولد با اشکهایش کربلایی شد و فرمانده لشکر تبیین حسینی... پرستاری که باید مرهم بزرگترین زخم تاریخ باشد.‌‌...و خلیفه الله را حفظ کند.... خالق جهاد صبر زینب، اگر حسن وارث سکوت ابوتراب است و حسین وارث خون علی، تو وارث صبر مرتضی هستی ای زینت پدر... ای حسین در آینه تأنیث، رسوایی یزدیان از دیروز تاریخ تا امروز‌ شهادت می دهد تو فاتح کربلای صبر هستی.. روز میلاد با سعادت عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبریٰ سلام الله علیها مبارک‌باد

خدا چند گناه را به سختي مي بخشد كه يكي از آنها آبرو بردن است. حدیثی از امام باقر(علیه السلام) است که حضرت می‌فرمایند : کسی که از ریختن آبرو و حیثیت مردم چشم‌پوشی کرده و آبروی آن‌ها را نریزد، خداوند در روز قیامت از گناهان او صرف‌نظر خواهد كرد. روایت داریم که می‌فرماید اغلب جهنمی‌ها، جهنمی زبان هستند فکر نکنید همه شراب می‌خورند و از دیوار مردم بالا می‌روند. یک عده مؤمنِ مقدس را می‌آورند جهنم به سبب اينكه آبرو مي برده اند! اسلام می‌خواهد آبروی فرد حفظ شود. پسر يكي ازعلماي بزرگ تعريف ميكرده روزي به پدرم گفتم: "شما كه درياي علم هستي، اگر بنا باشد يك نصيحت كني ، چيست؟" مي گفت پدرم سرش را مدتي پايين انداخت و فرمود: "آبروي كسي را نبر!" دین اسلام ميخواهد آبروي افراد حفظ شود اين گناهِ آبرو بردن انقدر نحس است كه صاحبان آن گاهي موفق به توبه نميشوند انقدر راحت آبروي ديگران را نبريم در روايت آمده است اغلب جهنميان به خاطر زبانشان جهنمي شده اند پناه می‌بریم به خدا از شرّ نفس و شیطان رجیم

امام سجّاد عليه السلام فرمودند: گناهانى كه از استجابت دعا جلوگيرى مى كنند عبارتند از: بد نيّتى، پلیدیِ باطن، دو رويى با برادران دینی، باور نداشتن به اجابت دعا، به تأخير انداختن نمازهاى واجب تا آن كه وقتشان بگذرد، تقرّب نجستن به خداوند عزّ و جلّ با نيكوكارى و صدقه، بد زبانى و زشت گويى 📚ميزان الحكمه جلد4 صفحه287

➖معنای دو لقب از القاب مبارک امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف 🛑صَّقْرُ بْنُ أَبِي دُلَفَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ الرِّضَا يَقُولُ: إِنَّ الْإِمَامَ بَعْدِي ابْنِي عَلِيٌّ أَمْرُهُ أَمْرِي وَ قَوْلُهُ قَوْلِي وَ طَاعَتُهُ طَاعَتِي وَ الْإِمَامُ بَعْدَهُ ابْنُهُ الْحَسَنُ أَمْرُهُ أَمْرُ أَبِيهِ وَ قَوْلُهُ قَوْلُ أَبِيهِ وَ طَاعَتُهُ طَاعَةُ أَبِيهِ ثُمَّ سَكَتَ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَمَنِ الْإِمَامُ بَعْدَ الْحَسَنِ فَبَكَى ع بُكَاءً شَدِيداً ثُمَّ قَالَ إِنَّ مِنْ بَعْدِ الْحَسَنِ ابْنَهُ الْقَائِمَ بِالْحَقِّ الْمُنْتَظَرَ فَقُلْتُ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ لِمَ سُمِّيَ الْقَائِمَ قَالَ لِأَنَّهُ يَقُومُ بَعْدَ مَوْتِ ذِكْرِهِ وَ ارْتِدَادِ أَكْثَرِ الْقَائِلِينَ بِإِمَامَتِهِ فَقُلْتُ لَهُ وَ لِمَ سُمِّيَ الْمُنْتَظَرَ قَالَ لِأَنَّ لَهُ غَيْبَةً يَكْثُرُ أَيَّامُهَا وَ يَطُولُ أَمَدُهَا فَيَنْتَظِرُ خُرُوجَهُ الْمُخْلِصُونَ وَ يُنْكِرُهُ الْمُرْتَابُونَ وَ يَسْتَهْزِئُ بِذِكْرِهِ الْجَاحِدُونَ وَ يَكْذِبُ فِيهَا الْوَقَّاتُونَ وَ يَهْلِكُ فِيهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ يَنْجُو فِيهَا الْمُسْلِمُونَ. إمام أباجعفر ، محمّد بن علیّ الرضا ، جواد الأئمّة عليه السّلام فرمود ؛ إمام بعد از من فرزندم علیّ است ، أمرِ او أمرِ من ، گفتارِ او گفتارِ من و إطاعتِ از او فرمان بردن از من است. إمامت بعد او در فرزندش حسن است ، قول و أمر او ، قول و أمر پدرش است و إطاعتِ او إطاعتِ پدرش است. حضرت این را فرمودند و ساکت شدند. راوی میگوید پرسیدم ای فرزند رسول خدا ، إمام بعد از امام حسن عسکری کیست؟ حضرت جواد علیه السّلام به شدّت گریستند و سپس فرمودند ، بعد از حسن ، پسرش که قیام به حقّ میکند و منتظَر است به إمامت میرسد. راوی گوید عرض کردم چرا به ایشان قائم میگویند؟ حضرت فرمود زیرا او پس از اینکه نامش به کلّی متروک شد و اکثر قائلين به إمامتش از عقیده خود برگشته اند ، به پا خیزد. راوی میگوید عرضه داشتم چرا به ایشان منتظَر میگویند؟ فرمود زیرا غیبتی دارد که طولانی میشود و زمانش به درازا میکِشد ، کسانی که چشم به راه ظهور او هستند ، اصحاب خالص اویند و کسانی که اهل شکّ و ریب هستند ، إنکارش میکنند ، و منکران یاد او را إستهزاء میکنند ، و بسیار کسانی پیدا میشوند که برای ظهور او تعیین وقت میکنند ، و کسانی که إستعجال میکنند هلاک میشوند و تسلیم شوندگان در آن دوران نجات می یابند. 📚:كمال الدين جلد2، صفحه: 378

حکمت ۶۶ نهج البلاغه امير‌المؤمنين علیه‌السلام فرمودند: فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَيْرِ أَهْلِهَا از دست رفتن حاجت بهتر از طلب كردن آن از نااهلان است. بی‌شك انسان ها در زندگى فردى و اجتماعى به يكديگر نيازمند هستند، زيرا هر كس قدرت محدودى دارد كه با آن نمى‌تواند همه نيازهاى خود را برطرف سازد. كسانى كه انسان دست حاجت به سوى آنها دراز مى كند دو گروه اند: گروه اهل و گروه نا اهلان؛ اهل كسى است كه داراى سخاوت و انسان دوستى و مهر و محبت و عُلوّ طبع باشد. نااهلان بخيل اند و تنگ نظر و منت گذار. بديهى است هرگاه انسان دست طلب به سوى نااهل دراز كند از يك سو خود را حقير كرده و از سوى ديگر، احتمال امتناع با توجه به بخل و تنگ نظرى طرف كاملاً وجود دارد و از سوى سوم، اگر اقدام به رفع نياز و حاجت كند ممكن است ماه ها يا سال ها دست از منت گذارى بر ندارد. پس چه بهتر كه قناعت ورزد و علو همت و شخصيت خود را حفظ نمايد و از دست رفتن حاجتى را تحمل كند و دست نياز به سوى نا‌اهلان دراز نكند.

الحمدلله که محبت امیرالمومنین (علیه‌السلام) در دل ماست ... حجت‌الاسلام‌والمسلمین حامد کاشانی

نصیحت کردن مومن، یک ضرورت است همان گونه كه عيب جويی زشت و حرام است، نصیحت کردن مومن نیز یک ضرورت است. زيرا مؤمن بايد مانند آئينه باشد و زشتي ها و زيبايي های برادر دينی خود را نشان بدهد، منتها به خود او نه به ديگران امام صادق عليه السّلام می فرمایند: مَنْ رَأَی أَخَاهُ عَلَی أَمْرٍ يَكْرَهُهُ فَلَمْ يَرُدَّهُ عَنْهُ و َهُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ فَقَدْ خَانَهُ؛ كسی كه برادر دينی خود را، گرفتار عمل ناپسندی می بيند و می تواند او را از اين كار باز دارد، اگر چنين نكند به او خيانت ورزيده است. (۱) غالب مردم دارای عيب ها و نقايصی هستند همان طوركه صفات نيك و پسنديده در آنان وجود دارد، عيوبی نيز در آن ها هست ولی انسان نبايد عيب جويی كند بلكه بايد با بيان مشفقانه و توأم با محبّت او را متنبّه سازد تا هم آبروی او را از بين نبرد و هم احساساتش را جريحه دار نكند، چون اسلام برای حيثيت و آبروی مؤمن، ارزش و اهميت خاصی قائل است. و تذکر و نصیحت کردن مردم نيز يك ضرورت است و اين ضرورت را می توان به صورت پنهانی و خصوصی انجام داد تا به شخصيت مؤمن لطمه ای وارد نشود . امام حسن عسگری عليه السّلام می فرمایند: مَنْ وَعَظَ أَخَاهُ سِرّاً فَقَدْ زَانَهُ و َمَنْ وَعَظَهُ عَلَانِيَةً فَقَدْ شَانَه؛ كسی كه برادر دينی خود را در نهان، پند دهد زينت بخش او شده است و اگر آشكارا عيب او را به او بگويد، او را خوار نموده است.(۲) 📚 (۱) بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۹۰ (۲) بحارالانوار، ج۷۱، ص۱۶۶

شرح حکمت ۶۵ نهج البلاغه امير‌المؤمنين علیه‌السلام فرمودند: از دست دادن دوستان غربت است. امام(عليه السلام) در اين گفتار بسيار كوتاه و پرمعنايش به اهميت دوستان صميمى اشاره كرده است روشن است كه انسان در وطن علاقه هاى فراوانى دارد; كه در مسائل مادى و معنوى از آنها بهره مى گيرد و احساس تنهايى نمى كند چون در وطن خويش است و در مشكلات بدون پناه نيست، آرامش خاطر دارد و احساس امنيت مى كند. ولى در غربت و دورى از وطن همه اينها را از دست مى دهد، خود را تنهاى تنها مى بيند بدون يار و ياور و بى پناه و بدون آرامش. امام علیه‌السلام مى فرمايند: انسان اگر در وطن خويش هم باشد ولى دوستان را از دست بدهد گويى در غربت و دور از وطن است. پيام اين كلام حكمت آميز اين است كه هر مسلمانى بايد بكوشد و دوستان بيشترى براى خود فراهم سازد ولى مسلم است كه هر كسى شايسته دوستى نيست بلكه بايد دوستانى انتخاب كرد كه كمك بر دين و دنيا باشند.

حکمت ۶۴ نهج البلاغه امير‌المؤمنين علیه‌السلام فرمودند: اهل دنيا همچون كاروانيانى هستند كه آنان را به سوى مقصدى مى برند و آنها در خوابند. شرح حکمت می‌دانيم دنيا مسير آخرت است و در اين مسير منزلگاه هايى است كه در آنجا بايد زاد و توشه براى آخرت برگرفت تا هنگامى كه انسان به مقصد مى رسد دستش خالى نباشد. ولى دنياپرستانى كه در تمام عمر به دنيا مشغول اند، همچون كسانى هستند كه بر مركب سوار و در خوابند و ساربان آنها را به سوى مقصد مى برد. انتهاى اين مسير همان مرگ است آنها زمانى كه سيلى اجل در گوششان نواخته شود از اين خواب غفلت بيدار مى شوند و تهى دست به سوى آخرت مى‌روند. به بيان ديگر انسان ها سرمايه دارانى هستند كه وارد بازار دنيا مى شوند مدت اين بازار مانند بسيارى از بازارهاى جهانى محدود است و سرمايه‌ی آنها ساعات و شب ها و روزهاى عمر آنهاست هرگاه در اين مدت در خواب باشند سرمايه از دست مى‌رود و تجارتى حاصل نمى‌شود.

امام جواد عليه السلام فرمودند: لَؤْكانَتِ السَّمواتُ وَالْأرْضُ رَتْقَا عَلى عَبْدٍ ثُمَّ اتَّقىَ اللّه َ تَعالى لَجَعَلَ مِنْها مَخْـرَجا اگر آسمانها و زمين بر شخصى بسته باشد، ولى تقواى الهى پيشه كـند، خداوند گشايشى از آنها برايش قرار مى دهد

صلی الله علیکِ یا فاطمة‌الزهراء لعنت الله علیٰ ضاربیکِ و قاتلیکِ و غاصبیکِ حقّک

پيامبرصلى‌الله‌عليه‌وآله هر كس يك بار بر من صلوات فرستد خداوند درى از عافيت به رويش بگشايد 📚 جامع الأخبار، صفحه‌ی١۵٣، حدیث٣۴۴ حدیث

قالَ رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: حُبِّى وَ حُبُّ أَهْلِ بَيْتِى، نافِعٌ فِى سَبْعَةِ مَواطِنَ، أَهْوالُهُنَّ عَظِيمَةٌ، عِنْدَ الْوَفاةِ، وَ فِى الْقَبْرِ، وَ عِنْدَ النُّشُورِ، وَ عِنْدَ الْكِتابِ، وَ عِنْدَالْحِسابِ، وَ عِنْدَالْمِيزَانِ، وَ عِنْدَالصِّراطِ. محبت من و خاندانم در هفت مورد كه بسيار وحشتناك است سود مى دهد: 1- هنگام مرگ 2- در قبر 3- هنگام زنده شدن 4- كنار نامه عمل 5 - زمان حساب 6- نزد ميزان 7- نزد صراط.

امام هادى عليه السلام: إنَّ الحَرامَ لا يَنمي، وإن نَمى لا يُبارَكُ لَهُ فيهِ، وما أنفَقَهُ لَم يُؤجَر عَلَيهِ، وما خَلَّفَهُ كانَ زادَهُ إلَى النّارِ همانا حرام رشد نمى كند و اگر هم رشد كند، بركت ندارد، و هر آن چیزی را که انفاق کننده انفاق كند، پاداشى نمى برد، و آنچه بر جاى مى گذارد، توشه اش به سوى آتش خواهد بود 📚اصول كافی جلد5 صفحه125

امام صادق عليه السلام: كَم مِن طالِبٍ لِلدُّنيا لَم يُدرِكها، ومُدرِكٍ لَها قَد فارَقَها ، فَلا يَشغَلَنَّكَ طَلَبُها عَن عَمَلِكَ ، وَالتَمِسها مِن مُعطيها ومالِكِها، فَكَم مِن حَريصٍ عَلَى الدُّنيا قَد صَرَعَتهُ، وَاشتَغَلَ بما أدرَكَ مِنها عَن طَلَبِ آخِرَتِهِ ، حَتّى فَنِيَ عُمُرُهُ وأدرَكَهُ أجَلُهُ چه بسيار دنياطلبانى كه به آن نرسيدند و چه بسيار كسانى كه به دنيا رسيدند و از آن جدا شدند [و رفتند]! پس مبادا كه طلب دنيا ، تو را از عمل كردن[براى آخرت] باز بدارد . و دنيا را از دهنده آن و مالكش (خداوند) بخواه. اى بسا آزمندِ به دنيا كه دنيا او را به خاك افكنْد و به جهت آنچه از دنيا به دست آورْد، از طلب آخرتش بازمانْد، تا آن كه عمرش سپرى شد و مرگش فرا رسيد! 📚اصول كافی جلد2 صفحه455

امام صادق علیه السلام: از حسد بر حذر باش، كه در شأن تو نيست، و از بداخلاقى دورى كن، كه از سرشت تو نيست؛ زيرا تو به وسيله آن دو، جز به خودت ضرر نمى زنى، و هرگاه به خودت ضرر رساندى، دشمنت را از پرداختن به كار خودت كفايت مى كنى، زيرا دشمنى تو با خودت، از دشمنى ديگرى زيان بارتر است 📚بحارالأنوار جلد 13صفحه‌ی420

حکیم ابوالقاسم فردوسی چقدر زیبا آیت الکرسی رو به نظم و شعر درآورده

جواب دندان شکن حضرت امیرالمومنین علیه السلام به معاویه لعنة الله علیه وَ لَعَمْرُ اللَّهِ لَقَدْ أَرَدْتَ أَنْ تَذُمَّ فَمَدَحْتَ وَ أَنْ تَفْضَحَ فَافْتَضَحْتَ وَ مَا عَلَى الْمُسْلِمِ مِنْ غَضَاضَةٍ إ فِي أَنْ يَكُونَ مَظْلُوماً مَا لَمْ يَكُنْ شَاكّاً فِي دِينِهِ وَ لَا مُرْتَاباً بِيَقِينِهِ وَ هَذِهِ حُجَّتِي إِلَى غَيْرِكَ قَصْدُهَا وَ لَكِنِّي أَطْلَقْتُ لَكَ مِنْهَا بِقَدْرِ مَا سَنَحَ إ مِنْ ذِكْرِهَا ثُمَّ ذَكَرْتَ مَا كَانَ مِنْ أَمْرِي‏ امیرالمومنین علیه السلام خطاب به معاویه فرمودند: و گفتى: مرا مانند شترى كه چوب در بيني‌اش كرده (براى بيعت با ابابکر) می كشيدند تا بيعت نمايم، بخدا سوگند خواستی نكوهش نمائى ستايش نمودی، و خواستی رسوا سازى رسوا شدى (زيرا از اين گفتار مظلوميّت مرا هويدا ساختى، چون اقرار كردى كه من بظلم و ستم و اكراه و اجبار بيعت نمودم و اجماعى كه از روى ظلم و ستم متحقّق شود درست نبوده پس خلفاء را سرزنش نموده با خودت رسوا ساختى) و بر مسلمان تا در دين وی شكّ و در يقين و باورش ترديد نباشد نقص و عيبى نيست كه مظلوم و ستمكش واقع شود، و قصد از بيان اين حجّت و دليل من (كه براى اثبات خلافتم اشاره كردم) بغير تو (خلفايى كه ادّعاى تحقّق اجماع نمودند) مى‏باشد، ولى از آن حجّت و دليل بمقدار آنچه بيان آن پيش آمد اظهار داشتم (تا تو به گمراهى خويش پى ببرى). 📚 نهج البلاغة ص: 388

رسول خدا صلی الله علیه وآله از میان یکی از کوچه های مدینه عبور می کرد – کوچه هم باریک بود – خانمی جلوی پیغمبر را گرفت و راه را بست. حضرت خواست رد شود، دید نمی شود! آمد از این طرف برود، دید آن خانم این طرف آمد و این رفتار تکرار شد و از هر طرف که حضرت می خواست برود راه بسته می شد. اصحاب به آن زن گفتند: برو کنار، چرا راه را بسته ای؟ گفت: «إِنَّ الطَّرِیقَ لَمُعْرَضٌ»، کوچه باز است پیغمبر می تواند از آن طرف برود. می خواست خودی نشان بدهد. رسول گرامی اسلام جمله ای فرمود که خیلی زیبا است، امروز روانشناسان دنیا این جمله را می پذیرند، فرمود: «دَعُوهَا فَإِنَّهَا جَبَّارَةٌ» رهایش کنید! این زن می خواهد خودش را نشان بدهد، آدم متکبری است. چند سال پیش در یکی از کشورهای اروپایی شخصی کلیسایی را آتش زده بود. به او گفته بودند چرا کلیسا را به آتش کشیدی؟ در جواب می گوید: من خواستم اسمم در روزنامه ها مطرح شود، دیدم هر کاری که می کنم اسمم مطرح نمی شود؛ ولی الان به عنوان یک شخصیت ولو منفی، اسمم مطرح می شود. امیرالمؤمنین علیه السلام فرودند: «مَا مِنْ رَجُلٍ تَکَبَّرَ أَوْ تَجَبَّرَ إِلَّا لِذِلَّةٍ وَجَدَهَا فِی نَفْسِه»؛ آدم متکبر حقیر است و ذلّت درونی دارد. به همین علت می خواهد حقارت درونی خودش را جبران کند.

دوربین مخفی وام پنجاه میلیون تومانی برای کسانی که دیگه نامِ امیرالمؤمنین علیه‌السلام رو نیارن حتما ببینید

صلی الله علیک یا امیرالمومنین آدوا قوربان آقا

بهترین عمل‌ها إبن أبی عُمَیر از امام کاظم علیه السلام پرسید :چرا در مذهب اهل تسنن جمله‌ی حی علیٰ خیر العمل در اذان ترک شد؟ امام کاظم در پاسخ فرمود علت ظاهری آن را میخواهی یا علت باطنی آن را؟ او عرض کرد هر دو را امام کاظم فرمود: علت ظاهری آن این بود که مبادا مردم با تکیه به نماز، جهاد را رها کنند اما علت باطنی آن این بود که جمله خیرالعمل ولایت امامانِ بر حق است. آن کسی که ترک جمله‌ی ((حی علی خیر العمل)) در اذان را دستور داد عمر لعنة الله علیه بود وهدفش این بود که مردم به سوی ولایت امام حق توجه نکنند و احساساتشان به نفع ولایت تحریک نگردد و به سوی آن دعوت نشوند.